Σύγκρουση κορυφής - Καμία λύση

Σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο οδηγείται σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η διήμερη Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών που ξεκινά σε λίγες ώρες, καθώς όλες οι πλευρές καταφτάνουν στην ευρωπρωτεύουσα με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις.

Η μεν πλευρά των λεγόμενων μεταρρυθμιστών...
, δηλαδή οι πρόεδροι της Γαλλίας Φρ.Ολλάντ, της Ιταλίας Μ.Μόντι και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μ.Ραχόι θέλουν να φύγουν από τις Βρυξέλλες με έναν οδικό χάρτη που οδηγεί σε αμοιβαιοποίηση του δημοσίου χρέους των κρατών της ευρωζώνης. Θέλουν το Συμβούλιο σε μια από τις δύο του συνθέσεις (των 27 ή των 17 από το μεσημέρι της Παρασκευής) να δείξει στις αγορές ότι ξέρει που βαδίζει και επί της ουσίας βαδίζει προς τα ευρωομόλογα - ενδεχομένως μαζί με ένα ευχολόγιο για την ανάπτυξη. Είναι κατανοητό ότι το πρόβλημα της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και εσχάτως της Κύπρου και άλλων χωρών που εντάσσονται σε αυτή τη λογική, έγκειται στο ότι εντός ολίγου οι αγορές θα τους κλείσουν την πόρτα και δε θα είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους ή να εξυπηρετήσουν το χρέος τους.

Η Γερμανία διά της καγκελαρίου Α.Μέρκελ, που όμως έχει στο συγκεκριμένο θέμα ευρύτατη πολιτική και κοινωνική υποστήριξη στο θέμα αυτό, στέκεται στη άλλη πλευρά και δεν δέχεται ούτε την προοπτική να δει στο ορίζοντα. Η Γερμανία δεν επιθυμεί να συμμεριστεί, να χρηματοδοτήσει και σε γενικές γραμμές να μπει στο ίδιο τσουβάλι με καμιά χώρα που δεν μπορεί να τρέξει στους δικούς της δημοσιονομικούς ρυθμούς. Κατανοεί ότι οι αγορές για κάποιες χώρες του ευρώ θα κλείσουν όμως αντιπροτείνει έναν άλλο δρόμο:

1. για τις άμεσες ανάγκες υπάρχει ο EFSF και ο ESM από τον άλλο μήνα. Συνεπώς οι χώρες μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους με γερμανικό ουσιαστικά χρήμα και τα μόνα υπαρκτά - de facto - ευρωομόλογα στον πλανήτη, που εκδίδονται με κανόνες συνοδεία μνημονίων. Σε τέτοια αμοιβαιοποίηση η Γερμανία έχει ήδη συμφωνήσει και δε βρίσκει το λόγο να κάνει σήμερα μια παραχώρηση “λευκής επιταγής” αν δεν συντρέχουν ακριβώς οι ίδιες συνθήκες με αυτές που ακολουθούν τις διασώσεις μέσω των μηχανισμών.

2. Το δεύτερο στοιχείο στη γερμανική λογική, ακόμη πιο σημαντικό είναι πως το Βερολίνο δεν δέχεται ότι υπάρχει περίπτωση μια χώρα να “έχει βάλει σε τάξη τα του οίκου της” και να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Συνιστά λοιπόν το γνωστό φάρμακο της δημοσιονομικής λιτότητας, που δούλεψε για την ίδια και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και το επιχειρηματικό περιβάλλον ώστε οι προβληματικές χώρες να γίνουν συν τω χρόνω “μικρές Γερμανίες”. Τότε όμως εύλογα δε θα χρειάζονται τα ευρωομόλογα.

Η πλευρά Μόντι, Ολλάντ, Ραχόι, αντιτείνει ότι δεν υπάρχει χρόνος για μακροπρόθεσμες θεραπείες και το πρόβλημα πρέπει να λυθεί σήμερα. Η Α.Μέρκελ ανταπαντά ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σήμερα, όπως λύθηκε για την Κύπρο και την Ισπανία, όπως έχει λυθεί για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία με προσφυγή στους μηχανισμούς διάσωσης που με “τόσο πολιτικό ιδρώτα στήθηκαν”. Διερωτάται μάλιστα “τι είναι αυτό