Ο Ντράγκο, το ΜΙΤ και η ελληνική κρίση.

Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος
Υπάρχουν πολλές ταινίες, άλλες οσκαρικών ερμηνειών και αναπάντεχης πλοκής καιάλλες απλώς ξέπλυμα χρήματος. Μία τέτοια ταινία....για πολλά Όσκαρ είναι ηταινία «Ρόκυ 4», στην οποία ο ηθοποιός, που υποδύεται το Ρώσο, είναι μίαξεχωριστή περίπτωση, όχι τόσο για τηνερμηνευτική του δεινότητα και το τσαλάκωμά του στου........ς ρόλους, αλλά για τιςσπουδές και το IQ του. Ολόγος για τον ηθοποιό Ντολφ Λουντγκρεν (Dolph Lundgren), που έχει IQ 160 και έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη Χημική Μηχανολογία, έχονταςκάνει και μαθήματα στο ΜΙΤ της Μασσαχουσέτης.
Βλέποντας τον τύπο αυτό, θα υπέθετε κανείς ότι ημόνη λέξη, που θα μπορούσε να ξεστομίσει θα ήταν: «Ουγκ». Και όμως...ταφαινόμενα απατούν. Όχι μόνο μπορεί να ξεστομίσει κάποιες λεξούλες, αλλάφαίνεται ότι μπορεί να τις γράψει κιόλας, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε νακαταθέσει μεταπτυχιακή εργασία στο πανεπιστήμιο. Δύσκολα έναν τέτοιο τύπο θα τον χαρακτηρίζαμεδιανοούμενο. Δεν παίζει ρόλο που δεν έχει γράψει κάποιο βιβλίο ή που δεν έχειγυρίσει κάποια ταινία της προκοπής, αλλά η στροφή που πήρε, τελικώς, θα πρέπεινα μας βάζει σε σκέψη σε ένα άλλο επίπεδο, που θα διαφανεί πιο κάτω.Ο Ντολφ, παρόλο που είναι τόσο έξυπνος και ενώ θαμπορούσε να προσφέρει στην ανθρωπότητα με την κατάθεση των ιδεών του, προτίμησενα γυρίζει ταινίες πολεμικού περιεχομένου, στις οποίες φουσκωτοί τύποι παίζουνκλέφτες και αστυνόμους, κρατώντας νεροπίστολα και φωνάζοντας «μπαμ, μπαμ»,γιατί απλούστατα δεν μπορούν να εκφράσουν κάτι πιο πολύπλοκο. Αν το πράξουναυτό, θα πάθουν εγκεφαλική διάσειση. Αντί να επιλέξει, λοιπόν, έναν πιο δύσκολο δρόμο και ενώ έχει τα φόντα,επέλεξε τον εύκολο δρόμο του χρήματος, που είναι βατός και χωρίς πολλέςεκπλήξεις. Εννοείται πως ο καθένας πράττει αυτό, που του αρέσει και τουαναλογεί, αλλά δεν είναι κρίμα που, τελικώς, χάθηκε ένα τέτοιο μυαλό; Κατ’ αντιστοιχία, και λόγω της οικονομικής κρίσης,που υπάρχει στην Ελλάδα, πολλοί νέοι, λαμπρά μυαλά, επιλέγουν την εύκολη λύσημίας δουλειάς, που να αποφέρει απλώς ...λεφτά, αλλά λίγα ή λιγότερα από αυτάπου θα έπρεπε. «Λεφτά να είναι και ό,τινα’ναι» φέρονται να λένε, ενώ τα πτυχία σκονίζονται στους τοίχους. Προφανώς, λόγω της κρίσης, όσοι τελικώς βρουνδουλειά, θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς και παραμερίζουν τα όνειρά τουςγια...αργότερα, γιατί οι ανάγκες είναι επιτακτικές και οι λογαριασμοί πρέπει ναπληρωθούν. Φταίνε πολλά για αυτήν την κατάσταση και τοπρόβλημα δεν εστιάζεται τόσο στο νέο, που απελπίζεται, και αποδέχεται μία«εύκολη» δουλειά. Αυτός είναι περισσότερο το θύμα και πρέπει να ανταποκριθείστην ανάγκη. Δεν μπορούμε εύκολα να τον κατηγορήσουμε αλλά μάλλον να τοναντιμετωπίσουμε με κατανόηση. Ωστόσο, μήπως σε όλη αυτή τη βιομηχανία τηςδυστυχίας που έχει στηθεί γύρω μας, σε αυτό το ψαλίδισμα των προσδοκιών, ταόνειρα και οι ελπίδες είναι αυτά, που θα μπορούσαν, ακόμα και τώρα, να μαςοδηγήσουν σε ένα άλλο διαφορετικό μέλλον, με περισσότερες λέξεις από ένα απλό«ουγκ»;