Σχολιανά 182 Από τη σημασία του Οράματος στην αποδιοργάνωση των ελεγκτικών μηχανισμών…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Συχνά «τρακάρομαι» εδώ στη γειτονιά μου, με ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά «ονόματα» της συνοικίας μου. Σε κάθε τέτοιο συναπάντεμα, πάντα κάνουμε και μια «σύνοψη» των εξελίξεων, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από τη προηγούμενη συνάντησή μας.Τελευταία κουβέντα που είχαμε, ήταν για τη σημασία του «υποδείγματος». Όλη η κουβέντα ξεκίνησε, από μια αναφορά που έκανα για συγγενικό μου πρόσωπο, επίσης έμπορος, με καλό όνομα στον κλάδο του και με επίσης καλή ως τα σήμερα πορεία στον κλάδο του –σ’ αντίθεση με τον..... γείτονα φίλο μου, που πλήττεται δεινώς απ’ την ύφεση.
Ο συγγενής μου αυτός, λοιπόν, συχνά επισκέπτεται το εξωτερικό, διάφορες χώρες, για επαγγελματικούς λόγους. Ανάμεσα σ’ αυτές, έχει επισκεφθεί μερικές φορές την Κωνσταντινούπολη. Μιλώντας μαζί του τελευταία, έπειτα από ένα ταξίδι του στη Πόλη, μου περιέγραψε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του σε 1-2 εργοστάσια Τούρκων προμηθευτών του. Όπως μου είπε, μέσα στους χώρους εργασίας υπήρχε η τούρκικη σημαία και φωτογραφίες του Κεμάλ Ατατούρκ.Με βάση αυτή την περιγραφή, η όλη κουβέντα με τον γείτονά μου, περιεστράφη στο τι σημαίνει για ένα λαό, να έχει μπροστά του ένα «υπόδειγμα», ένα «στόχο», ένα «όραμα» που να κινητοποιεί και να διεγείρει. Φυσικά, εδώ δεν έχει καμία σημασία το αν μας αρέσει εμάς ή όχι αυτό το συγκεκριμένο «υπόδειγμα». Η κουβέντα ήταν άλλη : τι σημαίνει να έχεις ένα οποιοδήποτε υπόδειγμα, όραμα ή στόχο ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, και τι σημαίνει να μην έχεις κανένα, ή, ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, να έχεις ΑΝΤΙ-υποδείγματα που σε ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΝ!Εδώ, στο παράδειγμα που συζητούσαμε με τον φίλο μου επιχειρηματία, συμφωνήσαμε ακριβώς σ’ αυτό, ότι δεν έχει σημασία να μιλάμε για τον οποιοδήποτε «στόχο» : πρέπει αυτός ο «στόχος» να συνοδεύεται και από ένα «όραμα», ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΓΕΤΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, το οποίο να δίνει «εγκυρότητα» στο στόχο. Μείναμε σύμφωνοι, ότι στη δική μας περίπτωση, εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, εικοσαετία, αυτό το «ηγετικό υπόδειγμα», είναι ακριβώς αυτό που λείπει. Δηλαδή, βιώνουμε ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, τις τελευταίες δύο – τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, μια πραγματικότητα, οι πολιτικοί ««««ηγέτες»»»»» (ηγέτες με εισαγωγικά εις την ν-οστήν) του τόπου αυτού, να θέτουν στόχους με βαθμό φιλοδοξίας αντιστρόφως ανάλογο των δικών τους προσωπικών ικανοτήτων. Κάθε φιλόδοξος όμως στόχος, που τίθεται από ηγεσίες που πόρρω απέχουν από τις πραγματικές ικανότητες αυτών που τους θέτουν, είναι στόχοι καταδικασμένοι, ΑΚΟΜΑ κι αν υπάρχει ΑΠΟ ΚΑΤΩ ικανό δυναμικό να τους φέρει σε πέρας, διότι έστω κι έτσι, αυτό το ικανό δυναμικό θα περιθωριοποιηθεί ακριβώς απ’ την κατωτέρων ικανοτήτων ηγεσία του.Η κουβέντα με τον φίλο μου πήγε κι ένα βήμα παραπέρα.Στις εφορίες που συνενώνονται, στους αποδιαρθρωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, κ.λπ. Εστιάσαμε σ’ αυτό το παράδειγμα, εφ’ ένός μεν για να δώσουμε ένα παράδειγμα ΑΝΤΙ-ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΟΣ, και αφ’ ετέρου, για να σημειώσουμε ΠΟΣΟ ΥΠΟΥΛΑ προβάλει τούτο το αντι-υπόδειγμ