Ο χορός της κοιλιάς και το ροκ της αριστεράς…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Σε μια σειρά ελιγμών διάσωσης, που φαντάζουν σαν τον χορό της κοιλιάς, επιδίδονται τούτες τις ώρες οι φορείς του δικομματισμού, τα ΜΜΕ της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης, ο «ΣΕΒ» και διάφοροι παράγοντες «υιοθετημένοι» από συγκροτήματα, από λέσχες κλπ. Παράλληλα η αριστερά μοιάζει να δίνει αγώνα έκφρασης, ή κατ’ άλλους «καπελώματος» του κινήματος ρευστοποίησης των σχέσεων εξουσίας στη χώρα μας, οι οποίες μέχρι χθες φάνταζαν ακλόνητες.    

Το καθεστώς αμφισβητείται πλέον δομικά  - και όχι απλώς λειτουργικά - και από την τρόικα και από όλους τους κρίσιμους παράγοντες για την εξέλιξη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Όταν δεν αμφισβητείται ανοιχτά, εμμέσως υποδηλώνεται ότι δεν μπορεί να αντέξει την εξέλιξη της κρίσης δίχως αναμόρφωση. Οι μετρήσεις της κοινής ............
γνώμης δείχνουν να αμφισβητείται κατά τον ίδιο τρόπο και από το μισό περίπου εκλογικό σώμα.

Η ρευστοποίηση των εξουσιαστικών σχέσεων υποδηλώνει την κατάρρευση του ελληνικού εξουσιαστικού μύθου. Δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη στην ικανότητα των κομμάτων του δικομματισμού να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πελατών τους ή των εν δυνάμει πελατών τους. Το καθεστώς πατρωνίας στη χώρα κλονίζεται και τρέμει τα χειρότερα: την εξέγερση των πελατών.

Τούτο θα έπρεπε να αντιληφθεί η ευρύτερη αριστερά, αν πράγματι επεδίωκε την κοινωνική χειραφέτηση από το καθεστώς στην Ελλάδα και όχι την λαϊκή χειραφέτηση με όρους λενινισμού. Δεν αμφισβητούν οι Έλληνες τον καπιταλισμό, αλλά την συγκεκριμένη πολιτική του έκφραση στην χώρα μας. Από εκεί θα έπρεπε κανείς να ξεκινήσει για να προχωρήσει θίγοντας τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος, οι οποίες ασφαλώς συνδέονται με την γενικότερη κεφαλαιοκρατική και πατριαρχική οργάνωση των κοινωνιών παγκοσμίως. Λαϊκή πάλη ανάποδα δεν γίνεται. Ξεκινά κανείς πάντα από την αντιμετώπιση του προβλήματος, που συνειδητοποιείται γενικότερα σε μια κοινωνία και δίνει απάντηση με κριτήριο φυσικά την ιδεολογική του προσέγγιση. Ασφαλώς σοσιαλιστική απάντηση θα περίμενε κανείς από την αριστερά στην σημερινή κρίση, όμως καθώς κανείς μέχρι τώρα δεν έχει καλλιεργήσει τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για λαϊκή επανάσταση, η οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης δομικής αμφισβήτησης του καθεστώτος, δεν μπορεί παρά να λάβει σοσιαλδημοκρατική έκφραση, για να έχει στοιχεία λογικής, δηλαδή πολιτικής συνοχής. Το ερώτημα που απασχολεί τους Έλληνες είναι αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν σοσιαλδημοκρατικά μέτρα να αντιπαρατεθούν στα νεοφιλελεύθερα του καθεστώτος και των πολιτικών του φορέων, ώστε να υπάρξει πρόοδος και ευημερία δίχως να θιγεί περαιτέρω το δημόσιο συμφέρον και δίχως να ενταχθεί η κοινωνία σε ένα ατελείωτο σπιράλ φτωχοποίησης.   

Αν ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχουν σοσιαλδημοκρατικά εργαλεία, επειδή μεταλλάχθηκε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία σε πολιτικά νεοφιλελεύθερο μόρφωμα – εξαιτίας πληθώρας ιστορικών συμβάντων, που αναφέρονται στην εξέλιξη της διεθνούς πολιτικής υπό την ηγεσία