Τι λέει η επιστήμη για την ελληνική πτωχευτική περίπτωση

Του ΔημήτρηΓιαννακόπουλου

Οι παρακάτω αράδες αποτελούν υστερόγραφο στηνστρουκτουραλιστική και μετα-στρουκτουραλιστική προσέγγιση της ελληνικής κρίσης,όπως την διαπραγματεύτηκε ο γράφων. Εδώ θα βρείτε το τελικό συμπέρασμα τηςπροσέγγισης μου, όπως το αντιλαμβάνεται η episteme της πολιτικής και όχι η scienceπερί πολιτικής ή οικονομίας.
Η διαφορά είναι τεράστια: με την episteme η γνώση για το πολιτικό φαινόμενο που αποκαλούμε ελληνικήκρίση δομείται ως ενιαίο σώμα μέσω της εξέτασης του χωροχρόνου ανάπτυξης τηςδιαλεκτικής της πολιτικής ισχύος, ενώ με την science μελετάται απλώς η γραμμικήακολουθία παραγωγής γνώσης σε πολιτικό επίπεδο, το οποίο εκλαμβάνεταιαποκλειστικά ως χώρος. Στην πρώτη περίπτωση, με απλά λόγια, στοχαζόμαστεπολιτικά, ασκώντας....... κριτική στα «αυτονόητα», ενώ στη δεύτερη ακολουθούμε μιαθετικιστική προσέγγιση που παράγει «αυτονόητα», όπως για παράδειγμα έπραττε η φυσική μέχρι τηνανάπτυξη της Θεωρίας της Σχετικότητας.

Δεν θα σας κουράσω άλλο με τα «θεωρητικά» και θα μπω αμέσωςστο ζουμί, παρατηρώντας απλώς εξ’ αρχής ότι οι κρίσεις σαν την ελληνική εάναντιμετωπισθούν στενά επιστημονικά (με την έννοια science), οδηγούν σεπολιτικές και οικονομικές πρακτικές που κάθε φορά αποτελούν περισσότερο ήλιγότερο αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες. Ο λόγος είναι απλός: δεν συνδέεται ηπαραγωγή πολιτικής γνώσης με την μορφή των εξουσιαστικών σχέσεων που την γεννά.Άρα, οι λύσεις είναι μηχανιστικές, οικονομιστικές, μονόδρομοι επί μονόδρομων. Είναισαν ο τυφλός να προσπαθεί να βρειδιέξοδο, ανιχνεύοντας με το ειδικό ραβδί του τον χώρο μπροστά του και κάθε φοράπου συναντά εμπόδιο να χαράσσει άλλη κατεύθυνση (να παίρνει άλλον μονόδρομο).Βέβαια εάν αυτός ο τυφλός αντιλαμβανόταν την εξουσία όπως ο κ. Παπανδρέου, μετην ανεκδιήγητη κυβερνητική του συντροφιά, κάθε φορά που θα έπεφτε πάνω σεντουβάρι θα φώναζε: Θρίαμβος, πέτυχα και αυτή τη φορά να πέσω πάνω στοντουβάρι, άρα καλά πάω! Ντουβάρι-ντουβάρι θα βγω από το αδιέξοδο! Με την έννοιααυτή χαράσσεται ο μονόδρομος του τυφλού.
Έχει κανείς να προσφέρει καμιά άλλη λύση για τον τυφλό, μερώταγαν τόσο καιρό φίλοι στο Διαδίκτυο - με τα δικά τους ασφαλώς λόγια. Ναι, απαντούσα.Να πάψει να παίζει τον τυφλό, αντί να προσπαθεί να τυφλώσει με επικοινωνιακό«υπνωτισμό» τον ελληνικό λαό, έλεγα και παρουσίαζα μέθοδο λύσης βασισμένη στηνepisteme της πολιτικής και όχι στην science ή δήθεν science περί πολιτικήςή/και οικονομίας. Έδειχνα δηλαδή έναν άλλο τρόπο πολιτικής σκέψης, μιαδιαφορετική προσέγγιση της κρίσης, που ασφαλώς επιστημολογικά στηριζόταν στην scienceκαι δεν αποτελούσε φιλοσοφική άσκηση. Στις μέρες μας δεν βλέπω πώς μπορείς νακάνεις episteme, δίχως να έχεις και καλή λειτουργική, μεθοδολογική γνώση της science.Μάλλον δεν γίνεται. Το ζήτημα είναι ότι το καθεστώς, στην απεγνωσμένηπροσπάθεια αυτοσυντήρησής του, άπλωσε πανικόβλητο το χέρι του τυφλού πρώτα σεέναν εσμό φορέων του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και μετά, με κάτω τα αφτιά, στην«κ. Μέρκελ», για να τους βρει διέξοδο. Σώστε τον τυφλό, εσε