Σήμερα ΜΑΤ, αύριο Τανκ, για των Ελλήνων τα ιερά!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ο κ. Σαμαράς πληροφορούμαι ότι έκανε κίνηση με τα ΜΑΤ για να υπερασπιστεί το «ιερό δικαίωμα της εργασίας», το οποίο πρόσβαλαν οι εργαζόμενοι, απεργοί της «Χαλυβουργίας». Αύριο, γιατί όχι, θα κάνει κίνηση με Τανκ(ς) για να υπερασπισθεί το ακόμη πιο ιερό δικαίωμα των κυβερνώντων να κάνουν κινήσεις με ΜΑΤ εναντίον εκείνων που απεργάζονται την κατάλυση της δεσποτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων. Δεν πρόκειται απλώς για μαζική προλεταριοποίηση, αλλά για απώλεια του αστικού στάτους των εργαζομένων και μετατροπής τους σε........ σύγχρονους/μεταμοντέρνους δουλοπαροίκους.

Αυτό ξεκινά από την πλήρη κατάργηση των εθνικών συλλογικών συμβάσεων και την αντικατάστασή τους με εταιρικές ατομικές ή συλλογικές συμβάσεις και περιορισμού του δικαιώματος άμυνας των εργαζομένων, των αποτελεσμάτων δηλαδή του απεργιακού αγώνα πάνω στη διαδικασία κερδοφορίας του κεφαλαίου, και ολοκληρώνεται με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, όπως τις γνωρίσαμε τα ώριμα χρόνια την νεωτερικότητας. Τα ΜΑΤ στην «Χαλυβουργία», που οι αφελείς ή κρυφοφασίστες δεξιοί/πελάτες παινευόνται ότι αναδεικνύουν την «πυγμή Σαμαρά», δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μετουσιώνουν συμβολικά το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων σε ατομικό, παραδίδοντας τον εργαζόμενο ως σύγχρονο δούλο, απροστάτευτο στο αφεντικό του. Έτσι η εργασία γίνεται μια υπόθεση αφεντικών και όχι εργαζομένων. Το «ιερό δικαίωμα της εργασίας», γίνεται το δικαίωμα του εργοδότη να παράγει υπεραξία όπως αυτός ορίζει κάθε φορά, και το δικαίωμα του ατόμου-εργαζόμενου να υποτάσσεται σε αυτόν τον ορισμό.
Τι σχέση έχουν αυτά με την συνταγματική τάξη του κεφαλαιοκρατικού κράτους μας; - ίσως απορήσει ο υποψιασμένος πολίτης και όχι πελάτης του δικομματισμού που απέκτησε τρεις λοβούς πολιτικής ηγεσίας. Καμία! Είναι η ορθή απάντηση. Το όποιο δημοκρατικό πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη διαστρέφεται και οι έννοιες που ορίζουν το δημοκρατικό φαινόμενο γλιστρούν και ξεφεύγουν από το Κράτος Δικαίου για να ορίσουν ένα Κράτος Έκτακτης Ανάγκης για τον κεφαλαιούχο και όχι οπωσδήποτε για το κεφάλαιο. Στο σημείο αυτό σχετικοποιείται και ο μαρξισμός, στο βαθμό που παραμορφωτικά ταυτίζει το κεφάλαιο με τον κεφαλαιούχο.
Η «παρέμβαση» Σαμαρά/ΜΑΤ στην «Χαλυβουργία» συμβολίζει την υπεράσπιση μέσω της κρατικής βίας, του «ιερού» δικαιώματος των αφεντικών να απασχολούν την εργασία σε ατομικό και όχι συλλογικό επίπεδο, όπως επιθυμούν και ορέγονται, απελευθερωμένοι από τα εμπόδια (αστικού χαρακτήρα…απεργία πχ) που θέτει το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων. Εδώ μιλάμε για σκληρό κράτος της δεξιάς, σύμφωνα με το οποίο η οργανωμένη πολιτεία δεν υπερασπίζεται απλώς το δικαίωμα παραγωγής υπεραξίας μέσω της χρησιμοποίησης εργατικής δύναμης, αλλά την εξατομίκευση της σχέσης εργοδότη-εργαζόμενου, έτσι ώστε η εργασία να πάψει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό και να μεταβληθεί σε περιουσιακό αγαθό του κεφαλαιούχου (:δουλοπαροικία). Εάν προσδώσεις ιερότητα - κακώς κατά την άποψη μου - στο φαινόμε