Οι νέοι θα βρουν τη λύση

 Γράφει ο  Σταύρος ΤασιόπουλοςΟι νέες ρυθμίσεις και τα νέα μέτρα δενείναι ούτε τόσο νέες ούτε και γίνονται εξ αιτίας και μόνον της κρίσης στηνοποία έχει εισέλθει το οικονομικό σύστημα της χώρας. Από το 1990 μέχρι σήμερασυνεχώς υπήρχαν προτάσεις για ελαστικότερες σχέσεις εργασίας για λιγότερηκοινωνική ασφάλιση με σκοπό τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα της ελληνικήςοικονομίας μέσα στην Ε.Ε.   Αυτό που καθιστά διαφορετική την κατάσταση σήμερα είναι η ανάγκη για τη διάσωσητης οικονομίας της χώρας (πρωτίστως του εγχώριου τραπεζικού συστήματος) εν όψειπτώχευσης και η σαφέστατη κοινωνικοποίηση των χρεών ενός σπάταλου καιμιζαδόρικου κράτους με την παράλληλη διαπίστωση της φαινομενικής λειτουργίαςτης αγοράς από το 2004 και έπειτα μέσω δανείων και πιστωτικών καρτών από τουςκαταναλωτές. Όμως όταν τίθεται το ζήτημα πτώχευσης και κατάρρευσης ενόςσυγκεκριμένου μοντέλου λειτουργίας της οικονομίας και ανάπτυξης, που κατ’ επέκτασησημαίνει την δυσλειτουργία όλης της κοινωνικής ζωής του....... λαού δεν πρέπει ναξεχνάμε ότι οι αγορές και η οικονομία αφορούν έμψυχα όντα.Δίχως να υπεισέρθω σε διεξοδική παρουσίαση των κατά καιρούς αποφάσεων καιπροτάσεων είτε της Ε.Ε. είτε του ΣΕΒ είτε της ΕΚΤ είτε μεγάλωνχρηματοπιστωτικών οργανισμών είτε των περασμένων κυβερνήσεων αποτελεί κοινήσυνείδηση πως όλο το πακέτο μέτρων και ρυθμίσεων είναι δομημένο εδώ και πολύκαιρό από τους Ευρωπαϊκούς και διεθνείς φορείς οικονομικής διακυβέρνησης.Έτοιμο λοιπόν από καιρό με σαφή σκοπό την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σεσχέση με τις χώρες της Ινδοκίνας και του πρώην ανατολικού μπλοκ το πακέτομέτρων για τη διάσωση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας ( που λαθεμένατίθεται ως διάσωση της ελληνικής κοινωνίας ) έρχεται και στην πράξη επιβάλει τοκόψιμο σε όλες εκείνες τις παροχές και τα δικαιώματα που κέρδισαν οιεργαζόμενοι στην Ελλάδα από το ’50 ως σήμερα. Η εκπαίδευση, οι εργασιακές σχέσεις, τα εργασιακά δικαιώματα και οι κοινωνικέςελευθερίες καθώς και οι δημόσιες παροχές καθίστανται πλέον καθαρά ατομικήυπόθεση. Έτσι καλλιεργείται η συνείδηση ότι χρειάζεται γερή προετοιμασία από τολύκειο με φροντιστήρια για την απόκτηση απολυτηρίου και πρόσβασης στοπανεπιστήμιο μιας και η δημόσια δωρεάν δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχει πάψει απόκαιρό να είναι τέτοια και αποτελεί απλά ανάμνηση όχι η ύπαρξή της αλλά ο στόχοςυλοποίησής της. Ύστερα αν επιτευχθεί ο πρώτος στόχος έρχεται η είσοδος σε ένα ΑΕΙ, όπου οστόχος είναι απλώς η απόκτηση του πολυπόθητου χαρτιού και όχι μια ουσιαστικήμόρφωση και μετά ο αγώνας της εργασιακής εξασφάλισης είτε με μέσον στο δημόσιοή με αξιοκρατικές προσπάθειες είτε με κυνήγι στον ιδιωτικό τομέα. Όλα αυτάβέβαια για τους κατόχους πολλών προσόντων άξιων για την παροχή εργασίας απότους εργοδότες. Οι υπόλοιποι στην αναζήτηση είτε σε τεχνικές εργασίες είτε γιαδημιουργία ατομικών επιχειρήσεων.Όλα αυτά βέβαια είναι λίγο πολύ γνωστά από το ’90 και έπειτα από τα χρόνια τωνκυβερνήσεων της ‘’Αλλαγής’’. Όμως αυτό που καθιστά ακόμα πιο βάρβαρη τη ζωήενός νέου σήμερα είναι πως όλα τα παραπάνω θα