Το τέλος της αφέλειας, ή γιατί ο κ. Βενιζέλος θα αποτύχει…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης  Σε κάποια όχι πολύ παλιά συνέντευξη του πρώην υπουργού οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου στο κ. Αλ. Παπαχελά, η οποία μάλιστα είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα του υπουργείου οικονομικών, ο δημοσιογράφος έθεσε έμμεσα ή άμεσα το ζήτημα της παραίτησης του κ. Παπακωνσταντίνου επικαλούμενος μάλιστα προηγούμενες δηλώσεις του ίδιου του υπουργού. Θα μείνω σ’ ένα χαρακτηριστικό διάλογο : «ΑΛ. ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ: Να μείνω σε αυτή τη φράση κλειδί, ότι «αν χρειαστεί να πάρουμε νέα μέτρα, σημαίνει ότι εγώ θα έχω αποτύχει». Σήμερα πήρε μια απόφαση το Υπουργικό Συμβούλιο ότι χρειάζονται μέτρα για το 2011 6,3 δις. Αυτό δε σημαίνει ότι έχετε αποτύχει; Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Καταρχάς, να κάνω μια ρητορική ερώτηση. Ωραία. Έστω ότι εγώ φεύγω, αύριο το πρωί. Και λοιπόν; Θα υπάρχει μια άλλη....... οικονομική πολιτική; Αυτός ο οποίος θα με αντικαταστήσει, θα κάνει μια διαφορετική πολιτική; Υπάρχει περιθώριο για μια άλλη οικονομική πολιτική; Το ζήτημα, το πρόβλημα, αυτή τη στιγμή, είναι ο Παπακωνσταντίνου; Αυτό είναι το πρόβλημα;»Όμως, δεν μπορώ να μη κάνω μια παρέκκλιση στο σημείο αυτό που δεν έχει σχέση με την ορθότητα του «χρησμού» του υπουργού. Αναφέρομαι στο ζήτημα της δεοντολογίας αλλά και της σημασίας του να είναι κάποιος συνεπής με ό,τι δηλώνει. Ο κ. Παπακωνσταντίνου, πράγματι, δεν απαντά στην ουσία της ερώτησης, η οποία δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχουν ή όχι άλλες εναλλακτικές, αλλά θίγει ένα ζήτημα προσωπικής αξιοπιστίας : δηλαδή, τι δηλώνει κάποιος ότι θα κάνει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και τι τελικά κάνει σε σχέση με τη δήλωσή του. Και επιπλέον, θ’ αφήσω παράμερα το ζήτημα της σημασίας του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ, ενός ανθρώπου που ως εκ της θέσεώς του, είναι καταδικασμένος να αναδύει και ηγετικά μηνύματα. Ότι δηλαδή. η ασυνέπεια ή η ανικανότητα θα έχει τις ίδιες ΑΝ ΟΧΙ και μεγαλύτερες συνέπειες για τον ίδιο τον ηγέτη που αξιώνει συνέπεια και ικανότητα απ’ τον κρατικό μηχανισμό, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλους εκείνους που βρίσκονται υπό την εξουσία του υπουργού. Το ίδιο το σκεπτικό του υπουργού, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελούσε το σκεπτικό του οποιουδήποτε π.χ. προϊσταμένου ΔΟΥ ο οποίος κατηγορείται ότι δεν πέτυχε τους στόχους του στο ζήτημα της είσπραξης δημοσίων εσόδων. Θα μπορούσε άνετα να απαντήσει στον ελέγχοντα ή στον ερωτώντα : «Καταρχάς, να κάνω μια ρητορική ερώτηση. Ωραία. Έστω ότι εγώ φεύγω, αύριο το πρωί και κάποιος άλλο με αντικαθιστά. Και λοιπόν; Θα υπάρχει μια άλλη αποτελεσματικότητα στο ζήτημα της είσπραξης δημοσίων εσόδων και της πάταξης της φοροδιαφυγής; Αυτός ο οποίος θα με αντικαταστήσει, θα πετύχει κάτι διαφορετικό; Υπάρχει περιθώριο για μια άλλη πολιτική; Το ζήτημα, το πρόβλημα, αυτή τη στιγμή, είμαι εγώ, εγώ είμαι Ο ΜΟΝΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ που απέτυχα, κι αν δεν είμαι μόνο εγώ, τότε τι συμβαίνει; Αυτό είναι το πρόβλημα;»Όμως, ας μη ξεστρατίσω. Το άρθρο αυτό έχει τίτλο που παραπέμπει σε ορισμένο περιεχόμενο. Και το περιεχόμενο είναι ότι στη παραπάνω δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου (και όχι βέβαια