Σκέψεις για το "Ενιαίο μισθολόγιο"

 Γράφει ο Νίκος Μπέκης
Το τελευταίο διάστημα εντείνονται οι διαρροές, οι παντοειδείς φήμες, τα διάφορα σενάρια, ου μην αλλά, και οι «προτάσεις» για την δομή και το περιεχόμενο του ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ, που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τους δημόσιους υπαλλήλους, άρα και για εμάς τους εκπαιδευτικούς.Εμείς, παραβλέποντας τις φήμες και τα σενάρια(ίσως, ενδεικτικά, αναφέρουμε ένα δικό μας), βασιζόμενοι στη λογική και χρησιμοποιώντας τα μέχρι στιγμής δεδομένα, θα εκφράσουμε ορισμένες σκέψεις για το κυοφορούμενο μισθολόγιο, όχι μόνο για να διαλύσουμε διάφορες αυταπάτες περί αυξήσεων στους χαμηλόμισθους(βλέπε εκπαιδευτικούς), ούτε για να δείξουμε ότι δεν τρώμε κουτόχορτο, αλλά, κυρίως, για να φανεί μια βαθύτερη πλευρά και ουσία του συστήματος αμοιβών της μισθωτής εργασίας, ιδιαίτερα στο δημόσιο, άσχετης ακόμα και με την κρίση ή και με την ΤΡΟΙΚΑ.Ας ξεκινήσουμε απ’ το επίθετο «ενιαίο», που συνοδεύει το σχεδιαζόμενο νομοσχέδιο, τονίζοντας πως ούτε ενιαίο είναι, ούτε βέβαια στοχεύει «να άρει τις μισθολογικές  ανισότητες στο............ δημόσιο», όπως διατείνεται η κυβέρνηση. Και αυτό γιατί, πολύ απλά, έχει αποκλειστεί εξαρχής η ένταξη σ’ αυτό μιας μεγάλης, πολύ μεγάλης μάλιστα, μερίδας δημοσίων υπαλλήλων. Όταν ετοιμάζεις ένα μισθολόγιο, υποτίθεται ενιαίο και εξαιρείς απ’ αυτό ολόκληρες κατηγορίες υπαλλήλων, τότε  κοροιδεύεις τον κόσμο. Κοροιδεύεις, ιδιαίτερα, αυτούς που θέλεις να πλήξεις! Και για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, απ’ το νέο μισθολόγιο εξαιρούνται οι δικαστικοί, οι στρατιωτικοί, οι πανεπιστημιακοί, οι αστυνομικοί, οι εφοριακοί, οι υπάλληλοι της Βουλής και πολλοί άλλοι, τόσοι ώστε το επίθετο «ενιαίο» να προκαλεί γέλιο ή οργή ανάλογα! Ποιοι μένουν; Κάποιοι λίγοι υπάλληλοι άλλων υπουργείων και η μεγάλη, πραγματικά μεγάλη αριθμητικά, μάζα των εκπαιδευτικών. Αυτοί θα πληγούν και μάλιστα καίρια, αν δεν αντιδράσουν μαζικά και δυναμικά.Υποτίθεται ότι σ’ ένα αστικό κράτος δικαίου(ωραίο οξύμωρο σχήμα), ισχύουν κάποια συμβατικώς αντικειμενικά κριτήρια αμοιβών όπως, π.χ. το επίπεδο πτυχίου, ο χρόνος για την απόκτησή του, η όποια εξειδίκευση, τα επιπλέον τυπικά προσόντα, οι ώρες εργασίας, οι συνθήκες της κ.τ.λ.. κι όχι η άκρως υποκειμενική, αντιεπιστημονική, άδικη, ακόμα και ρατσιστική άποψη, περί της σπουδαιότητας ή μεγαλύτερης  χρησιμότητας μιας εργασίας έναντι κάποιας άλλης. Όμως αυτή τη θεωρητική αντίληψη δεν την είδαμε ποτέ στην πράξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κανένα αστικό κράτος. Και αυτό γιατί κανένα κράτος, και πολύ περισσότερο ένα αστικό κράτος, δε μπορεί να είναι δίκαιο απ’ την ίδια του τη φύση! Ως εκ τούτου πάντα θα διαφοροποιεί τις αμοιβές ευνοώντας όσους το στηρίζουν, όσους και όποιους χρησιμοποιεί, όσους κατέχουν νευραλγικές θέσεις στο μηχανισμό εξουσίας (απ’ την καταστολή έως την προπαγάνδα) ή ελέγχουν τη ροή του χρήματος.Οι θεωρητικές διακηρύξεις, όπως π.χ. ίση αμοιβή για ίση εργασία ή ίδια αμοιβή για ίδια τυπικά προσόντα, ποτέ δεν έχουν εφαρμοστεί στην πράξη, από καμιά κυβέρνηση, παρόλο που πολλ