Μην φοβάστε την άλλη πιθανότητα για την Ελλάδα…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Στη ζωή μου ευτύχησα να γευτώ την εμπειρία της πολιτικής αλλαγής σε όλες σχεδόν τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης και στα Βαλκάνια, μετά των πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Αργότερα μελέτησα από κοντά τα πολιτικά- διακυβερνητικά προβλήματα χωρών της Ευρασίας - ιδιαίτερα στην Βαλτική - στην προσπάθεια των κοινωνιών τους να ξανασταθούν στα πόδια τους μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού Συστήματος. Το συμπέρασμα δεν είναι ένα και........ ούτε τελικό. Για τις περισσότερες χώρες η μετάβαση σε ένα σύστημα Δυτικού Τύπου ήταν, και είναι σε μερικές περιπτώσεις ακόμη, πλήρης αντιφάσεων, ενώ γεννά διαρκώς υποθέσεις που αμφισβητούν τα προηγούμενα συμπεράσματα. Αυτό που θα μπορούσα με ασφάλεια να πω είναι: το καλό για την ανθρωπότητα είναι η αναζήτηση της άλλης πιθανότητας, όταν ένα σύστημα ηγεμονίας καταρρέει. Δεν μπαλώνεται το πουλόβερ όταν αρχίσει να ξηλώνεται. Ασφαλώς έχει κρίσιμη σημασία η διαδικασία μετάβασης σε ένα άλλο πλεκτό με ένα διαφορετικό πλέξιμο. Θέλει λαϊκή ενότητα, πολιτική τέχνη, έξυπνη στρατηγική, ευφυή και τολμηρή ηγεσία και τύχη (ευνοϊκή διεθνή συγκυρία)

Μα τι είναι αυτά που λες, ίσως αντιτείνεις! Εκεί οι κοινωνίες πέρασαν από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό και εσύ χαρακτηρίζεις «καλό» αυτήν την μεταβολή. Δεν λέω αυτό. Θεωρώ ότι οι τοπικές κοινωνίες μπροστά στο αδιέξοδο της κατάρρευσης αναζήτησαν την άλλη πιθανότητα για να υπάρξουν - καθώς το πουλόβερ είχε ξηλωθεί. Και αυτή ήταν το απέναντι κοινωνικοοικονομικό σύστημα (η μόνη ρεαλιστική πιθανότητα, εντός του διεθνούς συστήματος). Τούτο δεν έγινε δίχως οδύνες και τραγωδίες και ούτε παντού το ίδιο και επιτυχώς με την έννοια της αστικής δημοκρατίας και ευημερίας. Δεν υπήρχε όμως αντικειμενικά άλλη πιθανότητα, που στην ουσία διαμορφώθηκε από την πολιτική σχέση των δύο μπλοκ. Αύριο μπορεί οι ίδιες χώρες βιώνοντας τον εξανδραποδισμό από την μετεξέλιξη του κεφαλαιοκρατικού κράτους εντός μιας μεταμοντέρνας οντότητας, που αρχικά συνέβαλε στην σταθερότητα (:ΕΕ) και την θεσμική θηλιά στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών τους, να αναζητήσουν πάλι την άλλη πιθανότητα. Και αυτή θα είναι τούτη τη φορά ένας άλλος, πολύ πιο ώριμος σοσιαλισμός, που ευχή όλων – φαντάζομαι - είναι να προκύψει από ένα βαθιά συνειδητοποιημένο, αντι-ηγεμονικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη, δίχως νέο πόλεμο.
Στην Ελλάδα σήμερα βρισκόμαστε επίσης ενώπιον μιας άλλης πιθανότητας που σχηματίζεται εξίσου ρεαλιστικά. Η Ελλάδα χρεοκόπησε εντός της Ευρωζώνης και αυτό ήταν απίθανο για τους οικονομολόγους, όπως αντίστοιχα θεωρείτο απίθανο να καταρρεύσει η ΕΣΣΔ από τους διεθνολόγους, παρότι υπήρξαν ελάχιστες (αιρετικές) επιστημονικές εργασίες που τολμούσαν να υποθέσουν και αναλύσουν αυτό το ενδεχόμενο. Το πουλόβερ της Ευρωζώνης ξηλώνεται και αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Αν δεν το καταλάβεις εγκαίρως και τοποθετηθείς στρατηγικά ενώπιον αυτής της βεβαιότητας επιλέγοντας την άλλη πιθανότητα - εσύ ο χρεοκοπημένος να ζήσεις δηλαδή δίχως αυτό το συγκεκριμένο πουλόβερ - θα