Ο σπειροειδής μονόδρομος στην άβυσσο…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω πλέον με ιδιαίτερα αναλυτικές προσεγγίσεις. Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι κουράστηκαν να διαβάζουν αναλυτικούς «επικήδειους», ακόμη και αν δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά για στρατηγικές απεγκλωβισμού, με κριτήριο το συμφέρον των δύο τρίτων της σημερινής ελληνικής κοινωνίας - η οποία αύριο σε καμία περίπτωση δεν θα είναι η ίδια. Σήμερα λοιπόν θα βάλω με δυο λόγια τα πράγματα στη θέση τους, καθώς πολύ «μπερδευτήκαμε» τελευταία! Όταν με βλέπετε να επανατοποθετώ ένα............πρόβλημα σημαίνει ότι αυτό αυτονομήθηκε πολιτικά ή τείνει να ανεξαρτητοποιηθεί από τις δυνάμεις που το ελέγχουν ή θα έπρεπε να το ελέγχουν και αποκτά την ικανότητα να μεταλλάσεται ανεξέλεγκτα. Η δική μου παρέμβαση σε αυτή την περίπτωση είναι υπόθεση ελέγχου: μανατζαρίσματος της κρίσης.

Ο δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στην πρώτη του συνέντευξη από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του, δήλωσε στο CNBC, ότι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή δεν αποτελεί επιλογή. Άρα, θα μπορούσε να αποτελέσει ανάγκη: αναπόδραστη κατάληξη, για την οποία δεν θα φταίει ο ίδιος και αυτοί που στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση «του», αλλά τρίτος παράγων! Ποιος είναι αυτός; Μα, η γερμανική κυβέρνηση ασφαλώς, καθώς η χρηματαγορά ποτέ δεν φταίει σε τίποτε. Αυτή δεν είναι παράγων στα μάτια του κ. Παπαδήμου, αλλά ορθολογικός κανόνας, μηχανισμός, υπέρτατο δίκαιο ή απλά πραγματικότητα. Είναι αυτό που είναι και έτσι είναι και θα είναι. Είναι διακυβέρνηση και όχι παράγων στο μυαλό του, όπως ακριβώς και στο μυαλό κάθε νεοφιλελεύθερου, σοσιαλδημοκράτη και «μέσου πολίτη». Παρόλα αυτά διαπραγματεύεται, όπως ισχυρίζεται μαζί της (με την χρηματαγορά), μέσω της διαδικασίας ανταλλαγής ομολόγων (PSI)! Όχι με ελληνική πρωτοβουλία ασφαλώς όπως θα ήταν εύλογο, αλλά μετά από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27ης Οκτωβρίου, την οποία προσωπικά ο κ. Παπαδήμος κατέκρινε!

Διαπραγματεύεσαι ποτέ με διακυβερνήσεις; Όχι ασφαλώς, αλλά αποκλειστικά με παράγοντες. Ποιος κατέστησε την χρηματαγορά κρατικών ομολόγων παράγοντα και χάλασε την κυρίαρχη ελληνική προσέγγιση ( ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι); Μα οι κακοί Γερμανοί! Οι μαστροποί της ελληνικής κοινωνίας (το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, δηλ.), επιθυμούσαν να αναλάβουν οι κεντροευρωπαίοι την ευθύνη αντιμετώπισης της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας, αν και οι ίδιοι έπραξαν ότι ήταν πολιτικώς δυνατό πρώτα για να οδηγηθούμε βεβιασμένα σε πτώχευση και μετά εκβιάζοντας με αυτήν να καταλήξουμε σε μακροχρόνιο καθεστώς υποτέλειας και φτωχοποίησης, που θα διέσωζε ασφαλώς την διαπλοκή και το καθεστώς από μια μη-διαχειρίσιμη πλέον κατάσταση.

Μπαγάσικο το κόλπο, η τακτική δηλαδή, αλλά μάλλον υπερβολικά υπερβατική και ικανή να παρασύρει μικρά παιδιά και όχι έμπειρους παίκτες τις ευρωπαϊκής σκηνής, τους οποίους ο λαϊκιστικός Τύπος συνήθως χλευάζει, αποκαλώντας τους μικρούς και άχρηστους, καθώς προσπαθούν να συμβιβάσουν τα δικά τους πολιτικά και βιομηχανικ