ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου

Το μεγαλύτερο όπλο που έχει στην κατοχή της μία δικτατορία είναι όχι τα όπλα των πραιτοριανών της και/ή του στρατού της αλλά η μάσκα της ελευθεριολαγνείας, της πατριδοκαπηλίας και της δήθεν ανησυχίας και θέλησης προστασίας των Πολιτών και του Έθνους που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται. Δηλαδή, το καλύτερο όπλο και το πιο αποτελεσματικό στο οποίο στηρίζεται κάθε απολυταρχικό και ολοκληρωτικό καθεστώς τουλάχιστον της σύγχρονης ιστορίας ( ιδίως μετά τους.....
διάφορους Διαφωτισμούς και την κατάλυση των απολύτων μοναρχιών που σφραγίστηκε με τις ανακατατάξεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ) είναι η πειθώ στην κυρίως κοινή γνώμη, και ιδιαιτέρως στην διεθνή κοινή γνώμη ότι οι δράσεις του είναι εν τέλει φιλο-εθνικές και φιλο-ανθρωπιστικές, που στοχεύουν στις λεγόμενες ‘καλύτερες μέρες’ όπως και αν αυτές περιγράφονται. Από την μοναρχία του Ναπολέοντα μέχρι την επικράτηση του Χίτλερ μέχρι την επικράτηση του Στάλιν μέχρι την επικράτηση των διαφόρων δικτατοριών της προ- και μεταπολεμικής Ελλάδος μέχρι την επικράτηση των κομματικών δυναστειών, όλες οι απολυτοκρατίες προτάσσουν αυτή την ρητορική και η προπαγάνδα τους περιστρέφεται γύρω από αυτήν.

Και ουσιαστικά η διεθνής κοινή γνώμη ( και στις ιδιαίτερα επιτυχείς προπαγάνδες, όπως αυτή του Χίτλερ π.χ., και μέρος της εγχώριας κοινής γνώμης ) ακόμα και αν ουσιαστικά γνωρίζει ότι πρόκειται για τύραννο ή για κάποιον που καταπατάει διεθνείς συμφωνίες και Ανθρώπινα Δικαιώματα, θα παραβλέψει ως κοινό μυστικό την αλήθεια όσο τυπικά/επιφανειακά κρατεί το πρόσχημα και το πρόταγμα των δήθεν ‘χρηστών κινήτρων και στόχων’ για τις όποιες ενέργειες, ακόμα και τις πιο ειδεχθείς.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αλλοίωσης και συγκάλυψης επιφανειακά και μόνο για να τηρηθούν τα απαραίτητα προσχήματα ώστε η κοινή γνώμη για την Ελλάδα να μην μετακινηθεί από την αίσθηση ότι δήθεν οι Έλληνες δείχνουν ανοχή και προσήλωση στην έκπτωτη και παράνομη κυβέρνηση και τριανδρία ενώ δεν αντιστέκονται στην εξοντωτική πολιτική της ήταν η διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης 26ης Σεπτεμβρίου 2012 : αφ’ ενός οι συνδικαλιστικοί αρχηγοί/οργανωτές φρόντισαν να κατακερματίσουν την διαδήλωση ώστε ποτέ να μην είναι ποτέ συγκεντρωμένος όλος ο κόσμος που διαδήλωνε στο ίδιο μέρος ώστε να είναι δυνατή και μία ορθή εκτίμηση του μεγέθους του διαδηλώνοντος πλήθους και αφ’ ετέρου τα ΜΜΕ που κάλυπταν την διαδήλωση έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την παρουσιάσουν ως κατ’ ουσία αποτυχημένη, δείχνοντας μόνο τα κενά ή τους μπαχαλάκηδες και όχι τους διαδηλωτές οι οποίοι βέβαια δεν ήταν σωστά οργανωμένοι ώστε να παρουσιάσουν μία ενωμένη μάζα. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική : κατ’ αρχάς, δεν ειπώθηκε ότι υπήρχαν μεγάλες διαδηλώσεις σε όλα τα αστικά κέντρα της Ελλάδας, σε ορισμένα από τα οποία η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που το σύνολο του αστικού κέντρου νέκρωσε. Δεν ειπώθηκε ότι η συμμετοχή όχι μόνο από ΑΔΕΔΥ/ΓΣΕΕ/ΠΑΜΕ αλλά από κάθε λογής συλλόγους, κλαδικούς και μη ή