Το Δίλημμα: Αδεια ράφια ή άδειες τσέπες

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ελευθερία σημαίνει ότι μπορείς να διαλέξεις εκείνο που επιθυμείς σε μια συγκεκριμένη στιγμή»
(Μαθήματα θαυμάτων

Αρχικά, για να πάρουν την ψήφο μας, μας είπαν, «λεφτά υπάρχουν», ενώ γνώριζαν πως δεν υπήρχαν.
Μετά μας έθεσαν το Δίλημμα, «αλλάζουμε (εννοώντας μόνο εμάς το λαό και το βιοτικό μας επίπεδο) «ή βουλιάζουμε» και μετά τα.............
άλλαξαν όλα, για εμάς μόνο, για να παραμείνουν για εκείνους όλα όπως ήταν πριν.
Μετά, για να μας τρομοκρατήσουν, μας έθεσαν μια σειρά από ψευτοδιλήμματα, για να κάνουν εν τέλει εκείνο, το οποίο, κατά την άποψή τους, θα έπρεπε να αποφύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι.(βλέπε παράδοση στο μέχρι χθες επικατάρατο ΔΝΤ).
Τώρα μας θέτουν το νέο δίλημμα, «υπογραφή της δανειακής σύμβασης ή χρεοκοπία με άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ», αγνοώντας οι δόλιοι, πως για έναν που έχει άδειες τσέπες, το δίλημμα είναι ανούσιο. Σε μια αγοραία καταναλωτική κοινωνία, όπου ο πλούτος εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός από εμπορεύματα, «για να είσαι ελεύθερος», (όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ για να κατακρίνει τον πρωτόγονο κομμουνισμό της αχρήματης κοινωνίας) «πρέπει να έχεις και μερικά λεφτά στην τσέπη». Το «άδεια ράφια», είναι μια εικασία την οποία αμφισβητούν πολλοί έγκριτοι επιστήμονες και θυμίζει σε πολλά τις ίδιες κραυγές των ίδιων ανθρώπων για την καταστροφή της Κύπρου αν δεν ψηφιζόταν το σχέδιο Ανάν (ευτυχώς που δεν ψηφίστηκε). Ενώ, αντιθέτως, το «άδειες τσέπες» είναι μια πραγματικότητα την οποία βιώνουν πλέον εκατομμύρια Ελληνες. Το «άδεια ράφια» το έχουν βιώσει όλες σχεδόν οι κοινωνίες και ίσχυε πάντοτε για μικρό χρονικό διάστημα. Οσο υπάρχουν λεφτά στις τσέπες δεν μπορεί να υπάρξουν άδεια ράφια για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πόσο ελεύθερος όμως, μπορεί να είναι ο πολίτης, ο οποίος βλέπει στις βιτρίνες τεράστιους σωρούς από εμπορεύματα και στις τηλεοράσεις μια τεράστια χλιδή απλησίαστη για τον ίδιο; Είναι τόσο ελεύθερος, όσο και ένας φτωχός υπήκοος την εποχή της φεουδαρχίας, που ζούσε με παραμύθια τύπου σταχτοπούτας και ένιωθε υπερήφανος, που οι άρχοντές του ζούσαν μέσα στη χλιδή. Εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν και πιο κάτω, αφού ακόμη και στη φεουδαρχία ελάχιστοι ήταν οι πλούσιοι και οι υπήκοοι δεν είχαν ιδέα της χλιδής μέσα στην οποία ζούσαν, ούτε υπήρχαν βιτρίνες με άφθονα αγαθά που θα έκαναν τη φτώχεια ακόμα πιο αβάσταχτη, όπως σήμερα. Θέλουν να μας φέρουν στο σημείο να τσακωνόμαστε σαν τους δούλους, που διαπληκτίζονταν στην αγορά της Αθήνας για το ποιος δούλος έχει το πλουσιότερο αφεντικό. Υπάρχουν ήδη Ελληνες που στενοχωρήθηκαν γιατί στους 100 πλουσιότερους ευρωπαίους δεν είναι πλέον οι Κόκκαλης και Λάτσης. Μας πιάνει φρίκη όταν διαβάζουμε πως σε προηγούμενες απολυταρχικές κοινωνίες δεν επιτρεπόταν στους απλούς πολίτες να χρησιμοποιούν αγαθά που παρήγαγαν οι ίδιοι (μετάξι ή μάλλινα ρούχα από λάμα στους Ινκας) λες και στην ελεύθερη σύγχρονη αγορά δεν ισχύει το ίδιο ακριβώς. Σήμερα δεν σου απαγορεύεται τίποτα. Ο καθένας μπο