Μια ιστορία απ’ το μέλλον

«Ποιμένες της Αρκαδίας» του Πουσέν(1594-1665)Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Η Αννα είναι Αθηναία τρίτης γενιάς. Ο παππούς της ήρθε στην Αθήνα το 55 απότην ακριτική Δράμα «για να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά , έστω ένα μεροκάματο στιςοικοδομές για να μπορεί να θρέψει την τετραμελή οικογένειά του, αφού εκείνα ταπέτρινα χρόνια του 50, η ζωή στα καπνοχώρια ήταν ανυπόφορη. Δούλευαν όλο το χρόνο για να ‘ρθουν οι καπνέμποροι λίγεςμέρες πριν το Πάσχα,, να τους........ πάρουν τη σοδιά, τον καλύτερο, όπως λέγανε, καπνόστον κόσμο της ποικιλίας μπασμά, για λίγα ψίχουλα, ίσα-ίσα για να ξοφλήσουν τονμπακάλη, ώστε να μπορούν να ψωνίσουν πάλι με πίστωση τα απαραίτητα για τοΠάσχα». Αυτά της έλεγε ο παππούς της για να της αλλάξει την απόφαση ναδοκιμάσει τη τύχη της στο χωριό. Δενήταν εύκολη η απόφαση. Αυτή, γέννημα και θρέμμα της μεγαλούπολης, που τελείωσεμε άριστα αρχαιολογία στην Αθήνα και συνέχισεμε διδακτορικό στη Γερμανία, τη μόνη χειρονακτική δουλειά που έκανε μέχρισήμερα ήταν η συναρμολόγηση οστράκων γιατη δημιουργία πήλινων αγγείων.
Στα δυο χρόνια που είναι άνεργη, είχε στείλει πάνω από 300 βιογραφικά.Ελάχιστοι έκαναν τον κόπο να της απαντήσουν. Μιλώντας απταίστως δυο γλώσσες ,πίστεψε, ότι θα ‘βρισκε, προς το παρόν τουλάχιστον, μια δουλειά, έστω σανγραμματεύς με το βασικό μισθό για τα καθημερινά της έξοδα, αφού στα τριάντα τηςέμενε ακόμα με τους γονείς της και δεν πλήρωνε νοίκι. Κι όμως. Ακόμα κι εκεί της ζητούσανπροϋπηρεσία ή την ξεγύμνωναν με τα λαίμαργα μάτια τους από πάνω μέχρι κάτω,δείχνοντάς της τις πραγματικές προθέσεις τους. Για ένα μήνα βρήκε κάπου δουλειά, απλήρωτη βέβαια, έτσι για να τηδοκιμάσουν. Μόνο που κι εκεί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν τις γνώσεις και τιςδεξιότητές της στη δουλειά αλλά στο κρεβάτι. Αυτά κι άλλα πολλά ήταν αρκετά, ώστε όταν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξηςανακοίνωσε το πρόγραμμα για τους νέους αγρότες (πράσινη ανάπτυξη και πράσιναάλογα) , έτρεξε να ενημερωθεί κι αφού το συζήτησε με το φίλο της, πήραν απόκοινού την απόφαση να δοκιμάσουν τηντύχη τους στη γεωργία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Δεν είναι εύκολο να παραιτηθείςαπό νεανικά σχέδια και όνειρα ετών. Να πετάξεις ότι έμαθες με κόπο και ιδρώτα ,στα σκουπίδια αρχίζοντας πάλι απ’ το μηδέν. Ξέρουν και οι δυο τους πολύ καλά,πως δεν είναι διόλου εύκολο το εγχείρημα. Σαν ιστορικοί και αρχαιολόγοι όμως,γνωρίζουν ακόμα καλύτερα, πως αυτή η πόλη, που για δεκαετίες ζούσε καιδιογκώθηκε από τις δεκάδες χιλιάδες των καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων καιτις χιλιάδες μικροβιοτεχνίες, που τώρα κλείνουν ακόμα και οι ελάχιστες πουαπέμειναν, δεν έχει πλέον μέλλον. Γνωρίζουν, πως η πόλη αυτή σε λίγα χρόνια δεθα μπορεί να ζήσει ούτε το μισό πληθυσμό της. Γνωρίζουν, πως, όπως τους Αλεξανδρινούςχρόνους, κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου, η Αθήνακατάντησε ένα ασήμαντο χωριό μιας ασήμαντης επαρχίας, το ίδιο θα συμβεί καιτώρα. Το μέλλον της πόλης αυτής είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Θα καταντήσει μια ασήμαντηπόλη της φτωχής επαρχίας της Τέταρτης Γερμανι