Ο ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΓΑΛΑΖΟΠΡΑΣΙΝΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΥΣΙΑΣ Όπως  είναι φυσικό, η όλη οικονομική κατάσταση όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια με έκανε και μένα να ανησυχώ πάρα πολύ.Να εξοργίζομαι μ’ αυτούς τους άθλιους καραγκιόζηδες της πολιτικής που ατύχησε να έχει ο τόπος για «καπεταναίους» του Μ’ αυτούς τους πουλημένους τους προδότες που έριξαν τη χώρα πάνω στα βράχια της φτώχιας, της μιζέριας και της απαξίωσης, οδηγώντας τους νέους στην ανεργία, και για μια ακόμα φορά στην μετανάστευση.Στο φευγιό από την ρημαγμένη μας πια χώρα.Χωρίς καν μια συγγνώμη, χωρίς μια....... αυτοκριτική, και προπαντός μια παραδειγματική τιμωρία.Έγινα ακόμα πιο ανήσυχος και πιο μόνος όταν προχθές διάβασα την οργισμένη επιστολή του Ηλία Ανδριόπουλου, του προικισμένου αυτού συνθέτη που με την τόση αξιοσύνη πάντρεψε στις μελωδίες του το έντεχνο με το λαϊκό και το ρεμπέτικο, δίνοντας μας μέσα από ένα ψυχαγωγικό άκουσμα το απόσταγμα ενός Βυζαντινού μεγαλείου, και την ένταση της επαναστατικότητας σμιλεμένη πάνω σε λαϊκά ερείσματα. Σπουδαίος και μοναδικός.Έγινα λοιπόν ακόμα ποιο ανήσυχος γιατί πίσω από την αιωρούμενη γύρω μου εξαθλίωση που με τόση άνεση και σε τόση πληθώρα παράγει η κυβέρνηση είδα και την απεραντοσύνη της ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ της .Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που κάποτε πίστεψε στα λόγια τα μεγάλα περί … «επανάστασης» για το καλό της λαϊκής τάξης, από τα χείλη αυτών που δημιούργησαν Κοσκωτάδες, Μπομπολαίους, Λιακουνάκους, και μύριους ακόμα που ξεκοκάλισαν τον εθνικό μας πλούτο.Πίστεψε και πιστέψαμε στην ΑΛΛΑΓΗ  που υποσχόταν εκείνο το κίνημα ….Μια αλλαγή με δανεικά, τα οποία κατά τον Πάγκαλο, τα φάγαμε όλοι μαζί .Πίστεψε σε κάτι αγνό όπως το είχε με τρυφερότητα πλάσει στην ψυχή του, και άφησε ένα τραγούδι του να χρησιμοποιείτε ως ύμνος του Σοσιαλιστικού  κινήματος , αφού μια από τις αναφορές του στίχου του παρέπεμπε, συνέπιπτε μάλλον με την οργανωτική διακήρυξη αυτού του κινήματος.«Τρεις  του Σεπτέμβρη να περνάς , και τσικουδιά στους καφενέδες  τα παλληκάρια να κερνάς»Στην πορεία των χρόνων τα «παλληκάρια» έγιναν γιαλαντζί «λεβέντες» με το «αντριλίκι» των αμφιλεγόμενων γιάπηδων.Κι αντί τσικουδιά στον ευεργέτη τους  τον πότισαν κώνειο.Σαν τώρα θυμάμαι, στον γάμο του Ηλία  με την Λένα ήταν όλο το ΠΑΣΟΚ.Από τον αξέχαστο Γιώργο Γεννηματά και τον μακαρίτη Μόραλη μέχρι τον συντοπίτη του Σκουλαρίκη, τον Άκη, τον Λαλιώτη όλους. Ήταν εκείνα τα τρυφερά χρόνια, όπου η αγνότητα στεφάνωνε τα πάντα, και η ελπίδα φτερούγιζε στις ψυχές όλων μας σκιαγραφώντας προσδοκίες ….Τριάντα χρόνια μετά διαβάζω αυτή τη θυμωμένη επιστολή του Ηλία την γεμάτη απόγνωση, για το που οδηγείται ο πολιτισμός μας.    ΘΛΙΒΟΜΑΙ ….Και αναρωτιέμαι …. Όταν στα πρώτα βήματα του ταλαντούχου συνθέτη με το ήδη σημαντικό από τότε έργο του, που οι μόνες πηγές πληροφόρησης ηταν αυτού της ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ του Καραμανλή και του Ράλλη,  τον είχαν αποκλεισμένο, που ήταν ο σημερινός γενικός της ραδιοφωνίας ; Μα στην θαλπωρή της εύπορης οικογενείας του φυσικά.Απολάμβανε τα πλούτη που χάρι στον Ωνάση μπόρεσε και έφερε από την Αίγυπτο ο γ