Σχολιανά 97. Ύφεση : ή θα την φάμε ή θα μας φάει…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης : Με σταθερότητα από τη πρώτη στιγμή που η κρίση έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της ακολουθητέας πολιτικής, υποστήριξα την άποψη ότι η κάθε προσέγγιση θάπρεπε να έχει ως ΚΥΡΙΟ ΣΤΟΧΟ, να μην βουλιάξει η οικονομία σε ύφεση και να μην εμπλακεί στο θανατηφόρο σπιράλ θανάτου όπου ύφεση και δημόσιο χρέος θα αλληλοτροφοδούνταν, κάτι ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΝ η μνημονιακή πολιτική, κάτι που ήταν ΟΡΑΤΟ ΔΙΑ ΓΥΜΝΟΥ ΟΦΘΛΑΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ....... ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.Αυτή η θέση μου, προσδιόριζε και μια άλλη τοποθέτησή μου, επίσης ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ότι θάπρεπε ΕΥΘΥΣ ΕΞ ΑΡΧΗΣ να είχαμε κάνει μια ΚΑΘΟΛΙΚΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ) ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, χωρίς την ΟΛΕΘΡΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΝΤ και της Τρόϊκα.Αφορμή γι’ αυτές τις υπενθυμίσεις; Τα χθεσινό δελτίο ειδήσεων του Mega (δεν επιλέγω τυχαία το κανάλι…). Επεσήμανε τη σημασία της ύφεσης (που αν πάει λίγο πιο βαθιά θα βρεθούμε πίσω και από το Μπαγκλαντές, όπως ανέφερε επικαλούμενο μελέτη του αντίστοιχου γερμανικού ΙΟΒΕ), και επίσης εξέφρασε την επιφύλαξη κατά πόσο αποτελεί λύση η μείωση των μισθών στο πρόβλημα της ελληνικής κρίσης… Καλό είναι για το τόπο έστω και σιγά – σιγά όλο και περισσότεροι να αντιλαμβάνονται ότι Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ δεν μπορεί να αποτελεί δόγμα, αν και περισσότερο αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν αμφιταλαντεύσεις εντός του μνημονιακού στρατοπέδου παρά ξεκάθαρη απομάκρυνση από μια κατάδηλα λάθος πολιτική!Παρόλα αυτά, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, το πολιτικό σύστημα, και ιδίως τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και όσα άλλα τα ακολουθούν στις ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ επιλογές τους, ΜΟΛΙΣ ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ψήφισαν ΠΑΛΙ ένα νέο μνημόνιο, ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΥΦΕΣΙΑΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΧΘΡΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, παρά την ΠΡΌΣΚΑΙΡΗ ανάσα από το πρόσφατο «κούρεμα», αφού πολύ σύντομα το χρέος αναμένεται να «μαλλιάσει» εκ νέου αποκτώντας την προηγούμενη πλούσια ή και πλουσιότερη χαίτη του. Οι προϋποθέσεις που πρέπει να ισχύσουν για τα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι το 2020 είναι τόσο πολλές και τόσο εξωγενείς ώστε να επιτευχθούν τα όποια δυσανάλογα ούτως ή άλλως «θετικά» (πραγματικά ή προπαγανδιζόμενα) αποτελέσματα σε σχέση με τις θυσίες, όπως η σχετική ηρεμία στη διεθνή οικονομία και τις διεθνείς αγορές, η πλήρης επιτυχία των οικονομικών πολιτικών που θα εφαρμοστούν στη χώρα, η με θρησκευτική ευλάβεια υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταβολών στο εσωτερικό με περίπου δεδομένη την ανοχή της κοινωνίας σε ό,τι την σκοτώνει, ώστε ΠΡΑΚΤΙΚΑ να θεωρείται ΑΔΥΝΑΤΗ η επίτευξή τους, ότι δηλαδή ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ όλα θα πάνε τόσο καλά και για τόσο πολλά χρόνια, όταν εδώ, ακόμα και σήμερα που μιλάμε, ανά 3μηνο ανακαλύπτονται νέες «τρύπες»… Ο,τιδήποτε οδηγεί στον στραγγαλισμό της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, το έχουν εφαρμόσει και εξακολουθούν να το επιδιώκουν, ελπίζοντας να έχουν έσοδα που θα προέλθουν από ένα πτώμα... Αυτό μόνο οι «ευφυείς» σχεδιαστές του Μνημονίου μπορούσαν και μπορούν να το σκεφτούν και να το εφαρμόσουν... Η τεχνοκρατική ανοησία, η επιστημονική βλακεία, ο αμοραλισμός, και ένα πολιτικό σύστημα που εκτός όλων των άλ