Ψευδοπροφήτες της «ανάπτυξης»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Θέλετε να γίνουμε Βόρεια Κορέα και Αλβανία; Τότε πείτε όχι στην τρόικα. Αν δεν θέλετε να γίνουμε κάτι από τα παραπάνω, τότε ελάτε να ολοκληρώσουμε το PSI και να δανειστούμε άλλα 130 δισ., που στην πορεία μπορεί να γίνουν 170 ή και πολύ περισσότερα, και να αρχίσει η ανάπτυξη. Έτσι θα γίνουμε Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Νιγηρία ή κάτι παρόμοιο». Αν οι εκβιασμοί της συγκυβέρνησης και των... παραφυάδων τους ήταν λίγο ειλικρινείς, ίσως να......διατυπώνονταν κάπως έτσι. Όμως δεν είναι ούτε καν ειλικρινείς...

Καθώς η ελπίδα των περισσότερων Ελλήνων για αξιοπρεπή επιβίωση της χώρας και των ιδίων σβήνει, καθώς τα παραμύθια περί «σωτηρίας» δεν τα πιστεύουν πλέον ούτε μικρά παιδιά, καθώς οι εκλογές πλησιάζουν και χρειάζεται επειγόντως ένας νέος μύθος για να στηρίξει την καταρρέουσα αξιοπιστία ενός ευτελισμένου συστήματος εξουσίας, ένα καινούργιο φανταχτερό περιτύλιγμα έρχεται να αμπαλάρει την πορεία προς την οικονομική καταστροφή και την εθνική υποταγή: η «ανάπτυξη». Η οποία, αν πιστέψουμε τις διακηρύξεις, θα έλθει... ποικιλοτρόπως.
Η εσωτερική υποτίμηση
Ο πρώτος και βασικότερος είναι η βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» μέσω της μείωσης μισθών και συντάξεων και της πλήρους κατάργησης δικαιωμάτων και κοινωνικού κράτους. Δηλαδή μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης».
Κι όμως, σύμφωνα με έκθεση του CEPR (Center for Economic and Policy Research), η οποία συντάχθηκε τον Φεβρουάριο και υπογράφεται από τους Μαρκ Βάισμπροτ και Χουάν Αντόνιο Μοντετσίνο, με τίτλο «Περισσότερος πόνος – Κανένα όφελος για την Ελλάδα από τη συμφωνία» (μετάφραση στα ελληνικά από τη Χριστίνα Λασκαρίδη):
«Μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης και τριπλασιασμό της ανεργίας, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία πρόοδος στην Ελλάδα προς την επίτευξη μιας "εσωτερικής υποτίμησης". Η Πραγματική Συναλλαγματική Ισοτιμία με βάση το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ήταν ελαφρώς υψηλότερη το 2010 απ’ ό,τι ήταν το 2006, ενώ με βάση τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) ήταν περίπου 7,6% υψηλότερη τον Ιανουάριο του 2011 σε σύγκριση με το 2006.
Με άλλα λόγια, τέσσερα χρόνια ύφεσης και η ασταμάτητη καθοδική πίεση στους μισθούς έχουν αποτύχει να υποτιμήσουν το νόμισμα, σε πραγματικούς όρους για την Ελλάδα.
Η πέμπτη αξιολόγηση του ΔΝΤ σημειώνει ότι το 2011 η Πραγματική Σταθμισμένη Συναλλαγματική Ισοτιμία παρέμεινε αμετάβλητη, παρά τη μικρή πτώση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος κατά 2,5%. Η τελευταία μάλιστα αντισταθμίστηκε από την ανατίμηση του ευρώ το πρώτο εξάμηνο του ίδιου έτους. Ανά πάσα στιγμή, μια ανατίμηση του ευρώ μπορεί να εξαλείψει εντελώς τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος που τυχόν θα πετύχει η Ελλάδα.
Παρά το τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος που έχει ήδη προκύψει, και θα συνεχιστεί σύμφωνα με το ΔΝΤ, μια επιτυχημένη εσωτερική υποτίμηση ακόμα δεν έχει καν ξεκινήσει, και ούτε φαίνεται στον ορίζοντα».
Έτσι υπονομεύεται ένας ιδιαίτερα «φιλόδοξος» και απόλυτα «θεμιτός» στόχος: αφού