Ο αστακός της δραχμής

Γράφει ο Θάνος Δημάδης
Είδα το χέρι σου με το γνωστό χρυσοποίκιλτο ρολόι Rolex που δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ. Να πιάνεις τον ψητό μαριναρισμένο αστακό με χάρη και μεγαλοπρέπεια, όπως ακριβώς αρμόζει στο αξεσουάρ του χεριού σου. Την ίδια ώρα μιλάς ακατάπαυστα για την κρίση στη χώρα σου. Την "μητέρα- πατρίδα", όπως την αποκαλείς. Και τους πολίτες της. Μιλάς για τους Έλληνες απαξιωτικά. Η απόσταση που σε χωρίζει από την Ελλάδα δεκαετίες ολόκληρες σε έχει κάνει σκληρό απέναντί τους. Σε στιγμές ειλικρίνειας, ομολογείς στους γύρω σου ότι κατά βάθος χαίρεσαι για τα δεινά που....... περνάει ο λαός αυτός γιατί "όπως λες το αξίζουν μετά από τόσα χρόνια κραιπάλης". Κανένα ίχνος συμπόνοιας, καμία διάθεση επιείκειας έστω, καμία ουσιαστική συναίσθηση της ελλαδικής πραγματικότητας, που απλά την περιγράφεις αλλά δεν την βιώνεις άμεσα ή έμμεσα.
Μιλάς για τα όσα σκληρά και επώδυνα μέτρα πρέπει να υποστούν ακόμα οι Έλληνες "για να βάλουν μυαλό", όπως λες. Αδιαφορείς όμως για την κατάληξη του αιματηρού αγώνα που δίνουν για να επιβιώσουν από τη θηλιά στο λαιμό που τους έχουν βάλει με στεγνούς εκβιασμούς του τύπου "θα κάνετε αυτά που σας λέμε, διαφορετικά ετοιμαστείτε να λιμοκτονήσετε". Όσον αφορά τα εκατομμύρια σου που αυγατίζουν σε τράπεζες της Αμερικής και της Ελβετίας; Κουβέντα καμία. Φοβάσαι λες να στείλεις έστω και ένα ευρώ στο τραπεζικό σύστημα μίας Ελλάδας που καταρρέει. Μιλάς για πατριωτισμό, το ενδιαφέρον σου όμως για την "πατρίδα" σου αποδεικνύεται κάλπικο. Ξέρεις ότι τώρα που σε χρειάζεται εσύ σφυρίζεις αδιάφορα, κοιτώντας τους "συμπατριώτες" σου που υποφέρουν με μία αίσθηση ανωτερότητας για το πόσο τυχερός νιώθεις που ούτε εσύ ούτε η οικογένειά σου είστε μέρος του προβλήματος.

Το αποκορύφωμα όλων αυτών; Δεν κρύβεις την ικανοποίησή σου αν τελικά βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Ο λόγος είναι απλός: οι διακοπές που κάνεις στην "πατρίδα" σου μία φορά κάθε χρόνο το καλοκαίρι θα σου βγουν κάτι λιγότερο από μισοτιμής. Σχεδόν τζάμπα. Όσον αφορά τους αστακούς που θα τρως εκεί, η χαρά σου είναι διπλή. Τα έχεις, λοιπόν, όλα προγραμματίσει για τη ζωή τη δική σου και τη ζωή των άλλων, όσων έχουν μείνει πίσω στο καράβι της Ελλάδας που βουλιάζει. Η μόνη σου πλέον έγνοια είναι αν θα είναι οι αστακοί που θα φας το καλοκαίρι εκεί θα είναι κατεψυγμένοι