Οι φίλοι του Λαού και της υποτέλειας

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Θα πρέπει να πείσουμε το λαό πως αυτός ο ίδιος και μόνον αυτός είναι η κύρια αιτία της αθλιότητάς του»
Τ. R. Malthus
«Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση. Λαό ονομάζω εκείνη την ευτελή και διεφθαρμένη τάξη, που εγκατεστημένη στη γη όπως η ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου της. Θα χαθείτε αν αφήσετε αυτό το θηρίο να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Το μοναδικό......... φάρμακο για να αποφευχθούν αυτά τα δεινά είναι ο φόβος και η τιμωρία του λαού. Ο υπήκοος δεν χρειάζεται καμιά άλλη αρετή πέρα απ’ την υπακοή προς την κυρίαρχη τάξη και την καρτερία. Πνεύμα, ταλέντα, πολιτισμός και επιστήμες ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη».
Όταν τα έγραφε αυτά ο Μαρκήσιος Ντε Σάντ(Histoire de Justine), η Γαλλία ζούσε τη βίαιη ανατροπή του τότε απολυταρχικού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της φεουδαρχίας και όπως συμβαίνει πάντοτε με τους βολεμένους του εκάστοτε κοινωνικού συστήματος, υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια τα προνόμια που του παρείχε το συγκεκριμένο καθεστώς. Σήμερα, αν όχι σ’ αυτήν την ακραία του μορφή, τηρουμένων των αναλογιών, ζούμε στη χώρα μας και διεθνώς κάτι παρόμοιο. Τηρουμένων πάλι των αναλογιών, οι βολεμένοι του καταρρέοντος συστήματος, ενώ έχουν για το λαό την ίδια άποψη μ’ εκείνη του Ντε Σαντ, δεν τολμούν να την εκφράσουν ανοιχτά και δημόσια. Αντ΄ αυτού, προσπαθούν να καθυποτάξουν το λαό όχι με τη βία αλλά με το φόβο, την πειθώ και τα τρομο-ψευτοδιλήμματα, βάζοντας ως επιτηρητή και δεσμοφύλακα του λαού την ίδια του τη συνείδηση. Για να επιτευχθεί όμως αυτό, απαιτείται η συμμετοχή της λεγόμενης διανόησης και εδώ είναι το πρωτοφανές και παράλογο. Ενώ πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής αλλά και της Ελληνικής Επανάστασης, η διανόηση, στο σύνολό της σχεδόν, ήταν με το μέρος του λαού και υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας της, σήμερα στη χώρα μας συμβαίνειτο αντίθετο. Η βολεμένη ελληνική διανόηση, σχεδόν στο σύνολό της, κατέρριψε το μύθο που θέλει «τον διανοούμενο με τις ενοχλητικές προφορικές ή γραπτές παρεμβάσεις του να δημοσιοποιεί την κριτική του προς την εξουσία»(Σούμπετερ). Πολλοί μάλιστα, δηλώνουν αντίθετοι προς μια ελεγχόμενη ολοκληρωτική κοινωνία, εξυμνώντας εκείνες ακριβώς τις συνθήκες και πολιτικές, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που δήθεν καταπολεμούν, αγνοώντας πως το πιο απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι το καθεστώς των αγορών δίχως τις παλιές αναστολές του. Οι μαϊμουδίζοντες «νεολαίοι και τα δεσποινάρια» που την δεκαετία του 70 και 80 έπιναν τον καφέ τους στο Καφέ ντε Φλορ στο Σεν Ζερμαίν ντε Πρε(ήμουν κι εγώ εκεί) και στην Ελλάδα «κυκλοφορούσαν με βιβλία του Σαρτρ, του Αλτουσέρ και του Λακάν» στη μασχάλη, αλλά δεν τα είχαν μελετήσει ποτέ, μεγάλωσαν, ξαναβρήκαν την αληθινή τους ταυτότητα, επέστρεψαν στη θαλπωρή της οικογενειακής γκλαμουριάς και εκδικούνται με τον πιο χυδαίο τρόπο τα όνειρα της νιότης τους. Εμποτισμένοι με στερεότυπα και έναν α