Ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει και την Ελλάδα κυριεύει

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Θα μιλήσω σε προσωπικό τόνο. Αυτά που θα πω πιο κάτω αποτελούν βιώματα σ’ όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της μεταπολίτευσης σε όλα τα επίπεδα και με την μεγαλύτερη ένταση και δεν είναι γνώσεις ή φαντασιώσεις. είναι αλήθειες που καίνε!
Ακούω τις θριαμβολογίες των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ και σκέφτομαι αναλογικά τις διθυραμβικές ιαχές με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, όταν......... σύσσωμη η Αριστερά και η κεντροαριστερά διακήρυττε στη διαπασών τη νίκη «της αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, με τα γνωστά ήδη αποτελέσματα, που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν.
Τότε πρέπει μάλλον να ήμουν ο μόνος Έλληνας που διαφώνησε με αυτή την θριαμβολογία και διακήρυττε επίσης στη διαπασών τα δεινά που μας περίμεναν. Αλλά ποιος άκουγε τη φωνή της αλήθειας μέσα στο παραλήρημα της «νίκης» των «Σοσιαλιστών» (σοσια -ληστών) και των «λοιπών προοδευτικών δυνάμεων» από την άκρα Αριστερά, έως την άκρα δεξιά;Μόνος, «αποθεωτικά» μόνος, στη διαμαρτυρία μου. «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω».Και τι δεν μου καταλόγισαν τότε, όπως ίσως και τώρα από κάποιους αριστερούς της πεντάρας. ότι είμαι εμπαθής, ότι έχω συμφέρον, ότι είμαι αντιδραστικός, ή πιο συγκαταβατικά ότι είμαι ρομαντικός, αιθεροβάμων και ότι άλλο φυσικά μπορεί να φανταστεί κανείς. Και όμως πάλεψα ενάντια στο τσουνάμι (μιλάμε για τσουνάμι και όχι ποτάμι) και δε λύγισα, για να προσαρμοστώ στο σύστημα, το ίδιο σύστημα που επικρατεί και τώρα, με κάποιες σημαντικές παραλλαγές, αλλά στην ουσία του το ίδιο. Ο κόσμος ήθελε να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα και μάλιστα με δανεικά και δεν άκουγε καμιά φρόνιμη και ειλικρινή γνώμη. Μια ανεξάρτητη κριτική σκέψη. Είχαν πάθη όλοι τους σχεδόν το γνωστό παραλήρημα και την γνωστή παράκρουση. Η Ελλάδα είχε μεταβληθεί σε ένα «απέραντο φρενοκομείο», όπως διακήρυττε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «η Αριστερά της Αριστεράς». Ποιο; Το ΠΑΣΟΚ με όλους τους τυχάρπαστους, τυχοδιώκτες, ληστές, απατεώνες και λωποδύτες, που το κατέκλυσαν, μαζί και με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, που μόλις είδαν το ψητό, δανεικό ή όχι, έπεσαν επάνω του για να το ξεκοκαλίσουν, αφήνοντας όλους τους έντιμους και σώφρονες Έλληνες πεινασμένους. Ήταν βλέπεις τα κορόιδα της υπόθεσης. Πόσες φορές δεν άκουσα, χρόνια και χρόνια να βουίζουν στα αυτιά μου: Ρε, κορόιδο, το παίζεις αδιάφθορος; Ποιος νομίζεις πώς είσαι, ηλίθιε: Ναι, τέτοιες και παρόμοιες κουβέντες, έπρεπε να υφίσταμαι σαράντα χρόνια, χωρίς να λυγίσω ούτε τη μέση μου, ούτε τα γόνατά μου και ούτε να γλύψω κατουρημένες ποδιές. Σαράντα χρόνια οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής απομόνωσης και κυρίως άσκησης αφόρητης ψυχολογικής βίας. Και όλα αυτά γιατί; Απλούστατα: Γιατί αντιστάθηκα και αντιστέκομαι στο σύστημα. Το σύστημα δεν ανέχεται να είναι άτιμο κι’ εσύ να είσαι έντιμος. Θέλει να σε νουθετήσει και, αν δεν συμμορφωθείς και δεν συμβιβαστείς, πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να σε συ