Το νέο πολιτικό τοπίο στην ελληνική ομίχλη…

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Ένα νέο πολιτικό τοπίο διαμορφώνεται αυτή την περίοδο τηςκορύφωσης της κρίσης στην Ελλάδα, το οποίο όμως δεν φαίνεται ακόμη καθαράεξαιτίας της πυκνής ομίχλης που σκεπάζει η διαδικασία διαμόρφωσης του νέουχρεοστασίου της χώρας και ουσιαστικά η νέα της .......κοινωνική και διεθνοπολιτικήταυτότητα.

«Δεν φαίνεται να έγινεαντιληπτό το εξής εμφανές», σημειώνει ένας αναγνώστης μου, σχολιάζοντας τηναντίδραση μου ως προς το ξέσπασμα Σαμαρά εναντίον της αριστεράς: «Η Ομιλία αυτή του Σαμαρά ήταν τυπική ομιλίαεκπροσώπου κυβέρνησης που απευθύνεται και συγκρούεται με την αξιωματικήαντιπολίτευση! Είναι δηλαδή εμφανές ότι η Αριστερά λόγω της καταρρεύσεως τουΠΑΣΟΚ έχει πλέον προβιβαστεί και τυπικά αλλά και ουσιαστικά σε αξιωματικήαντιπολίτευση, άρα δυνητική κυβέρνηση. Αυτό θα πρέπει να χαροποιεί περισσότεροτους Αριστερούς παρά να τους απασχολεί. Εκτός και αν έχουν βρεθεί έξω από τανερά τους τώρα που βλέπουν την πιθανότητα να κυβερνήσουν ως υπαρκτή».
Πολλά θα μπορούσε να επισημάνει κάποιος επ’ αυτού σεθεωρητικό και πρακτικό (θεσμικό), κοινοβουλευτικό επίπεδο, δείχνοντας πώς η ΝΔ,παραβιάζοντας το πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη πατά πάνω σε δύο βάρκες(συγκυβερνά και αντιπολιτεύεται), στερώντας μάλιστα στο ΚΚΕ το προνόμιο τηςαξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά δεν είναι το ζήτημα (μου) αυτό. Απλώς για τηνκατανόηση της παρατήρησης μου αναφέρω ότι το άρθρο 20 του Κανονισμού της Βουλήςπρονοεί ότι «ο πρόεδρoς της μεγαλύτερης σε δύναμη Koινoβoυλευτικής Oμάδας, πoυδεν μετέχει στην κυβέρνηση, απoκαλείται αρχηγός της αξιωματικής αντιπoλίτευσηςκαι έχει τα ιδιαίτερα δικαιώματα πoυ τoυ αναγνωρίζει o Kανoνισμός της Boυλήςκαι oι κείμενες διατάξεις». Άρα «τυπικά δεν προβιβάστηκε» η αριστερά, παρότιουσιαστικά μοιάζει να έχει άλλο ρόλο στο κοινοβούλιο.
Αυτός ο νέος ρόλος είναι περισσότερο εμφανής στηνσυμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ παρά σε εκείνη του ΚΚΕ, κάτι πού προκαλεί μιαδιαφορετική διάσταση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό της αριστεράς, στο βαθμόπου η πολιτική εκλαμβάνεται με τον βιομηχανικό και όχι με τον μεταβιομηχανικότρόπο: ως αποκλεισμός δηλαδή και όχι ως αγωνισμός με κοσμοπολιτικό πνεύμα ιδεολογικής και πολιτικής (τακτικής)αντιπαράθεσης. Το κρίσιμο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι θέλοντας και μη προκαλείταιμια άδηλη μορφή πολιτικής όσμωσης μεταξύ του ΚΚΕ και των δυνάμεων πουπεριλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ ή βρίσκονται έξω από αυτόν, αλλά σίγουρα πλησίοντου – αναφέρομαι στο επίπεδο της βάσης και όχι της ηγεσίας. Έτσι διαμορφώνεταιένας άτυπος πυρήνας, ο οποίος θα μπορούσε υπό συνθήκες να αποτελέσεισημειολογικά και όχι κανονιστικά-καθοδηγητικά το κέντρο εκκόλαψης μιας νέαςαριστεράς για τη χώρα μας. Στην περίπτωση αυτή θα είχαμε μια δεξιά που θασυμπεριελάμβανε όλες τις δυνάμεις («μνημονιακές») αριστερότερα του νεοφασισμούέως την ΔΗΜ.ΑΡ, η οποία συγκεντρώνοντας ένα μέρος του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚκαι ένα μέρος της παραδοσιακής (μεταπολιτευτικής) μεταρρυθμιστικής αριστεράς θαμπορούσε να παίξει τον ρόλο του σύγχρονου κέντρου. Αριστερ