Προς Ένα Νέο Πατριωτισμό ή Προς ένα Νέο Διχασμό;

 Γράφει ο Τυχαίος"Το ποτήριον των πικριών, των εξευτελισμών και των ταπεινώσεων υπερεπληρώθη. Μια πολιτική της οποίας δεν θέλομε να εξετάσωμεν τα ελατήρια, απειργάσθη ενός και ημίσεως έτους τοιαύτας εθνικής συμφοράς, ώστε ο συγκρίνων την Ελλάδα της σήμερον προς την προ ενός και ημίσεως έτους Ελλάδα να αμφιβάλλη αν πρόκειται περί ενός και του αυτού κράτους." Χανιά, 15 Σεπτεμβρίου 1916 (από το άρθρο της Wikipedia για τον Εθνικό Διχασμό)
Μάλιστα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και πάλι η ιστορική συγκυρία μας γυρίζει ανύποπτα σε γωνιές γνωστές. Μέσα σε ενάμιση χρόνο πράγματι είναι να αμφιβάλλει κανείς αν ζει στην ίδια χώρα με αυτή που ζούσε πριν. Η χρονική ρωγμή που μας χωρίζει από την "παλιά ζωή", άνοιξε .......πέρσι και ζητάει να κόψει στα δυο και την κοινωνία. Δυο πρόσωπα ο χρόνος, δυο κομματια κι ο Λαός. Ξαφνικά, σαν να μην είμαστε το ίδιο.
Σαρκώνεται η ιστορική καρικατούρα του Τσελεπίτσαρη, κι η μοίρα της Ελλάδας μας ειρωνεύεται κρυφογελώντας πίσω από τόνους junk ομόλογα που εκδώσαμε στο όνομα των επόμενων γενεών. Δεν τον ξέρεις τον Τσελεπίτσαρη; Διαβάζουμε στην ελληνική Wikipedia ότι ο Τσελεπίτσαρης ήταν ένας λαϊκός τύπος φουστανελοφόρος της παλιάς Αθήνας. Αλβανός στη καταγωγή που το κανονικό του όνομα ήταν Τσέλιος Πίτσαρης που όμως είχε συμμετάσχει επικεφαλής μικρού σώματος στην επανάσταση της Θεσσαλίας του 1878 και είχε πολεμήσει στη μάχη της Μακρυνίτσας. Αργότερα μη έχοντας εργασία του προσφέρθηκε από τον Δήμο Αθηναίων θέση φανοκόρου που όμως ο Τσελεπίτσαρης δεν την δέχθηκε θεωρώντας την πολύ υποτιμητική για ένα "Καπετάνιο του Αγώνα" με συνέπεια να περιέλθει σε φτώχεια. Όμως για την κακοδαιμονία του περιερχόμενος τους δρόμους της Αθήνας αναθεμάτιζε τον Χαρίλαο Τρικούπη και πρωτοστατούσε σε όλες τις εναντίον του διαδηλώσεις. Έμπαινε επικεφαλής των διαδηλωτών ή εύρισκε "μαρίδα" παιδιών από γειτονιές και περιζωσμένος με το "κορδόνι", κομματικό έμβλημα του Θ. Δηλιγιάννη και υψώνοντας με τη γκλίτσα του ένα παλιοτσάρουχο, ως έμβλημα της έντιμης φτώχειας του κραύγαζε διάφορα συνθήματα ρυθμικά, μεταξύ των οποίων και χαρακτηριστικότερα ήταν: "κάτω ο πετρέλαιος", "κάτω ο πακετάκιας" υπονοώντας τον Τρικούπη που είχε υπαγάγει το πετρέλαιο και τον καπνό στο μονοπώλιο.
Βρίσκεις ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση; Κι αν σου θυμίσω ότι στον Χαρίλαο Τρικούπη πιστώνεται η φράση "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν";
Κι ακόμη, η ιστορική επανάληψη γίνεται πιο έντονη. Μας λέει λοιπόν ο Αντώνης Καρακούσης: Το 1896 η Ελλάδα θέλοντας να ξεπεράσει τον καημό της αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έζησε λίγες ημέρες δόξας και διεθνούς καταξίωσης. Την επόμενη χρονιά σε κλίμα επίπλαστης εθνικής ανάτασης επιχείρησε να διευρύνει τα σύνορά της. Το 1897 απεδείχθη «μαύρο» και ο πόλεμος που διεξήγαγε «ατυχής». Οι πολεμικές αποζημιώσεις που αναγκάστηκε να αποδεχθεί για να εξασφαλίσει την ειρήνη ήταν δυσβάστακτες και ο Εδουάρδος Λω δεν χωράτευε. Οργάνωσε τους φόρους του μονοπωλίου στο αλάτι, στα σπίρτα, στο φωτιστικό πετρέλαιο,