Σπάζοντας πλάκα με τον λαό

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Αυτοί οι πολιτικοί στο ΠΑΣΟΚ και οι εταίροι τους στη ΝΔ είναι πολύ καλαμπουρτζήδες. Κάθε φορά που απευθύνονται στον λαό μοιάζει να σπάζουν πλάκα. Δεν συζητώ απλώς για τα ανέκδοτα Βενιζέλου και το τροπάριο της Κασσιανής σε μεταμοντέρνα (επαν)έκδοση Σημίτη – αυτά νομίζω ότι δεν προσφέρονται πλέον ούτε για αντιδράσεις. Είναι να τους λυπάται κανείς, καθώς η αφήγησή τους αποτελεί φτηνές προφάσεις εν αμαρτίαις - σήμερα αναφέρομαι στην «αντι-υφεσιακή»........ ρητορεία Σαμαρά.

Υπάρχει άραγε σοβαρός οικονομολόγος ή πολιτικός επιστήμονας που καταπιάνεται με την μελέτη της σχέσης οικονομία-διακυβέρνηση, ο οποίος να μην καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ - επίσημα γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση - αποτέλεσε ο θεμέλιο της σημερινής κρίσης στην Ευρώπη, σε συνδυασμό ασφαλώς με τις «άτολμες» αναθεωρήσεις της και την διεθνή φούσκα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που ξεκίνησε να σκάει ήδη από το 2007 (η σχέση της λογιστικά αναφερόμενης οικονομίας με την πραγματική είναι στην καλύτερη περίπτωση τρία προς ένα);
Όχι, είναι η απάντηση. Και αναφέρομαι σε θεωρητικούς της επιστήμης και αναλυτές των δομών οικονομικών ή διακυβερνητικών συστημάτων και όχι σε τραπεζικούς υπαλλήλους ή σε όσους ομιλούν με τα στεγνά μαθηματικά της στατιστικής, αναπτύσσοντας την αφήγησή τους πάνω σε διασκεδαστικές (νομιμοποιητικές) υποθέσεις του φαινομένου της παρούσης κρίσης. Μόνον στενόμυαλοι λειτουργιστές δεν μπορούν να δουν αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια. Το «Μάαστριχτ» και οι ουρές του σε συνδυασμό με την στρατηγική των ανθρώπων του «έξυπνου χρήματος» αποτελούν την πηγή του σημερινού κακού στην Ευρώπη και όχι μόνον. Και αυτό διότι το πρώτο είναι δομή παραγωγής ύφεσης – πολύ χρήσιμης για να λειτουργήσει ο γερμανικός νεοφιλελευθερισμός και να παράγει πλεόνασμα στην γερμανική οικονομία – ενώ η δεύτερη είναι η αιτία της ταχύτατης παγκόσμιας υπερσυσσώρευσης, εκτίναξης των αξιών, οικονομικής υπερθέρμανσης και παραγωγής αμύθητων κερδών στους παίκτες του χρηματοπιστωτικού λόμπυ. Και τα δύο αυτά μαζί είναι μια παγκόσμια βόμβα, ισχυρότερη από οποιοδήποτε γνωστό πυρηνικό όπλο.
Αυτή την βόμβα κρατά τρυφερά στα χέρια του ο κ. Σαμαράς προεκλογικά, σαν να πρόκειται για ευαίσθητο βρέφος υπό την προστασία της μαμάς του. Και με κάποια έννοια είναι ο κ. Σαμαράς «μαμά» αυτής της κρίσης. Όχι μόνον διότι είναι συνεχιστής του παλαιοκομματισμού και του κράτους πατρωνίας στην Ελλάδα, αλλά επίσης και επειδή είναι το χεράκι του που υπέγραψε στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - εκεί όπου ο γράφων 12 χρόνια πριν από την «αποφράδα ημέρα», πέρασε όμορφα φοιτητικά χρόνια, δίχως ποτέ να φανταστεί τα συμβολικά μελλούμενα για την πόλη που αγάπησε. Την Συνθήκη αυτή, λοιπόν, εκ μέρους της Ελλάδας υπέγραψε ο Υπουργός Εξωτερικών (τότε) Αντώνης Σαμαράς και ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Ευθύμιος Χριστοδούλου. Αυτή ήταν η συμβολική προσφορά του κ. Σαμαρά στον «ευρωπαϊσμό» τον οποίο υποκριτικά δοξάζει σήμερα, μαζί ασφαλώς με την υπ