Περιμένοντας τα νέα από την Εσπερία…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Σαν αντήχηση με καθυστέρηση σημαντικά μεγαλύτερη του ενός έτους έρχονται τα λόγια ξένων παραγόντων να συναντήσουν τα δικά μας: «Το θέμα δεν είναι αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει, το μόνο ερώτημα είναι το πώς και πότε θα πραγματοποιηθεί το αναπόφευκτο κούρεμα, καθώς και πώς θα περιοριστούν οι παράπλευρες επιπτώσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη», δηλώνει τώρα με τη σειρά του ο Πέερ Στάινμπρουκ, ο σοσιαλδημοκράτης πρώην υπουργός Οικονομικών, που προαλείφεται για υποψήφιος καγκελάριος με τη σημαία του SPD. Αυτή η δήλωση συνοδευόμενη από την εκτίμηση του ιδίου ότι θα απαιτηθεί καμιά δεκαετία για να βγει πλήρως η Ελλάδα στη χρηματαγορά, συμπίπτει ασφαλώς με αυτά που γράφαμε πριν η κυβέρνηση και οι «ρεαλιστές» διαπλεκόμενοι σύμμαχοί της καταφύγουν στον μονόδρομο της τρόικας, τον οποίο οι ίδιοι εκβιαστικά κατασκεύασαν.
Αν οι καθεστωτικοί «ρεαλιστές» διακατέχονταν από πραγματικό ρεαλισμό και όχι από αθεράπευτο καιροσκοπισμό και απληστία, θα προσέθετα, θα φρόντιζαν να αντιμετωπίσουν την απειλή της πιστωτικής κρίσης με ένα καλοδομημένο σχέδιο επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους και αναδιάρθρωσης - με αντίστοιχη προσαρμογή - του ιδιωτικού. Οι Γερμανοί τους ......το πρότειναν αργότερα όταν διεξάγονταν συζητήσεις με κυβερνητικούς αξιωματούχους για τον «μηχανισμό στήριξης», διασφαλίζοντας μάλιστα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, υπό τους ίδιους όρους που το επιχειρούν και σήμερα.
Ο κ. Παπανδρέου, επίσης, γνώριζε πολύ καλά την «θεωρία» του πράγματος, καθώς δήλωνε στον ιταλικό τύπο ότι «την αναδιάρθρωση ή την κάνεις στην αρχή ή καθόλου». Όλοι ξέρανε τί έπρεπε να πράξουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της χώρας, αλλά επέλεξαν να υπηρετήσουν αποκλειστικά το συγκυριακό δικό τους συμφέρον: να βγάλουν και το υπόλοιπο των «αρπαχτών τους» στο εξωτερικό, να διαμορφώσουν ένα μοναδικό παιχνίδι κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, να προκαλέσουν θεσμική αποσταθεροποίηση, να επιφέρουν τεράστια κοινωνική αναστάτωση, να τροφοδοτήσουν συμπλέγματα και το μίσος μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων του πληθυσμού, αλλά και στο εσωτερικό αυτών των ομάδων, να εξευτελίσουν απολύτως την πολιτική και διοικητική δυναμική της χώρας, να υπερτονίσουν την διάσταση της διαφθοράς – την οποία οι ίδιοι καλλιέργησαν - να τα κάνουν γενικότερα όλα μπάχαλο και ρημαδιό, για να διασωθεί η ήδη εξευτελισμένη και ανυπόληπτη πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας μας.
θυμάστε το τραγουδάκι: «Τώρα κλαις γιατί κλαις, συ δεν είσαι που γέλαγες χτες, μόνη σου έχεις γκρεμίσει όσα εγώ είχα χτίσει, τώρα τάχα γιατί κλαις…». Ως υπόκρουση της πολύ καθυστερημένης αντήχησης των λόγων του γράφοντος μοιάζει αυτό το στιχάκι! Μπα, δεν κλαίνε, εσύ και εγώ κλαίμε φίλε αναγνώστη, οι διαπλεκόμενοι μπορεί να είναι αγχωμένοι, αλλά ξέρουν ότι δίχως λαό ενωμένο και αποφασισμένο να πάρει την τύχη (του) στα χέρια του, μονά- ζυγά θα είναι δικά τους. Για αυτό κάνουν ότι μπορούν, ώστε να προκαλέσουν διχ