Ο φόβος του πολιτικού (για αναρχία) πριν από το πέναλτι

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Ο πολιτικός της μεταπολίτευσης έκανε φάουλ μέσα στην μικρήπεριοχή της λαϊκής κυριαρχίας, ανατρέποντας – άλλοι λένε εκουσίως και άλλοιακουσίως – τον Έλληνα πολίτη. Το πέναλτι είναι γεγονός, αλλά ο πολιτικός κάνειακόμη ότι δεν άκουσε το σφύριγμα του διαιτητή (για προκήρυξη εκλογών) πουτοποθετεί την μπάλα στα έντεκα βήματααπό τον τερματοφύλακα. Είναι τέτοια η τρομάρα τους που αυτογελοιοποιούνταιδιαρκώς παίζοντας με την .........ημερομηνία των εκλογών και υποτίθεται με τα νεύρα τουπολίτη.

Άθλια εικόνα, απολύτως εξευτελιστική για το πολιτικό σύστημακαι την χώρα διεθνώς. Φοβούνται, λέει, ότι η εκτέλεση του πέναλτι θα προκαλέσειχαοτικές καταστάσεις στην Ελλάδα. Σκέφτονται με την κλασσική θεωρία τωνπολιτικών ισχύος, σύμφωνα με την οποία στον βαθμό που διαταράσσεται οδιπολισμός ισχύος, το σύστημα περιπίπτει σε περισσότερο ή λιγότερο άναρχη δομή.Και τότε οι κίνδυνοι διάλυσης του καθεστώτος που ορίζει τις σχέσεις ηγεμονίας,δηλαδή την σταθερότητα των σχέσεων εξουσίας, εμφανίζονται αυξημένοι. Πάνω σεαυτή την συντηρητική και απολύτως ιμπεριαλιστική αντίληψη δομήθηκε καιλειτούργησε ο διπολισμός στις διεθνείς σχέσεις, που χαρακτήρισε την εποχή τηςανθρωπότητας κατά την οποία σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος επιχειρήθηκε και σεμεγάλο βαθμό διαχωρίστηκε σε δύο τεράστια στρατόπεδα ηγεμονίας. Στο ανατολικόμπλοκ και στην δυτική συμμαχία που επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη τουκόσμου. Για να διατηρηθεί στην εξουσία εκείνο το μεταπολεμικό σύστημααναπτύχθηκαν και από τις δύο πλευρές, με διαφορετική όμως διαλεκτική, φοβικάσύνδρομα με παράλληλη δικαιολόγηση (νομιμοποίηση)της πυρηνικής απειλής ως στοιχείο αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και ωςμορφή αναγκαστικού εναρμονισμού των σχέσεων Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ, στοπλαίσιο μιας παγκόσμιας ειρήνης, η οποία στην βάση της είχε από την μία τονιμπεριαλισμό και από την άλλη τον πατερναλιστικό διεθνισμό. Φοβερά πράγματα,δηλαδή, που υπαγόρευε μία μορφή ρεαλισμού αποσκοπούσα στην υποταγή του Β στον Αμέσω μιας τρομοκρατικής αφήγησης, δομημένης στην (δήθεν) απειλή του Γ, ή στηναπειλή από την διάλυση του συστήματος και τις εσωτερικές συγκρούσεις που θαεπακολουθούσαν (μεταξύ Γ, Δ, Ε, …), μετά την παύση της δυναμικής ισορροπίας πουδιέκρινε την σχέση των πόλων Α – Γ.
Ακριβώς η ίδια «ρεαλιστική» λογική του ιμπεριαλισμού είναιαυτή που αναπτύσσεται εμφανώς πλέον στην χώρα μας από παράγοντες που στήριξανκαι ενίσχυσαν το δικομματικό σύστημα εξουσίας στην πατρίδα μας, το οποίο σήμεραδυσκολεύεται να αναπαραχθεί, διερχόμενο βαθύτατη κρίση, εξαιτίας της πτώχευσηςτης χώρας και των συνεπειών της απορρύθμισης και σχετικά άναρχης φτωχοποίησηςπου συνδέονται με αυτήν. Ο «ρεαλισμός» αυτός εκφράζει ασφαλώς το ταξικόσυμφέρον της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης στην Ελλάδα και είναιενδεικτικός της πολιτικής αντίληψης που χαρακτηρίζει όσους τον επικαλούνται.Είναι η αφήγηση της διαπλοκής που αντιλαμβάνεται τον εσωτερικό πολιτικό κόσμοστην Ελλάδα, όπως αντιλαμβάνονταν οι πλέον χυδαίοι ιμπεριαλιστές το