Να ενεχυριάσουν τις βίλες τους και όχι την Ακρόπολη

 Γράφει ο Γιώργος Καισάριος

Η κρίση της Βενεζουέλας διήρκησε από τον Δεκέμβριο του 1902 έως τον Φεβρουάριο του 1903. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την άρνηση του προέδρου της Βενεζουέλας Cipriano Castro να πληρώσει αποζημιώσεις σε Ευρωπαίους πολίτες για τη ζημιά που υπέστησαν λόγω του εμφυλίου στη χώρα αυτή. Παρ΄ όλο που υπήρχε σε ισχύ το Αμερικανικό δόγμα Monroe, αυτό κυρίως αποσκοπούσε στο να μην μπορούν οι Ευρωπαίοι να κάνουν κατάληψη σε μια χώρα και όχι να αποτρέψει μια απλή επέμβαση. Όταν οι Αμερικανοί πήραν εγγυήσεις ότι δεν θα έκαναν κατάληψη της Βενεζουέλας, οι Ευρωπαίοι (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία) πήραν το πράσινο φως να προχωρήσουν με τον..........ναυτικό αποκλεισμό της Βενεζουέλας.
Αν και ο αποκλεισμός διήρκησε μόνο 2 μήνες περίπου, ένα χρόνο αργότερα η Βενεζουέλα συνθηκολόγησε και το 30% των εσόδων από τους τελωνειακούς φόρους στα λιμάνια της χώρας πήγαν προς ικανοποίηση των αξιώσεων των Ευρωπαίων.Έως το τέλος του 1922, οι πληρωμές πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας ήταν ελάχιστες, ως αποτέλεσμα οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη του Ruhr, με σκοπό να αναγκάσουν τη Γερμανία να πληρώσει. Οι Άγγλοι ήταν αντίθετοι σε αυτή την κίνηση, αλλά οι Γάλλοι επέμεναν  και τελικά η Γαλλία έκανε κατάληψη της περιοχής του Ruhr στις 11 Ιανουαρίου του 1923. Επειδή λεφτά δεν υπήρχαν, αλλά και διότι το γερμανικό νόμισμα έχανε συνεχώς αξία, η πληρωμή ήταν σε είδος, κυρίως ξυλεία και λιγνίτη.Το αποτέλεσμα αυτής της κατάληψης ήταν μια σθεναρή αντίσταση από τον πληθυσμό και υπήρχαν αρκετά επεισόδια σαμποτάζ. Περίπου 130 πολίτες σκοτώθηκαν και τελικά οι Γάλλοι αποχώρισαν 2 χρόνια αργότερα. Η κατάληψη αυτή κατάστρεψε την οικονομία της περιοχής, αλλά παράλληλα οι Γερμανοί κέρδισαν τη συμπάθια της παγκόσμιας κοινότητας. Τόσο πολύ μάλιστα, που επαναξιολογήθηκαν οι αποζημιώσεις με το Dawes Plan (Απρίλιος 1924) και οι αποζημιώσεις μειώθηκαν αρκετά με τις πληρωμές να είναι συνολικά 2,25 δισ. μάρκα μέχρι το 1927.Ως γνωστό οι ισλανδικές τράπεζες είχαν δανειστεί ένα βουνό λεφτά από Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Οι τράπεζες φαλίρισαν και τα λεφτά αυτά που χρωστούσαν αυτές οι τράπεζες χάθηκαν. Η Βρετανία και η Ολλανδία βέβαια διεκδικούν θεούς και δαίμονες και απειλούν με κάθε τρόπο την Ισλανδία να φέρει πίσω τα λεφτά των επενδυτών τους. Μάταια όμως, διότι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι ψήφισαν να μην πληρώσουν μία. Και γεννάται το ερώτημα, εδώ οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν κατάφεραν να πάρουν λεφτά από την Ισλανδία των 300.00 κατοίκων, θα πάρουν από μια πιο μεγάλη χώρα;Ο σκοπός της σημερινής εισαγωγής είναι να σας δείξω ότι τα νταηλίκια και ο τσαμπουκάς ορισμένων στην Ευρώπη με σκοπό να αποσπάσουν αποζημιώσεις με τα όπλα ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Οι τακτικές αυτές, ακόμα και τότε, δεν είχαν αποτέλεσμα, πόσο μάλιστα να έχουν σήμερα.Τόσο στην περίπτωση της Βενεζουέλας όσο και στην περίπτωση της Γερμανίας, αλλά και σήμερα με την Ισλανδία, δεν μπορεί μια ομάδα επενδυτών (διότι περί αυτού