Σχολιανά 115 Ένα σύνθημα στο τοίχο…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης :
Απέναντι από την Ευαγγελίστρια, στη κεντρική πλατεία Περιστερίου, στο τοίχο δίπλα στο κινηματογράφο «ΦΟΙΒΟΣ», υπάρχει γραμμένο ένα σύνθημα : «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ».
Αν μπορώ να κάνω ένα σχόλιο πάνω σ’ αυτό, είναι τούτο : ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ…Όμως, βλέποντας το σύνθημα αυτό, το μυαλό μου πήγε πολλές δεκαετίες πίσω…
Την εποχή της νιότης μου…
Όχι τόσο την περίοδο που σποραδικά εργαζόμουν ως φοιτητής, μιας και τα πρώτα μου ένσημα τα έχω ακριβώς από....... αυτή τη περίοδο, όσο όταν άρχισα τον «κανονικό» εργασιακό μου βίο μετά το πτυχίο και μετά το στρατό…

Τότε λοιπόν, θυμάμαι τη πολύ χαρακτηριστική εικόνα όπου κάθε μέρα, όλοι όσοι έψαχναν για δουλειά, ή τουλάχιστον πολλοί από αυτούς, από εμάς, κατηφορίζαμε στην πλατεία Ομόνοιας ώστε κατά τις 10 η ώρα το πρωί να ήμασταν από τους πρώτους που θα έπαιρναν την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», αφού οι μεσημεριανές εφημερίδες, όπως «ΤΑ ΝΕΑ», στις συνοικίες έφταναν κατά το μεσημεράκι…
Γιατί θέλαμε «ΤΑ ΝΕΑ» και γιατί το πρωί;
Διότι «ΤΑ ΝΕΑ» εκείνης τουλάχιστον της εποχής ήταν η εφημερίδα με τις πιο πολλές αγγελίες εύρεσης εργασίας, και θέλαμε, πολύ απλά, να ήμασταν από τους πρώτους που θα εντόπιζαν μια ευκαιρία, ελπίζοντας ότι αν αυτό το επιτυγχάναμε, τότε θα είχαμε μια παραπάνω πιθανότητα, φτάνοντας πρώτοι στην επιχείρηση που ζήταγε τη θέση για την οποία ενδιαφερόμασταν, ίσως να ήμασταν και αυτοί που τελικώς θα την καπαρώναμε…
Φυσικά, αυτή η σπουδή δεν είχε νόημα τις περισσότερες φορές, αφού η πιο συνηθισμένη εξέλιξη ήταν ότι τελικά όλοι οι ενδιαφερόμενοι πέρναγαν από την επιχείρηση που ζήταγε κάποιον ή κάποιους εργαζόμενους, και η συνηθισμένη απάντηση ήταν «θα σε πάρουμε τηλέφωνο να σε ειδοποιήσουμε για το αν θα προσληφθείς ή όχι», και βεβαίως, τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα σχεδόν, αυτή η «ειδοποίηση» δεν γίνονταν ποτέ…
Βέβαια, υπήρχαν και περιπτώσεις που η σπουδή αυτή είχε νόημα…
Αυτό συνέβαινε κυρίως όταν ζήταγαν ανειδίκευτους εργάτες στη βιοτεχνία, σε αποθήκες, κ.λπ., και αυτό συνέβη όταν είχε βρει τη πρώτη δουλειά μου ως φοιτητής, ήταν το 1973, σε μια βιοτεχνία στην οδό Πειραιώς, κοντά στο Γκάζι…
Πράγματι, όντας ο πρώτος που είχα φτάσει, με πήραν αμέσως, αφού δεν είχαν πρόβλημα επιλογής επί τη βάσει διαφόρων προσόντων, πέρα από το ότι έπρεπε να διαθέτεις δύο πόδια και δύο χέρια, «προσόντα» που δόξα τω Θεω διαθέτω…
Επίσης θυμάμαι σκηνές που σήμερα μπορεί να προκαλούν ίσως το γέλιο, αλλά τότε δεν προκαλούσαν…
Όπως, όταν, μια φορά, αφού πήρα την εφημερίδα ¨ΤΑ ΝΕΑ», μια μέρα, κάπου εκεί γύρω στα 1975, κι αφού εντόπισα μια αγγελία που με ενδιέφερε, πήρα τον ηλεκτρικό για να πάω στη Μαρούσι, αφού εκεί ήταν η επιχείρηση. Μέσα λοιπόν στο τρένο, καπνίζοντας αρειμανίως (την εποχή εκείνη το κάπνισμα επιτρέπονταν μέσα στον ηλεκτρικό), παρατήρησα δύο ακόμα άτομα, της ηλικίας μου, που με έκαναν να αισθανθώ κάπως πιεσμένος. Ο λόγος; Διότι κρατούσαν κι αυτοί την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», και τους υποπτεύθηκα ως πιθανούς μου αντ