Σχολιανά 163 Το grosso colpo των «κόκκινων γραμμών»…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Για να αποφύγω τη συζήτηση αναφορικά γιατί θεωρώ –κατά την δική μου αντίληψη των πραγμάτων- ότι οι εκάστοτε «κόκκινες γραμμές», είναι ένα στοιχείο του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ παιχνιδιού, θα παραμείνω σ’ αυτό που λέμε να «κρίνουμε εκ του αποτελέσματος».Λοιπόν, χωρίς να χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιαίτερα οξυδερκής αναλυτής των πολιτικών και οικονομικών μας πραγμάτων, κάτι άλλωστε που ισχύει και για μένα, τι μπορούμε να διαπιστώσουμε «αβίαστα», ή τουλάχιστο, τι εγώ....... εξάγω ως συμπέρασμα αβίαστα, απ’ τη στιγμή που άρχισε η περιπέτειά μας με τα μνημόνια και τη Τρόϊκα;
Πολλά, ένα μόνο των οποίων είναι, ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΈΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, δεν φείδονταν καθόλου στο να θέτουν «κόκκινες γραμμές», ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ζητήματα που άπτονταν ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ (μισθωτών και συνταξιούχων), που άλλωστε, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, επρόκειτο ν’ αποτελέσουν και τα πρώτα και κυριότερα «εχθρικά κάστρα» που έπρεπε να κυριευθούν.Έτσι, οι «κόκκινες γραμμές», ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2010, ήταν ότι οι μισθοί και οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα δεν επρόκειτο να πειραχθούν, ενώ ακόμη και στο δημόσιο τομέα, υπήρχαν κόκκινες γραμμές για ορισμένα θέματα όπως π.χ. τα ειδικά μισθολόγια κ.λπ.Τι παρατηρήσαμε στη συνέχεια;Ότι στην ουσία, ΚΑΘΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΕΤΙΘΕΤΟ, ΑΠΛΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΙΡΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ. Βεβαίως, τα διανθίσματα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων», περί «συγκρούσεων με τη Τρόϊκα», ΠΟΥ ΤΑ ΑΚΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ, προσωπικά, πάντα τα θεωρούσα ως την πλέον απτή περιγραφή του φυσικού φαινομένου που αποκαλείται «αέρας κοπανιστός».Στην ουσία, η κάθε «κόκκινη γραμμή» ήταν ένα προάγγελμα, ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.Μία – μία, οι «κόκκινες γραμμές» καταρρίπτονταν.Κάθε νέο επαχθές για ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ μέτρο, και κατ’ επέκταση για όλη την οικονομία και κοινωνία, ήταν συχνά ΜΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, που υπερκεράστηκε με μια θεματική ή λιγότερο θεματικά κωλοτούμπα.Όμως, με τούτο και με τ’ άλλο, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ότι ο χρόνος κυλά υπέρ της, ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ, μ΄ αυτό τον τρόπο, υλοποιείται ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΛΑΜΙΟΥ. Και βεβαίως, παρέχει και τα περιθώρια, ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, απολύτως αναγκαία για τη «ρύθμιση» της κοινωνικής αντίδρασης : Αφού καταρρίφθηκαν οι προηγούμενες «κόκκινες γραμμές», τίποτα δεν εμποδίζει να δοθεί η εικόνα «σύγκρουσης» πάνω σε «ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ» ΠΡΟΚΥΨΑΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, αφού η πείρα δείχνει ότι ούτως ή άλλως, απλώς θα αποτελέσουν αντικείμενο μελλοντικών αξιώσεων από πλευράς Τρόϊκας, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το ανάλογο μιας δυναμικής προσέγγισης της ισορροπίας στην πραγματική οικονομία, όταν η μελλοντική μεταβαλλόμενη προσφορά συναρτάται με τη ζήτηση της προηγούμενης περιόδου, μια διαδικασία εξισορρόπησης αραχνοειδούς παραστατικής μορφής, γνωστού ως θεώρημα του ιστού της αράχνης στα οικονομικά. Ο