Το παγκόσμιο κράτος του τραπεζίτη

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Μια και φαντάζομαι πως οι περισσότεροι Έλληνες έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τα στοιχεία και την λογική της δικής μας ανάλυσης για την κρίση, καθώς οι εξελίξεις αποδεικνύουν την ορθότητα της προσέγγισής μας, ήρθε μάλλον η στιγμή να εστιάσουμε απερίφραστα στον πολιτικο-οικονομικό πυρήνα του προβλήματος. Τώρα που ακόμη και οι φανατικότεροι οπαδοί του καθεστώτος στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται την υπόσταση της χώρας μας ως πιόνι στην διεθνή σκακιέρα, όπου ο τραπεζίτης βρίσκεται απέναντι στον παραδοσιακό έμπορο και τον παραδοσιακό βιομήχανο, το χρηματοπιστωτικό λόμπυ απέναντι στο παραδοσιακό κράτος και την λαϊκή κυριαρχία, ενώ η παγκόσμια διακυβέρνηση απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και τις εθνικές κυβερνήσεις, ήρθε η....... στιγμή μάλλον πιο ώριμα να προσεγγιστούν οι τάσεις για νέες σχέσεις εξουσίας παγκοσμίως και ο οικονομικός πόλεμος, όπως παρουσιάστηκαν μέσω των γραμμών μας αρκετά πριν από την κρίση και μέχρι σήμερα (ουσιαστικά από το 2007).
Υποθέτω επίσης ότι ολοένα και περισσότεροι θα αντιλαμβάνεστε πλέον το έγκλημα που διέπραξε η πολιτικοεπιχειρηματική τάξη της χώρας και οι επικοινωνιακοί της εκπρόσωποι, με κύριο ασφαλώς φορέα τον Γιώργο Παπανδρέου, οι οποίοι αντί από την αρχή να αναλύσουν σε βάθος την απειλή για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την ελληνική κοινωνία, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα χυδαίας παρουσίασης των οικονομικών σχέσεων στην Ελλάδα και ύβρεων εναντίον του διεφθαρμένου ελληνικού λαού. Γνωρίζοντας οι ίδιοι από πρώτο χέρι το πελατειακό δημιούργημά τους, φρόντισαν να εξευτελίσουν διεθνώς την χώρα, διότι, κατά έναν απολύτως γελοίο τρόπο, πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν από τα πολιτικά τους προϊόντα, από τα σκάνδαλα, την διαφθορά και την διαπλοκή που τους χαρακτηρίζει.
Με αυτήν την κουλτούρα και αυτά τα μυαλά ήταν πολύ εύκολο να καταστήσουν την χώρα αναλώσιμο πιόνι στα χέρια του χρηματιστή της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος έκρινε  ότι αυτήν την περίοδο θα μπορούσε να ασκήσει καθοριστικές πιέσεις για την διάλυση των παραδοσιακών αστικών δομών στα κράτη και στις περιοχές του κόσμου, όπου αυτές για τον ένα ή τον άλλο λόγο εμπόδιζαν την μεγέθυνση του ποσοστού του λεγόμενου «ιδρυτικού κέρδους». Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο σύγχρονος μηχανισμός αύξησης της συγκέντρωσης κεφαλαίου, ενώ αποτελεί το μοναδικό κίνητρο για να σχηματισθούν σήμερα εταιρίες που αποσκοπούν στην διαμόρφωση μιας χρηματιστικής ελίτ μεγαλομετόχων. Επιχειρείται με δύο λόγια, οι ιδρυτές των σύγχρονων εταιριών που ταυτίζονται με τραπεζικά συμφέροντα, να συνεχίσουν να ρευστοποιούν τις επιχειρήσεις τους στην αγορά πουλώντας αέρα: πουλώντας δηλαδή στο πολλαπλάσιο το ποσοστό του επενδυμένου πραγματικά κεφαλαίου τους. Αυτό, φίλοι, δημιουργεί «φούσκα» στην αγορά η οποία φουσκώνει ταυτόχρονα την τσέπη μιας ελίτ «επιτυχημένων», ελεεινών κερδοσκόπων δηλαδή, που καρπούνται την διαφορά από την ρευστοποίηση της επιχείρησής τους σε σχέση με το πραγματικό κεφάλαιο που διέθεσαν για την απόκτησή της. Έτσι βάζουν άμεσα στο χέρι τ