Μέσα από την καρδιά του μυαλού μου…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Μια και αποφάσισα να πάψω αυτή την περίοδο να σχολιάζω την φάρσα της πτώχευσης του Ελληνικού κράτους και να διεισδύω διαλεκτικά σε πτυχές της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας – για τους λόγους που εξήγησα σε προηγούμενο σημείωμα - δεν μένει παρά να ανοίξω την καρδιά του μυαλού μου και να παραθέσω μερικές ακόμη αράδες σε «συναισθηματικό» επίπεδο. Μην περιμένετε κλάμα ή κλαψούρισμα, όμως, ούτε παραπονιάρικες, πικραμένες, γλυκανάλατες ή θυμωμένες ατάκες. Ο συναισθηματικός κόσμος δομείται στο πλαίσιο της μικρο-πολιτικής και εντός αυτού θα κινηθώ - με ένα ......μικρό άλμα στην μακρο-πολιτική στο τέλος - για όσους ασφαλώς αντέχουν τις βαθιές, βουβές συγκινήσεις! Μπορεί ποτέ μια πολιτική γλώσσα που κατάγεται από την κοινωνική προβληματοποίηση του 1968 να μιλήσει συναισθηματικά; Όχι, είναι η προφανής απάντηση, καθώς εμείς δεν βλέπουμε δραματοποιημένη τη ζωή. Η επανάσταση για εμάς είναι μια καθημερινή διαδικασία, την οποία δεν διηγούμαστε συναισθηματικά, συγκινητικά, σεμνά και ταπεινά, αλλά ως σχέσεις εξουσίας. Το συναίσθημα δεν προκαλείται από κάποιο μεταφυσικό ερέθισμα ή από την διήγηση κάποιου πολιτικού μύθου που προσκρούει σε κάποιον ηθικό τοίχο, αλλά αποκλειστικά από το εξουσιαστικό βίωμα: την αίσθηση της εφαρμογής της πολιτικής δύναμης πάνω σου. Αυτό γεννά και ηθική και ιδεολογία. Η ελληνική κοινωνία πάσχει σήμερα από την εφαρμογή πάνω της αντιδημοκρατικών δυνάμεων. Η κοινωνική συνείδηση είναι προϊόν της εσωτερίκευσης της μορφής της ασκούμενης εξουσίας στο κοινωνικό σώμα. Η μορφή αυτής καθ' εαυτής της εσωτερίκευσης σηματοδοτεί την ατομική μας συνείδηση. Το συναίσθημα που γεννάται κατά την διαδικασία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας αφηρημένης ιδεολογίας ή κοσμοαντίληψης, αλλά η αίσθηση του Εαυτού ως σημείο εφαρμογής αυτής ακριβώς της πολιτικής δύναμης που τον ορίζει κοινωνικά στη συγκυρία. Κανείς ποτέ δεν εξεγέρθηκε εναντίον συστημάτων οργάνωσης της πολιτικής ισχύος (μοντέρνος καπιταλισμός, σοσιαλισμός, φεουδαρχία κλπ). Το άτομο (δεν θα ξαναπώ τη λέξη πολίτης αυτή την περίοδο, διότι αποσιχάθηκα τον λαϊκισμό) αντιδρά στη συγκεκριμένη μορφή πολιτικής δύναμης που ασκείται πάνω του πρακτικά ανεξέλεγκτα, καταχρηστικά, έξω από κάθε σύμβαση που θα μπορούσε να την νομιμοποιήσει στο πλαίσιο συγκρότησης της κοινωνικής συνείδησης. Το άτομο εξεγείρεται όχι εναντίον γενικών συστημάτων κυριαρχίας, λοιπόν, αλλά συγκεκριμένων δομών άσκησης πολιτικής ισχύος. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα. Η πολιτική αμφισβητείται στο σύνολο της, διότι η ασκούμενη πολιτική δύναμη στον κοινωνικό κορμό προκαλεί σοκ και απογοήτευση, απειλώντας με απόλυτο εκφυλισμό την κοινωνική συνείδηση. Αυτό δεν καταλήγει στη δημιουργία ενός ελεύθερου (κυνικού ή στωικού) ατόμου εντός μια ελευθέριας αγοράς, όπως ίσως νομίζει ο νεοφιλελεύθερος, αλλά στην παραγωγή ενός τραυματισμένου Εαυτού: μιας τραυματικής ατομικής συνείδησης. Το τελευταίο αγριεύει τον άνθρωπο, τον μετατρέπει σε μισάνθρωπο και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και σε εκδικητικό κτήνος. Ένας εξεγερ