Πειραιώς Σεραφείμ - Σωματίδιο του Θεού, σημειώσατε... 2

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης
Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι η ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» θα προκαλούσε μια κάποια απάντηση από την πλευρά της Εκκλησίας. Το περίμεναν τόσο στο χριστεπώνυμο πλήρωμα όσο και στην «αντίπερα όχθη», προκειμένου να χτυπήσουν το «δογματισμό» του ιερατείου που αντιστέκεται σε κάθε επιστημονική ανακάλυψη.

Στα καθ' ημάς η απάντηση ήρθε δια στόματος (ποιου άλλου;) του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος άστραψε και βρόντηξε κατά των επιστημόνων του CERN λέγοντας πως προσπαθούν να μας....... πείσουν για την «νοημοσύνη» του σωματιδίου και για μια ερμηνεία του κόσμου που δεν λαμβάνει υπόψιν την ύπαρξη του Θεού.

Διαβάζοντας την ανακοίνωση του κ. Σεραφείμ ομολογώ πως έμεινα έκπληκτος από την γνώση του σχετικά με τα νεώτερα στον χώρο της φυσικής, πράγμα ολίγον ασυνήθιστο για ιεράρχη. Ωστόσο με στενοχώρησε ειλικρινά ότι ο ίδιος έπεσε στην παγίδα που προσπάθησε να στήσει, παρουσιάζοντας εμμέσως το περίφημο χάσμα μεταξύ της Επιστήμης και της Θρησκείας. Πρόκειται για ένα χάσμα το οποίο ως γνωστόν θέλει τις δύο πλευρές να είναι ασυμβίβαστες αφού από τη μία στέκεται ο Ορθολογισμός και η θετική γνώση και από την άλλη η θρησκευτική μισαλλοδοξία και προκατάληψη.

Το χάσμα δεν είναι άτοπο ιστορικά, αλλά όχι για την περιοχή μας. Προέκυψε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πορεία της Δυτικής Χριστιανοσύνης. Ο θετικισμός και η λογική που τον συνοδεύει ως προς την ερμηνεία του φυσικού κόσμου ξεκινά ήδη από την εποχή του Σχολαστικισμού και τον Θωμά τον Ακινάτη και διαμέσου του Νομιναλισμού, του Ουμανισμού, της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού διέγραψε τη δική του ιστορική πορεία, μέσα από συγκρούσεις και αντιθέσεις καταλήγοντας στις γραφικές εικόνες που βλέπουμε στις ΗΠΑ μεταξύ Δαρβινιστών και οπαδών της βιβλικής δημιουργίας.

Δεν ξέρω αν αυτή η ιστορική πορεία ήταν αναπόφευκτη λόγω των ιστορικών εθισμών της Δύσης. Η καταπίεση και η εμμονή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην αυθεντία της Γραφής πιθανόν να μην μπορούσε να προκαλέσει άλλα ιστορικά φαινόμενα πέρα από τις θρησκευτικές συγκρούσεις και την αυτοθέσμιση του Ανθρώπου μέσα από τη «θεοποίηση της λογικής».

Φυσικά, η εν λόγω διαμάχη μεταφυτεύθηκε με επιτυχία και στην καθ' ημάς Ανατολή, με τους δήθεν «διαφωτισμένους» να αναζητούν παρόμοια σχήματα καταπίεσης και δογματισμού και στην Ορθόδοξη Εκκλησία, παραγνωρίζοντας μια βασική αρχή: ότι από την εποχή του Μεγάλου Σχίσματος η Ορθόδοξη Εκκλησία μένει ιστορικά αμέτοχη στις εξελίξεις που συμβαίνουν στη Δύση και προσκολλάται στην -εξίσου αρρωστημένη- σχεδόν εμμονική αναπαραγωγή της Παράδοσης.

Παρά την -πολλές φορές στείρα- αναπαραγωγή δυτικών εργαλειακών μοντέλων, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία έμεινε προσκολλημένη στην Πατερική παράδοση και τον ησυχασμό, δηλαδή τη γνώση του Θεού μέσα από μια διαδικασία μετοχής και υπερβατικής σχέσης. Αυτή ακριβώς η Παράδοση περιελάμβανε μια διπλή γνωσιολογία που διαχωρίζει το μεταφυσικό από το φυσικό και δίνει