Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει… κοσκινίζει!

Γράφει ο Dr. Money 

Φαίνεται ότι το έχει η μοίρα πολλών Ελλήνων πολιτικών ανεξαρτήτως κόμματος να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη όταν αναλαμβάνουν την εξουσία και απευθύνονται στους ομολόγους τους στο εξωτερικό.

Κοινώς, νομίζουν ότι οι ξένοι δεν θα τους θεωρήσουν συνέχεια της αντιπροσώπευσης της χώρας, αλλά θα τους αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι τους προκατόχους τους.

Σε αυτό το ανόητο γαϊτανάκι της επίρριψης πολιτικών ευθυνών από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, ο μοναδικός χαμένος ήταν ανέκαθεν η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός.

Το 2004 ήταν ο υπουργός Οικονομικών, κ. Αλογοσκούφης, που επινόησε τη δημοσιονομική απογραφή στο όνομα της......διαφάνειας, με αποτέλεσμα να στιγματιστεί η χώρα ότι μπήκε στην ΟΝΕ παραποιώντας τα στοιχεία του προϋπολογισμού.

Αυτό συνέβη γιατί ο κ. Αλογοσκούφης δεν είχε προφανώς υπολογίσει ότι το έλλειμμα τη χρονιά όπου αξιολογούνταν η ικανοποίηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ θα έκλεινε πάνω από το 3% του ΑΕΠ.

Κάπου πέντε και πλέον χρόνια αργότερα ένας άλλος υπουργός Οικονομικών επιχειρούσε μια διαφορετικού τρόπου δημοσιονομική απογραφή στο όνομα της διαφάνειας και της αποκατάστασης της αξιοπιστίας των στατιστικών στοιχείων της χώρας.

Ο υπουργός δεν είχε προφανώς λάβει υπόψη του ή τουλάχιστον είχε υποτιμήσει την αρνητική αντίδραση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, με τις γνωστές συνέπειες στα spreads, στον δανεισμό της χώρας, που είχαν τη γνωστή κατάληξη.
Η Ιστορία θέλει ο ίδιος το φθινόπωρο του 2009 να προσπαθεί να υπερασπιστεί το μπόνους αλληλεγγύης προς τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα για να εισπράξει την απάντηση του Γερμανού ομολόγου του ότι είχαν κι εκείνοι φτωχούς, αλλά δεν τους έδιναν μπόνους αλληλεγγύης όταν τα δημόσια οικονομικά τους ήταν χάλια.

Η προσγείωση ήταν ανώμαλη εκείνη την περίοδο στις Βρυξέλλες.

Οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι αντιλαμβάνονταν ότι οι ξένοι δεν τους έβλεπαν ως προερχόμενους από άλλο κόμμα, αλλά από την Ελλάδα.

Παρ’ όλα αυτά, ο υπουργός, όπως κι άλλοι συνάδελφοί του κατάφεραν με τον καιρό να κερδίσουν τη συμπάθεια των ξένων ομολόγων τους, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν πόσο δύσκολο έργο είχαν.

Όμως, οι ίδιοι, και κατ’ επέκταση η χώρα, δεν κέρδισαν ποτέ την εμπιστοσύνη των αγορών, αν κρίνει κανείς από τη συμπεριφορά των spreads των ελληνικών ομολόγων, παρά τα πολλά μέτρα που πήραν.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι αγορές δεν πιστεύουν γενικά ότι οι Έλληνες πολιτικοί θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να βγει η χώρα από την κρίση.

Οι αγορές διακρίνουν "έλλειμμα" θέλησης για δραστικές αλλαγές στο ελληνικό οικονομικό μοντέλο.
Δυστυχώς, την ίδια άποψη συμμερίζεται πλέον κι ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός κοινοτικών αξιωματούχων και κυβερνητικών στελεχών σε άλλες χώρες της Ε.Ε.
Το ίδιο ισχύει για τον πρόεδρο της ΕΚΤ κ. Τρισέ.

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα π