Οι συντεχνίες επί Τουρκοκρατίας και σήμερα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Οι συντεχνίες κάθε επαγγέλματος έπαιξαν επί της μακρότατης και μαρτυρικής για το Έθνος εποχής της τουρκοκρατίας, αποφασιστικό ρόλο στην επιβίωση Του. Η Ιστορία καταγράφει το γεγονός ότι οι συντεχνίες συντήρησαν τις Εκκλησίες και τις Μονές που κληρονόμησαν από τα Βυζαντινά χρόνια, κατασκεύασαν νέες, δημιούργησαν ταμεία απελευθέρωσης φυλακισμένων, ίδρυσαν και συντηρούσαν νοσοκομεία, σύστησαν και .........χρηματοδοτούσαν σχολεία, έδιναν πλούσιες χορηγίες για την έκδοση βιβλίων, από τα σπλάχνα τους ξεπήδησε η Φιλική Εταιρεία και η ιδέα της ελευθερίας του Έθνους. Στις μέρες μας δοκιμάζεται πάλι το Έθνος, αλλά οι συντεχνίες ενεργούν μεμονωμένα, αγνοούν το γενικό πρόβλημα και πιέζουν την κυβέρνηση, με σκοπό να διατηρήσουν, όσο μπορούν, τα δικά τους κεκτημένα και να υπερασπισθούν τα συμφέροντα τους, αγνοώντας την τύχη των αδύναμων συμπολιτών τους.
Όλοι οι λογικοί πολίτες αναγνωρίζουν ότι πρέπει να γίνει κάτι με το δημόσιο χρέος, ότι πρέπει να μαζευτεί το Κράτος και να καταστεί πιο έντιμο και αποδοτικό, περιορίζοντας τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή. Το Κράτος όμως από χρόνια είναι σε παράλυση και οι έως τώρα Κυβερνήσεις αδυνατούσαν να υλοποιήσουν τις λογικές όσο και απαραίτητες υποχρεώσεις τους. Έτσι και η σημερινή αναγκάζεται να αφαιρέσει πάλι μέρος από τα εισοδήματα των πολιτών. Κι εδώ γίνεται η σφαγή μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Φίλος παρομοίασε την κατάσταση με την επιλογή των θέσεων για την απόρριψη και επεξεργασία των αποβλήτων και των σκουπιδιών. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι χώροι αλλά και όλοι αρνούνται να γίνουν στην περιφέρεια τους…Η Κυβέρνηση αναζητώντας εναγωνίως τα χρήματα που της λείπουν προβληματίζεται για μήνες και τα ΜΜΕ μας τρομοκρατούν καθημερινά με πληροφορίες πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες. Η πραγματική είδηση είναι πως όλες οι συντεχνίες που φοβούνται ή έχουν πληροφορίες πως θα θιγούν, διαμαρτύρονται, απεργούν, χρησιμοποιούν κάθε μέσο ώστε στα μέτρα που θα επιβληθούν αυτές να "πέσουν στα μαλακά"….Η Κυβέρνηση δυσκολεύεται να τις αντιμετωπίσει, η τρικομματική κοινοβουλευτική πλειονοψηφία διστάζει να υπερψηφίσει τα μέτρα, γιατί σκέπτεται το πολιτικό κόστος και δειλιάζει μπρος στη δημαγωγία της αντιπολίτευσης και τις κινητοποιήσεις των ομάδων που θίγονται και μάλλον επιλέγεται η με τις λιγότερες αντιδράσεις λύση: να θιγούν και πάλι τα ισχνά βαλάντια του πιο αδύναμου κρίκου της κοινωνίας, που είναι οι συνταξιούχοι, οι συμβασιούχοι, οι νέοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και όλοι όσοι δεν έχουν δυνατότητα αντίδρασης. Αντίθετα οι καθηγητές έχουν το όπλο να κλείνουν τα εκπαιδευτήρια, οι δικαστικοί να σταματούν τη λειτουργία των δικαστηρίων, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ να κατεβάζουν τους διακόπτες…. Αν, υπό την πίεση των συντεχνιών, πάλι οι αδύναμοι βετεράνοι της ζωής και οι άτυχοι της κοινωνίας υποχρεωθούν να πληρώσουν τα χρέη που οι εξουσιαστές προκάλεσαν και την ώρα που οι ισχυροί της κοινωνίας δεν θίγονται καθόλου ή θίγονται με το γάντι, τότε η αδικία θα μεγαλώσε