Τέρμα η πλάκα με την Ελλάδα…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Με ανακούφιση διαβάζω, σήμερα το πρωί, κεντροευρωπαϊκές και βορειοευρωπαϊκές εφημερίδες, που παρουσιάζουν εκτενή ρεπορτάζ από την Ελλάδα. Επιτέλους, σταμάτησε η πλάκα με την Ελλάδα! Τώρα δεν υπάρχει κανείς που να μην αντιλαμβάνεται ότι κάτι λάθος κάνει η διακυβέρνηση της ΕΕ στη χώρα μας, ό,τι το άγριο και άναρχο τσεκούρωμα μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας θα οδηγήσει σε καταστροφή ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που στήθηκε μετά την επανένωση της Ευρώπης. Είναι πλέον σαφές ότι ο Γιώργος είναι η προσωποποίηση της καταστροφής στην Αθήνα. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι τα «μαγικά» του Γιώργου Παπανδρέου για την ποδηγέτηση του ελληνικού λαού, στην απορρύθμιση που επιβάλλεται από την τρόικα για την δημοσιονομική εξυγίανση μιας ήδη πτωχευμένης χώρας, δεν πιάνουν πλέον. Η εντόπια διαπλοκή χάνει την δύναμη της, ανασκουμπώνεται σεμνά και ταπεινά και ετοιμάζει την ανασυγκρότησή της, ως συνήθως πρόστυχα και παραπλανητικά, επίσης.
Ή έκρηξη της λαϊκής οργής στη χώρα μας προκαλεί κρύο ιδρώτα στα κέντρα των αποφάσεων και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι, μέχρι το Βερολίνο και την...... Στοκχόλμη. Ο Le Grec υποχωρεί ως εικόνα στο μυαλό των περισσοτέρων ευρωπαίων, ενώ ο El Greco κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για να καταλάβει αυτός τη θέση του.

Ο Le Grec είναι η σύγχρονη καρικατούρα του μεταμοντέρνου άθλιου της Ευρώπης. Ο El Greco η ελληνική συνείδηση της βιομηχανικής εποχής της Ευρώπης - ως κρητοβενετσιάνικο ιδίωμα. Ο πρώτος αναπαριστά την σουρεαλιστική εκδοχή της ισχυρής Ευρώπης που πτώχευσε, ενώ ο δεύτερος αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα εξπρεσιονισμού, όχι απλώς στη τέχνη, αλλά στη ζωή αυτή καθ' εαυτήν. Ο πρώτος είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορικής, μικροαστικής φάρσας, που όμως έστησε πρόσφατα Ολυμπιάδα, ενώ ο δεύτερος η επιτομή του Ολυμπισμού, με βυζαντινές όμως αναπαραστάσεις, σε μια σύγχρονη Ευρώπη που ερωτοτροπεί επικίνδυνα με τον κοινωνικό μινιμαλισμό και την αποστέωση, ενώ προωθεί τον ηγεμονικό μαξιμαλισμό σε όλα τα επίπεδα.
O Le Grec, είναι το αντίθετο του El Greco: φουκαράς, συμπλεγματικός, αγανακτισμένος με τον πλησίον του, πελάτης κάποιου κόμματος, οπαδός της αντίδρασης και εχθρός της «απορρύθμισης» που προκαλούν λογής-λογής απεργοί, αλλά ποτέ εκείνης που προκαλεί το καθεστώς σε σύμπραξη με την τρόικα. O Le Grec θέλει αλλαγή, προς το νεοφιλελευθερικότερο και κοινωνικά μαζοχιστικότερο! Θέλει να «αλλάξει» όλα τα κακά του κράτους πατρωνίας για να αναπτυχθεί χώρος και για αυτόν στο κατάστημα Ελλάς. Επιθυμεί ένα κράτος της ελευθέριας αγοράς όπου να μπορεί να αναδειχθεί με τα προσόντα του και όχι με κομματικές πλάτες, αλλά παρόλα αυτά σε κομματάρχες αναζητεί ακόμη την τύχη του και την κομματική λαλιά χρησιμοποιεί, στο «εκσυγχρονιστικό» της όμως ιδίωμα! Όχι, όχι να πεθάνουν τα κόμματα και κυρίως τα αριστερά, διότι αυτά οδήγησαν με ύπουλο τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να επανασυστήσουν σε πιο σταθερά θεμέλια το πελατειακό κράτος, στο οποίο ο Le Grec μας δεν βρήκε ακόμη την θέση πο