Το πιο σκληρό Ναρκωτικό

Τυνήσιοι φοιτητές-Σαλαφιστές
οπαδοί της Τζιχάντ
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Die Zeit, που ένα χρόνο μετά τη λεγόμενη «Επανάσταση των Γιασεμιών» επισκέπτεται την Τυνησία δεν πιστεύει στα μάτια του. Συναντά φοιτητές και φοιτήτριες που γνώρισε κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων με δυτικές ενδυμασίες και δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής να του μιλούν για την ανάγκη επιβολής του ισλαμικού νόμου. Συναντά φοιτήτριες που πριν ένα χρόνο είχαν μακριά μαύρα μαλλιά και φορούσαν τζιν και τώρα δεν μπορεί να τις αναγνωρίσει πίσω από το νικάμπ (ισλαμικό πέπλο που καλύπτει το κεφάλι και το πρόσωπο). Συναντά φοιτητές που πριν ένα χρόνο ανήκαν σε κοσμικές πολιτικές ομάδες και τώρα είναι Σαλαφιστές (ακραία ισλαμική ομάδα τζιχαντιστών που επιδιώκει την επιστροφή στο παραδοσιακό Ισλάμ και την..........
εφαρμογή του ισλαμικού νόμου).
Στην περιοχή της άλλοτε Νουμιδίας, όπου πριν 1600 χρόνια ο πολυδιαβασμένος Μανιχαϊστής και «Αγιος» του Χριστιανισμού, ο Αυγουστίνος, κήρυττε την ανάγκη επιβολής της «Πολιτείας του Θεού» (De Civitate Dei) και του Μωσαϊκού Νόμου, τη σκυτάλη του την πήραν σήμερα οι Σουνίτες Σαλαφιστές. Η διαφορά τους βρίσκεται μόνο στην ονομασία του Ηγέτη-Δεσπότη. Εκείνος τον ονόμαζε Γιαχβέ, οι σημερινοί διάδοχοί του τον ονομάζουν Αλλάχ. Ο Χριστιανισμός της εποχής του δεν διέφερε σε πολλά από το σημερινό παραδοσιακό Ισλάμ, αφού ο Ισλαμικός Νόμος είναι σχεδόν αντιγραφή του Μωσαϊκού Νόμου.
Μένει έκπληκτος ο δημοσιογράφος όταν ακούει από φοιτήτριες της ιατρικής με το νικάμπ να καταφέρονται κατά των φεμινιστριών, να του λένε πως ο άνδρας πρέπει να είναι κυρίαρχος στο σεξ και πως η θέση της γυναίκας καθορίζεται από το Κοράνι. Τον πιάνει ρίγος όταν συναντά φοιτητές που πριν ένα χρόνο υπερασπιζόταν δυτικές αξίες, να υπερασπίζονται τώρα τον ισλαμικό νόμο λέγοντας πως σε περίπτωση μοιχείας θα πρέπει οι άνδρες να μαστιγώνονται και οι γυναίκες να λιθοβολούνται και σε περίπτωση ακόμη και μικροκλοπών, να ακρωτηριάζονται τα χέρια των κλεπτών.
Είναι τρομερά δύσκολο για έναν που δεν είναι θρησκόληπτος να καταλάβει τον τρόπο σκέψης ενός φανατισμένου ισλαμιστή, την μηδενικη του ανοχή σε απίστους και αλλόπιστους κι ακόμα πιο δύσκολο να απαντήσει στο ερώτημα, «πως είναι δυνατό για έναν επιστήμονα που μαθαίνει να σκέπτεται ορθολογικά, να πιστεύει πως έχει ένα μοναδικό μάτι να βλέπει τη μια και μοναδική αναπόδεικτη αλήθεια που κατ΄ εκείνον είναι μόνο η δική του πίστη». Η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει είναι, πως, η δίχως αποδείξεις πίστη είναι βολικότερη και λιγότερο κοπιαστική από τη σκέψη και πως ο φανατισμένος προσπαθεί με τον υπερβολικό του ζήλο να κρύψει τις εσωτερικές του αμφιβολίες για την ύπαρξη του Θεού. Αν ήταν απόλυτα σίγουρος για την ύπαρξή του και την παντοδυναμία του, δεν θα επεδίωκε να τον υπερασπιστεί σαν στρατιώτης σε διαρκή πόλεμο κατά των λεγόμενων απίστων, αλλά θα μοίραζε το βιός του και θα κήρυττε το λόγο του Θεού. Είναι γελοίο άνθρωποι να καμώνονται τους «Μαχητές του Θεού» (έτσι αυ