Σκόρπιες σκέψεις….

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης Άλλες χώρες έχουν κυβερνήσεις. Εμείς έχουμε σχολιαστές και μελετητές των κοινωνικών, πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων. Σχολιάζουν και διατυπώνουν απόψεις για τη φύση και τα αίτια των προβλημάτων, παρά επιλαμβάνονται για την αντιμετώπισή τους... Παραδείγματος χάριν "διαπιστώνουν" ότι υπάρχει φοροδιαφυγή, και "ξεχνάνε" ότι εκεί βρίσκονται όχι για να μας ενημερώσουν για κάτι που είναι παγκοίνως γνωστό, μα να την αντιμετωπίσουν... Τα λεγόμενα "διαρθρωτικά" προβλήματα, άνθησαν ακριβώς χάρη σ' αυτή τη νοοτροπία...*Ο Άλβιν Τόφλερ (Νέες Δυνάμεις, Κάκτος, σ. 527), μας θυμίζει την αυτονόητη αρχή ότι "Η προηγμένη γνώση μας επιτρέπει να κάνουμε περισσότερα με λιγότερα μέσα..." Και μιας κι εδώ η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ γνώση ήταν συνηθέστατα εκτός του βεληνεκούς τους ενδιαφέροντος των εκάσοτε υπουργείων "Παιδείας" που στην ουσία ήταν υπουργεία των....... "μηχανισμών εκπαίδευσης", και μιας κι όσοι ήταν φορείς τέτοιας γνώσης αποτελούσαν τον κινητό στόχο της κατεστημένης μετριοκρατίας κα αναξιοκρατίας, δεν πρέπει να έχουμε απορίες γιατί στην εποχή όπου η επιστήμη και η τεχνολογία σου επιτρέπουν να παράγεις υπηρεσίες και δημόσια αγαθά πιο φτηνά και πιο ποιοτικά, η ελληνική δημόσια διοίκηση πετύχαινε πάντα το αντίθετο : χρειαζόταν όλο και περισσότερους πόρους για να παράξει υπηρεσίες που απαιτούσαν τους μισούς... Κι εδώ, όσο κι αν παίξετε με τις λέξεις και βιάσετε τα επιχειρήματα, το "όλοι μαζί τα φάγαμε δεν περνά με τίποτα"... Μόνοι σας το πετύχατε αυτό το "θαύμα"...*Ασκούνται εκ νέου πιέσεις στη κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, προφανώς για να την ξαναπείσουν για το ότι είναι "μονόδρομος" το Μνημόνιο... Αλλά, εγώ ποτέ μου δεν κατάλαβα το "μοιραίο". Όταν ακούω να το επικαλούνται, μούρχεται στο νου ο Ιούλιος Καίσαρ : "Το σφάλμα, αγαπητέ Βρούτε, δεν είναι στα άστρα μας, αλλά σε εμάς που βρισκόμαστε κάτω από αυτά" (ή, κατά μια άλλη μετάφραση, "που είμαστε υποτακτικοί")...*Στο δημόσιο ΚΑΙ ιδιωτικό μάνατζμεντ, υπάρχουν είκοσι παγίδες (κοινές και στις δυο περιπτώσεις) : 1.    Πρώτη θανάσιμη παγίδα στο μάνατζμεντ είναι το να θεωρούμε αυτονόητο ότι ασκούμε μάνατζμεντ ενώ απλά «σπρώχνουμε τις υποθέσεις» -και μαζί μ’ αυτές τον καιρό! Δείγμα εδώ ότι στερούμαστε μιας ολοκληρωμένης φιλοσοφίας για το πώς εννοούμε το μάνατζμεντ και τι τελικά είναι μάνατζμεντ.2.    Δεύτερη θανάσιμη παγίδα είναι μια ικανή κατά τα άλλα ηγεσία να διαπράξει την ολέθρια παράλειψη να αναπτύξει στρατηγικές και πολιτικές στα ζητήματα της υποκίνησης και της επιλογής των κατώτερων στελεχών.3.    Τρίτη θανάσιμη παγίδα είναι να μην έχουμε ξεκαθαρίσει το πώς το μάνατζμεντ θα ασκείται στη πράξη, και κυρίως, να μην μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε μια κουλτούρα, ένα κλίμα «πρακτικότητας», δείγμα αδυναμίας στο σκέλος της εφαρμογής.4.    Τέταρτη θανάσιμη παγίδα είναι να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε το τι συνιστά ουσία και τι μη ουσία στο μάνατζμεντ, τι συνιστά ανούσιο θόρυβο ή και υπνωτική ηρεμία κοιμητηρίου, τι παραγωγική ηρεμία και τι παραγωγική ένταση.5.    Πέμπτη θανάσιμη παγίδα είναι