Όχι, αυτό δεν λέγεται ελευθερία λόγου, λέγεται ασυλία παραλόγου.

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Μπορείτε να φανταστείτε τι εντύπωση θα σας έκανε αν την παραμονή του Πάσχα σας κτυπούσε την πόρτα μια ομάδα ενηλίκων, με όργανα, για να σας πουν τα κάλαντα; Αν δεν το θεωρούσατε φάρσα, το πιθανότερο δεν είναι να είχατε σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είχαν κάποιο πρόβλημα με την διανοητική τους κατάσταση, πολύ περισσότερο αν τύχαινε κοντά στο σπίτι σας να λειτουργεί και κάποιο ίδρυμα περίθαλψης διανοητικά πασχόντων;

Αν τώρα αυτή την ιστορία την μεταφέρουμε και την προσαρμόσουμε στις διάφορες ιστορίες καθημερινής πολιτικής τρέλας, σαν αυτές που περιγράφω παρακάτω και αντιμετωπίζουμε καθημερινά, ως...... ακούσια υποκείμενα που είμαστε, δεν θα λέγατε ότι κινδυνεύουμε και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να αμυνθούμε;

Ιστορία πρώτη: Στα καλά καθούμενα και χωρίς να έχει προκύψει ανάγκη τέτοια, ο κ. Πολύδωρας δημιούργησε πολιτική αναστάτωση, προτείνοντας συνεργασία της Ν.Δ με την Χρυσή Αυγή. Ε΄, λες, το’πε άστον, θα του περάσει. Αμ δε. Βγήκε και στην τηλεόραση, όχι για να διευκρινίσει τι πραγματικά είχε πει, αλλά για να μας πει ότι δεν είχαμε εμείς καταλάβει, τι είχε πει και αυτό είναι και επικίνδυνο και τραγικό συνάμα. Επικίνδυνο για μας, γιατί μπορεί μια μέρα να τον ξαναδούμε σε κάποιο κυβερνητικό αξίωμα και ποιος ξέρει σε ποια επικίνδυνη απόφαση θα μπορούσε να βάλει την υπογραφή του… και τραγικό για κείνον, αν κάποια στιγμή δεις τον άνθρωπο να λέει… τα κάλαντα όχι το Πάσχα αλλά χωρίς καν να υπάρχει… γιορτή…

Ιστορία δεύτερη: Στα καλά καθούμενα και χωρίς να έχει προκύψει ανάγκη τέτοια, ο κ. Βορίδης, δημιούργησε πολιτικό θόρυβο επειδή γνωμάτευσε ότι ο υπεύθυνος για την σημερινή μας κατάντια είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και το πρόβλημα είναι όχι γιατί είπε κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ούτε κανείς τον ρώτησε, ούτε και ήταν οι κατάλληλη στιγμή. Άντε τώρα να μου πείτε ότι αυτός ο άνθρωπος ξέρει πότε λένε… τα κάλαντα. Κι’ όμως περιμένει να του κάνουνε δώρο το… τριγωνάκι (υπουργείο).

Ιστορία τρίτη: Στα καλά καθούμενα και χωρίς να έχει προκύψει ανάγκη τέτοια, η κα Ρεπούση, πολιτικός της προοδευτικής αριστεράς αυτή (οι άλλοι είναι της καθυστερημένης δεξιάς), θέλησε κι’ αυτή να κάνει το κομμάτι της με κάποια ενέργεια που θα μπορούσε να την φέρει στο προσκήνιο της δημοσιότητας, έστω και για λίγα λεπτά (μεγάλη έννοια των πολιτικών). Θυμήθηκε ότι κάποιοι άλλοι συνάδελφοί της ”πανεπιστημιακοί” (τίτλος κύρους…) στο παρελθόν, είχαν πετύχει λίγων λεπτών διασημότητα (ο ένας λέγοντας ότι το ”κρυφό σχολειό” είναι ψέματα και ο άλλος ότι η σκηνή με τον Μητροπολίτη Π.Π. Γερμανό να ευλογεί το Λάβαρο της επανάστασης, είναι επίσης ψέματα, γιατί, λέει, από έρευνά του (σε ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ (;), ΟΣΕ (;), ΚΤΕΛ (;), ΤΑΧΙ (;), ή άλλη αρμόδια πηγή, δεν είπε), δεν είχε διαπιστώσει τέτοια μετακίνηση υψηλόβαθμου ιερωμένου προς την Αγία Λαύρα) και έτσι σκέφτηκε να κάνει κι’ αυτή το ίδιο. Έτσι κι’ αλλιώς είναι κάτι εύκολο, γιατί όλες οι ιστορίες του κόσμου έχουν και κάποια ”πατριωτική υπερβολή”. Διάλεξε, λοιπόν, η κα Ρεπούση τον Χορό του Ζαλόγγου και το ξεφούρνισε, με το ανάλογο ”πανεπιστημιακό” ύφος αλλά όχι και κύρος. Δεν είναι αλήθεια αυτό το ιστορικό γεγονός. Άκουσε τα σχολιανά της, φυσικά, αλλά κι’ αυτά ήταν μέσα στα… ”επιδιωκόμενα” (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πολύ περισσότερο του πολιτικού).

Θα σταθώ ιδιαιτέρως στην περίπτωση της κας Ρεπούση διότι με ενόχλησε η έλλειψη επιστημονικού αυτοσεβασμού, που γίνεται φανερός κάθε φορά που θα αναφερθεί σε ιστορικά γεγονότα που είναι η ειδικότητά της. Είναι γνωστό ότι κάθε σοβαρή επιστημονική μελέτη, ή εύρημα, προκειμένου να αναγνωριστεί έγκυρη, γνωστοποιείται απαραιτήτως είτε αυτοτελώς με την έκδοση κάποιου βιβλίου, είτε με δημοσίευση σε κάποιο έγκυρο περιοδικό του είδους, είτε ανακοινώνεται σε σχετικά διεθνή συνέδρια. Η κα Ρεπούση προτίμησε το ”μπαλκόνι”, δηλαδή την εντύπωση, δηλαδή την φανφάρα του πολιτικού σε βάρος της επιστήμης (της). Βέβαια, αυτό μέχρι τώρα της έχει βγει σε καλό. Θα γινόταν βουλευτής χωρίς τον… ”συνωστισμό” της Σμύρνης;

Το συμπέρασμα που προκύπτει μόνο από τις τρείς αυτές ιστορίες είναι ότι όλοι εμείς που
βρισκόμαστε εκτός του κύκλου της πάσης φύσεως πολιτικής-κομματικής αηδίας, είναι λογικό να μην μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέπτονται και ενεργούν οι πολιτικοί. Αυτό μας βλάπτει πολύ αλλά δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Απορούμε όμως γιατί φτάσαμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο και διαμαρτυρόμαστε για την ανεργία 50% των νέων, ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ και τα μεροκάματα των 380 ευρώ. Παρ’ όλα αυτά δηλώνουμε οπαδοί ή ψηφοφόροι του… και της… Καλά μας κάνουν, λοιπόν!