Το αγγλοσαξωνικό μοντέλο του καπιταλισμού

Με αφορμή το άρθρο του Κονστάντσο Πρέβε στο «Δρόμος της Αριστεράς»[1]του Δαμιανού Βασιλειάδη,εκπαιδευτικού, συγγραφέα Με ξάφνιασε ευχάριστα η απόφαση τηςεφημερίδας και των υπευθύνων της, που τόλμησαν, να δημοσιεύσουν μια ανάλυση τουιταλού μαρξιστή, ιστορικού διανοούμενου, που ούτε λίγο ούτε πολύ πετάεικυριολεκτικά την «αριστερά», με εύσχημο τρόπο, στο λεγόμενο «χρονοντούλαπο τηςιστορίας» και με πιο κυνικό τρόπο, κυριολεκτικά στα «μπάζα». Οι κριτικές του στην Αριστερά είναιτόσο αιχμηρές, που δεν θα τολμούσα ούτε κατά «διάνοιαν» να τις επικαλεστώ, πόσομάλλον να τις εκφράσω. Θα παραθέσω μόνο δύο αποσπάσματα,για να γίνει καταληπτό γιατί μιλάμε. Λέει σε ένα σημείο αναφερόμενος στην«αριστερά», βάζοντας πάντοτε τον όρο σε εισαγωγικά: «Το τέλος του υπαρκτού ιστορικού κομμουνισμού 1917-1991) ...ήταν μια φοβερή ιστορική και.....γεωπολιτική καταστροφή, μια πραγματική τραγωδία, που ωστόσο έγινε δεκτή μεενθουσιασμό από το πιο ηλίθιο πολιτιστικό συνονθύλευμα της οικουμένης, τηλεγόμενη «αριστερά».
Και σε ένα άλλο σημείο (από ταπολλά), αναφερόμενος στον δεσποτισμό των κομμουνιστικών κομμάτων γράφει: «...ενώ είχα πάντα μια απέχθεια καιδιαφωνούσα για το λεγόμενο χώρο των σνομπ Ιταλών διανοουμένων που συνηθίζουμενα αποκαλούμε ‘αριστερά’». Τους διανοούμενους από την άλληχαρακτηρίζει ως κοινωνική ομάδα, υποτελή στην κυρίαρχη τάξη. Μάλιστα αναφέρειότι το σοβιετικό μοντέλο στον λεγόμενο «ιταλικόδρόμο προς το σοσιαλισμό» έκρυβε τη «δομικήενσωμάτωσή στους αναπαραγωγικούς μηχανισμούς του ιταλικού καπιταλισμού». Κάτι ανάλογο έγινε και στην Ελλάδα.Ακραιφνείς μαρξιστές «αριστεροί» το καταμαρτυρούν, όπως ο Γιάννης Μηλιός πουμιλά για την μετάλλαξη των αριστερών διανοουμένων με τα εξής λόγια: «Στη διαδικασία ιδεολογικού μετασχηματισμού[2] που περιγράφουμεπρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε μια μεγάλη μερίδα διανοουμένων στελεχών τηςπαραδοσιακής Αριστεράς, αρχικά της ‘ανανεωτικής’ και στη συνέχεια και της‘ορθόδοξης’ πτέρυγάς της. Η πρόσβαση (ή η προσδοκώμενη πρόσβαση) στις ανώτερεςθέσεις των κρατικών μηχανισμών (που για πρώτη φορά κατέστη δυνατή για το χώροαυτό μετά απ’ τη μεταπολίτευση και ιδίως μετά απ’ την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚτο 1981), αποτέλεσε τον μηχανισμό ενσωμάτωσής τους στους κοινούς τόπους τηςκυρίαρχης ιδεολογίας».[3] Aυτό που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Αριστερά και στησυνέχεια σε μεγαλύτερη κλίμακα ο Κώστας Σημίτης, χωρίς να αποκλείουμε ακόμη καιαυτόν τον Κώστα Καραμανλή, τον νεότερο, ήταν – για να ερμηνεύσουμε το φαινόμενοκαι με τη γλώσσα της ποίησης – ένα είδος φ α ο υ σ τ ι κ ή ς σ υ ν α λ λα γ ή ς .[4] Όλοιαυτοί απ’ την Αριστερά οι οποίοι εντάχτηκαν στο σύστημα (ενσωματώθηκαν στοσύστημα, λέει πιο εμφαντικά ο Γιάννης Μηλιός), στο αστικό σύστημα τουπαγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού φυσικά, (δεν μιλάμε για εκείνους οι οποίοιούτως ή άλλως ήταν ενταγμένοι, όπως ο Αντώνης Λιάκος, ο Νίκος Μουζέλης, ο ΘάνοςΒερέμης κ.α.), κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να γίνουν απολογητές καιδιαπρύσιοι κήρυκές του. Πούλησαν την