Πολιτική ή οικονομική η κρίση;

Γράφει ο ΕυθύλογοςΠαπαδήμος, Ταλιαδούρος, Ρουμελιώτης πάλι Παπαδήμος και έχει ο θεός ακόμη.
Δηλαδή μέχρι στιγμής δυο στους τρείς που ακούγονται, δεν είναι πολιτικοί επιστήμονες, είναι τεχνοκράτες και οικονομολόγοι 100% !!! Μα αν η κρίση που περνάμε είναι πολιτική και όχι οικονομική όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, θα έπρεπε χωρίς δεύτερη κουβέντα να τοποθετηθεί πολιτικό πρόσωπο στη θέση του πρωθυπουργού. Αλλά ποιος ξέρει τι αλκοολούχο ποτό έπιναν τόσον καιρό οι οπαδοί της πολιτικής κρίσης![1]
Εκτός κι αν ονόμαζαν την κρίση πολιτική γιατί ήξεραν ότι στην πολιτική μπορεί κάποιος ατιμωρητί να λέει και να κάνει ότι βλακεία κατεβάσει η γκλάβα του, ενώ στην οικονομία η βλακεία πληρώνεται ..........
πανάκριβα.
Ξέχασαν ότι ακόμη και το 1989 – που θα μπορούσε κάποιος με επιχειρήματα να ισχυριστεί ότι η κρίση ήταν πολιτική – πάλι άνθρωπος της Οικονομίας και τεχνοκράτης (Ζολώτας) ανέλαβε το ρόλο του Πρωθυπουργού;
Ίσως γιατί και τότε το τελικό ζητούμενο ήταν οικονομικό. [2]
Αν δεν καταλάβουμε κι εμείς αλλά κυρίως τα πολιτικά κουτορνίθια που καθορίζουν τις τύχες της χώρας ότι ανεξάρτητη πολιτική χωρίς ισχυρή οικονομία δεν γίνεται, αυτά θα τραβάμε! Δυστυχώς στον τόπο μας ακόμη έχουμε την εντύπωση ότι καλός πολιτικός είναι αυτός που ξέρει να βγάζει δεκάρικους στα μπαλκόνια και στη βουλή.
Ε όχι! Καλός πολιτικός είναι ο ειλικρινής πολιτικός, είναι ο αποτελεσματικός πολιτικός, είναι ο πολιτικός που παράγει δημόσιο πλούτο και δεν ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο, είναι ο πολιτικός που πείθει τους πολίτες ότι πρέπει να θυσιάσουν κάτι σήμερα για να έχουν ένα καλλίτερο αύριο, είναι ο πολιτικός που ανακατανέμει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο, είναι ο πολιτικός που αξιοποιεί τις θυσίες του λαού για να ισχυροποιήσει την οικονομία και τη θέση της χώρας και όχι για να ισχυροποιήσει τη τσέπη του. Η ισχυροποίηση της Οικονομίας όμως δεν γίνεται χωρίς σκληρή δουλειά, χωρίς αιματηρές οικονομίες, χωρίς σταθερό, δίκαιο και κατανοητό φορολογικό σύστημα,[3] χωρίς περιστολή δαπανών, χωρίς αύξηση της ντόπιας παραγωγής, χωρίς παραδειγματική τιμωρία των αληταράδων που τσέπωσαν «μίζες», «χορηγίες», «διευκολύνσεις» κλπ. κλπ. Όσο τα σκάνδαλα της Siemens του Χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου και χιλιάδες άλλα, γνωστά και άγνωστα στην κοινή γνώμη, μένουν ατιμώρητα με ευθύνη των πολιτικών και της δικαιοσύνης, δεν ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και είναι επόμενο ο ελληνικός λαός, να θεωρεί υπεύθυνους όλους εκείνους που με τις πράξεις ή με τις παραλείψεις τους συγκαλύπτουν τα σκάνδαλα και προστατεύουν τους ενόχους. Αλλά ο πολιτικός κόσμος δεν έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα μόνο ως προς την έλλειψη χρηστού ήθους, έχει εκτεθεί και ως προς την πλήρη ανικανότητα διακυβέρνησης.Ο Δημοσθένης πριν από 2400 χιλιάδες χρόνια έλεγε:
«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».
Και δυστυχώς «το τελευταίον εκβάν» είναι θλιβερό για τον τόπο μας. Η καταστροφή της οικονομίας της χώρας δεν είναι απλά συνέπεια λανθασμένων πολιτικών χ