Οι υποβαθμισεις των υποβαθμίσεων... και της λογικής

Γράφει ο Γιώργος Σαρρής
Τι συμβαινει επιτέλους με τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης;Γιατί επιτέλους δε ησυχάζουν; Τι θέλουν από τη ζωή μας;
Ειναι απλό. Τη διασφάλιση των θέσεών τους και φυσικά κέρδη.
Ζούμε στον καπιταλισμό των αγορών, το κέρδος εξακολουθεί να είναι Θεός και κινητήριος μοχλός, και οι οίκοι όχι μόνο δεν έχουν μπεί στη γωνία όπως θα έπρεπε θεωρητικά αλλά παραμένουν οι απόλυτοι κριτές των πολιτικων που επιλέγονται με όποιο ανθρώπινο κόστος. Υπάρχει γυρω μια μόνιμη και διαρκής αγωνία. Πως θα αντιδράσουν οι αγορές; Αφού λοιπόν, κανεις δεν τους αμφισβητησε την κυριαρχία τα 3 αυτά χρόνια της κρίσης αν .......και όλοι ήξεραν τα κατορθώματα τους, παρά τις κατα καιρούς ξαφνικές κορώνες των πολιτικών ηγετών που κατα βάση δουλευουν για λογαρισμό τους, τώρα είμαστε στη φάση της δυσφορίας και των "προβληματισμών για το ρόλο των αγορών". Και όλοι αυτοί που τα λένε αυτά κάνουν πως δεν ξερουν πως η αμφισβήτηση του ρόλου και της ετυμηγορίας των αγορών θα ήταν και αμφισβήτηση της ίδιας της λογικής του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που περιστρέφεται γύρω από το κυνηγι του κέρδους, το οποίο όμως αυτοί θεωρούν όχι μόνο φυσιολογικό αλλά και αθώο και υγιές.
Εδώ λοιπόν αρχίζουν οι υποβαθμίσεις. Οι αγορές υποβαθμίζουν πιστοληπτικές ικανότητες ενώ οι υποβαθμιζόμενοι υποβαθμίζουν τους υποβαθμιστές και καθαρίζουν(;). Μόνο που έτσι υποβαθμίζεται και ο κίνδυνος που έρχεται από όλες αυτές τις υποβαθμίσεις αλλά και η ίδια μας η λογική.

Οταν οι Γάλλογερμανοί ηγέτες άρχισαν να κάνουν καθαρή την πρόθεσή τους να προχωρήσουν σε αναθεώρηση συνθηκών -και ουσιαστικά κατάργηση της υπάρχουσας "θεσμικής ισοτιμίας" των κρατών μελών-και πολλοί ξεκίνησαν χωρίς να κρύβονται να μιλούν για Ευρώπη 2 και 3 ταχυτήτων είχαμε τοποθετηθεί αμέσως λέγοντας οτι αυτό ήταν ενα κακό νεο για τις αγορές ομολόγων και το κόστος δανεισμού. Ηταν φανερό οτι οι μεγάλοι της ΕΕ δεν ενδιαφερόντουσαν για την επίλυση της κρίσης συνολικά αλλά για τη δική τους σωτηρία(και των συμφερόντων που εκφράζουν) εις βάρος των άλλων και την επιβολή των δικών τους "λύσεων". (Είμαστε σε εποχή άγριων ανταγωνισμών, τι να κάνουμε;)
Μόνο που κάτι τέτοιο στην εποχή των συγκοινωνούντων δοχείων των αγορών απλά δεν γίνεται.
Τα ερωτήματα ήταν απλά. Εστω οτι οι μεγάλοι σωζουν το τομάρι τους. Με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Με τα ομόλογά τους; Με τις οικονομίες τους; Με τους λαούς τους που είναι η πελατεία των Γαλλογερμανων αφού π.χ. το 60% των Γερμανικων εξαγωγών πηγαίνει στην Ευρώπη; Με τις τράπεζές τους στις οποίες μέτοχοι και ομολογιούχοι είναι όλες οι άλλες Τραπεζες ειδικά της Ευρώπης;
Τωρα λοιπόν λίγες μόνο μέρες μετά οι αγορές και οι οίκοι έρχονται και κάνουν το αυτονόητο. Απαντούν αρνητικά εκφράζοντας τη μεγάλη τους ανησυχία.
Δεν είναι δυνατόν λένε να απειλούν κράτη με έξοδο από την Ευρωζώνη και αυτό να μην εχει συνέπειες σε όλους. Δεν γίνεται να υποβαθμίζονται τράπεζες π.χ. της Ιταλίας κι αυτό να μην εχει αντίκτυπο στις Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες. Δεν γίνεται