Ο δεκάλογος της κρίσης και το συμπέρασμα (Α΄ μέρος)

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Θα επιχειρήσω όσο μπορώ πιο περιεκτικά να παρουσιάσω σήμερα τοπρώτο μέρος από τις δέκα βαθύτερες αιτίες που προκάλεσαν και διευρύνουν τηνκρίση, έτσι όπως την προσέγγισα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, επικεντρώνονταςστον βαθμό που είναι μεθοδολογικά ορθό στην Ελλάδα. Ο τρόπος ανάδειξης των δέκααυτών αιτίων δείχνει εμμέσως και την πολιτική οδό που πρέπει να ακολουθεί γιατην επίλυση της κρίσης υπέρ των συμφερόντων των δύο-τρίτων της κοινωνίας – στην οποία ασφαλώς έχουμε ήδη αναφερθείρητά σε προηγούμενα διαδικτυακά........ σημειώματα - και με την έννοια αυτή οι δέκα πιοκάτω παρατηρήσεις συγκλίνουν στη «λύση» του προβλήματος, με την μορφήδεκαλόγου.

1) Η κρίση είναιπολιτική και αποτελεί έκφραση της κρίσης της νεωτερικότητας στην επιχείρησημετάβασης σε μια μεταμοντέρνα εποχή, όπου θα ολοκληρώνεται η ηγεμονία ενός ολιγαρχικού παγκόσμιουκαθεστώτος που ελέγχει την διαμόρφωση της αξίας και την κατανομή του πλούτου.Είναι δηλαδή βαθύτατα ταξική κρίση και με ταξική πάλη αντιμετωπίζεται, ώστε νααποκαλυφθεί και να διαρραγεί ο δεσμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης με τηνκαπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Το πρώτο συστήνεται για να νομιμοποιεί ωςαπόλυτο, αυτονόητο, αδιαμφισβήτητο, «θεϊκό» μηχανισμό το δεύτερο, το οποίο μετη σειρά του ορίζει και νομιμοποιεί την ολοκλήρωση της παγκόσμιας ολιγαρχικής δομής ως «αδίρητηανάγκη». Ως λύση, δηλαδή, στην οικονομική κρίση εμφανίζεται να είναι ηολοκλήρωση της ολιγαρχικής πολιτικής οργάνωσης, όπως ακριβώς το ολιγοπώλιοέρχεται να προσφέρει λύση όταν υπάρχει κρίση αξιών στον οικονομικό κύκλο. Αυτόσημαίνει κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού.
2) Σήμερα μεταβαίνουμε από την πολιτική απάτητης βιομηχανικής περιόδου, το αντιπροσωπευτικό σύστημα, στην απάτη τουμεταβιομηχανικού κόσμου, την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, που επιδιώκεινα θεμελιώσει μέσω ενός ολοκληρωμένου συστήματος οικονομικής πειθαρχίας καιτιμωρίας την πλέον ολιγαρχική και ταυτόχρονα συνεκτική δομή ηγεμονίας.Σημειώστε και μη το ξεχνάτε, οι μηχανισμοί της οικονομικής λειτουργίας, δενείναι αποτέλεσμα της εμπειρίας του ανθρώπου, όπως το εμφανίζουν οιαστοιχείωτοι, αλλά σε κάθε περίπτωση ιστορική έκφραση ταξικής κυριαρχίας καιμηχανισμοί που συνθέτουν μια συγκεκριμένη μορφή ηγεμονίας. Είναι, δηλαδή,πολιτικά κατασκευάσματα. Σήμερα από τον παραμορφωτικό διαχωρισμό της Κοινωνίαςαπό την Οικονομία, την Πολιτεία και το Φυσικό Περιβάλλον, που ορίζει τηνβαρβαρότητα της νεωτερικότητας, περνάμε στην «εξαφάνιση» της κοινωνικής θεωρίαςμε την σύνδεση του υποκειμένου όχι με κάποια μορφή κοινωνίας, αλλά με μιαφαντασιακή αναπαράσταση της αγοράς. Το υποκείμενο αποκτά φαντασιακή κοινωνικήταυτότητα μέσω μιας ολοκληρωμένης οικονομίας της αγοράς και μετατρέπεται σε απόλυτο εμπόρευμα δίχως βούλησημε την πολιτική έννοια.
Στο σημείο αυτό εξαφανίζεται όχι μόνον η ταξική συνείδηση,αλλά επίσης και κάθε είδος κοινωνικής. Ο άνθρωπος, έτσι, δεν παραμένει στοεπίπεδο της βιομηχανικής επανάστασης, όπου είδαμε να αντιστρέφεται η σχέση τουμέσου με τον