Βιαζόμαστε - έχουμε και οικογένειες...

«Εκανε το λάθος και μπήκε στο καράβι την ώρα που ξεκινούσε. Ας τον πλακώναν στις κλοτσιές...» (Ιωάννα Μάνδρου, δημοσιογράφος... Στην ΕΣΗΕΑ, «Παρασκευούλα». Στην κυβέρνηση, «Κυριακή, γιορτή και σχόλη». Στην πλειονότητα του δημοσιογραφικού κόσμου, «κρίμα το παιδί μωρέ/Για πες, Ιωάννα!». Στην κοινωνία, «δεν χρειαζόμαστε καμία λεμονιά ν' ανθίσει στη γειτονιά. Παίρνουμε λεμόνια από το Ισραήλ»)...

«Θρηνούν τον αδικοχαμένο, θρηνούν κι αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους» (Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, υπουργός Ναυτιλίας της Ν.Δ., που δεν έγινε άξιος πολιτικός με τ' όνομά του, αλλά με τη δουλειά που ρίχνει νυχθημερόν και παίρνει και βιταμίνη D γιατί ο ήλιος δεν τον βλέπει και στο φεγγάρι δεν βγαίνει, μην τον πάρει μάτι και ντραπείτε... Στην κυβέρνηση, «Κυριακή, γιορτή και σχόλη είναι η βδομάδα όλη». Στην πλειονότητα του δημοσιογραφικού κόσμου, «εξίσωσε το θύμα με τον θύτη/Για πες, Ιωάννα!». Στην κοινωνία, Παρασκευούλα...).
Ηταν μαθηματικός. Καλός. Πριν καν ανακαλυφθεί η τυπογραφία (πάλι καλά που έχουν σωθεί τα όσα έγραφε). Τον πατέρα του ακολουθούσε στα ταξίδια του και τον βοηθούσε στα λογιστικά. Ετσι από νωρίς κατάλαβε τη σπουδαιότητα του ινδικού μαθηματικού συστήματος. Γκιγιέρμο Μπονάτσι λέγαν τον φάδερ κι ο Λεονάρντο της Πίζας, Φιμπονάτσι (γιος του Μπονάτσι) ονομάστηκε.
Στη σειρά τους αριθμούς έβαλε του Μπονάτσι ο γιος. Και τον δεύτερο στον προηγούμενο πρόσθεσε: 0, 1, (0+1=)1, (1+1=)2, (2+1=)3 κ.λπ. Ε, δεν το λες και κατόρθωμα. Μια ακολουθία αριθμών είναι, που ο επόμενος προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγούμενων. Αντί να λύνει sudoku, έκανε προσθέσεις ο Φίμπο. Ελα όμως που ο διάολος έχει μακριά ποδάρια και στη «Χρυσή τομή» έφτασε ο εν λόγω Πιζάνιος.
Αν διαιρέσεις δύο διαδοχικούς αριθμούς της ακολουθίας Φιμπονάτσι, ειδικά όσο οι αριθμοί της ακολουθίας μεγαλώνουν, τόσο ο λόγος τείνει να χρυσαφίσει: τείνει, δηλαδή, όλο και περισσότερο προς τον «χρυσό αριθμό» ή αλλιώς «φ», που δεν είναι άλλος από τον άρρητο 1,61803... και πάει λέγοντας ώς την αιωνιότητα. Πρόκειται για τον «χρυσό κανόνα», που δίνει τη μέγιστη αρμονία παντού! Τον αποδίδουν στον Πυθαγόρα, αλλά μάλλον η Θεανώ ήταν που τον καλοκατάλαβε (αλλά ήταν γυναίκα βλέπεις - τι να κάνουμε, τυχερά είν' αυτά).
Ο Ευκλείδης τον «είδε» στη γεωμετρία του. Ο Φειδίας (εξού και το «φ») με αυτόν έστησε τον Παρθενώνα (δεν ήξερε βέβαια το μπετόν, καθώς δεν είχε μυαλό «μπετόν αρμέ», ήξερε όμως τον «φ». Αλλά είπαμε: τυχερά είν' αυτά). Από κοντά κι όλοι οι μεγάλοι της Αναγέννησης και όχι μόνο (Ντα Βίτσι και Ντα Κάπο - γιατί νομίζεις πίνει εκεί τον καφεδάκο του ο κυβερνήτης μας, σαν ο κόσμος καίγεται;), Λε Κορμπιζιέ, Νταλί, Μοντριάν, Μπαχ, Μπετόβεν...
Μέχρι και οι Deep Purple με βάση τον «φ» δημιουργούσαν πολλές απ' τις συνθέσεις τους. Ασε τη Φύση: από τα κύματα έως το τελειότερο (γεωμετρικά, φιλοσοφικά και αισθητικά) σχήμα -τη σπείρα-, ακόμα και το ανθρώπινο DNA, πάνω σε αυτή τη «χρυσή τομή» εδράζονται. Κοινώς, μας πήρε τα σώβρακα ο Φιμπονάτσι...
Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι πως αφού φανέρωσε το «φ» την αξία του, πλέον δεν μπορούμε να τα γράφουμε όλα στα «π» μας. Ενα «φ» είναι που όλους μας ενώνει εν αρμονία και όλους μας δονεί. Αρκεί, βέβαια, να ψάχνουμε τον χρυσό κανόνα και όχι μόνο τον χρυσό ή μόνο τον κανόνα. Ο,τι πιο ανθρώπινο έχουμε μέσα μας, ό,τι ανώτερο σε όλα τα επίπεδα, ό,τι πιο αρμονικό, σε αυτό το ρημαδοφί εδράζεται.
Εκεί είναι. Αρρητο. Απειρο. Συγκεκριμένο. Υπαρκτό.
Αρρητη, άπειρη, συγκεκριμένη και υπαρκτή είναι και η χυδαία αναρμονικότητα που είναι πλέον κανονικά κανονικότητα. Αυτή που σε κάνει όχι μόνο να δολοφονήσεις έναν ανάπηρο νέο, αλλά να τον ξανασκοτώσεις ως νεκρό και να τον ξαναματασκοτώσεις, αποδεχόμενος τα παραπάνω. Αυτό δεν έκαναν πολλοί από τους επιβαίνοντες στο καράβι εκείνο; Οι δολοφόνοι του, που ήξεραν τον Αντώνη και τον σκότωσαν, αυτό δεν έκαναν; Οσοι συμφωνούν με Μάνδρου και Βαρβιτσιώτη αυτό δεν κάνουν; Βιάζονται βλέπεις να «φτάσουν στον προορισμό τους». Εχουν και οικογένειες αφού... οπότε στα «π» τους!
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr