Βουλή Πολιτών; Διαφωνώ κύριε Καθηγητά, ακούστε με

 Γράφει ο Τάσος ΦούντογλουΔιαβάζοντας το κείμενο-παρέμβαση του συνταγματολόγου, Κώστα Χρυσόγονου, περί της ανάγκης συγκρότησης μιας (δεύτερης) Βουλής κληρωτών πολιτών με δικαίωμα αρνησικυρίας επί του νομοθετικού έργου της αιρετής Βουλής, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η εριστική συμβουλή του Σοπενχάουερ: «Όταν ο αντίπαλος χρησιμοποιεί ένα διάτρητο επιχείρημα είναι καλύτερο να απαντήσεις με ένα εξίσου διάτρητο αντεπιχείρημα για να τον εξουδετερώσεις». Και τι καλύτερο έρεισμα διάτρητου αντίλογου από την παρακάτω θέση: «Προτείνω συγκρότηση Συμβουλίου Γονέων και Φοιτητών για να αξιολογούν το ερευνητικό έργο των Πανεπιστημιακών! Τα Συμβούλια αυτά θα μπορούν να θέτουν προσκόμματα στη χρηματοδότηση της έρευνας ενός Πανεπιστημιακού και να καθορίζουν την ακαδημαϊκή του ανέλιξη».Η αισθητική της θέσης αυτής, η οποία απωθεί ακόμα και τον πιο λοβοτομημένο πελάτη των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αρκεί για να καταδείξει την ποιότητα του αρχικού επιχειρήματος και να....... αναδείξει την ανάγκη μιας άλλου τύπου αναδόμησης της Πολιτείας μας, από αυτήν που έχει κατά νου ο Πανεπιστημιακός δάσκαλος. Αιτία της πικρόχολης αυτής διαπίστωσης ενός απλού πολίτη η ασάφεια της προσέγγισης ενός φτασμένου Πανεπιστημιακού. Η απαξία του λόγου μου ας εκληφθεί ως μείζον ελάττωμα του χαρακτήρα μου, τις συνέπειες του οποίου αναλαμβάνω στο ακέραιο. Το αντέχει, άλλωστε, η αφεντιά μου ακόμα ένα κουσούρι από τα πολλά που έχει επισωρεύσει πάνω της η φύση. Πέραν, όμως, αυτής -της απαξίας δηλαδή- υπάρχει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι  η Πανεπιστημιακή σκέψη φάσκει και αντιφάσκει στη συγκεκριμένη περίπτωση.Πριν από καιρό ο κ. Χρυσόγονος μας ενημέρωνε πως με το Σύνταγμα του 1986, το οποίο μετέτρεπε εν μια νυκτί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από σημαντικό Πολιτειακό παράγοντα και ισχυρό θεσμικό αντίβαρο του κοινοβουλευτικού Πρωθυπουργού σε Πολιτειακή «δευτεράντζα», κατοχυρωνόταν επιτέλους η δημοκρατική αρχή, μέσω της συνταγματικής αναβάθμισης του Κοινοβουλευτισμού. Λίγα χρόνια μετά, η δημοκρατική αρχή, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνεται ο έγκριτος συνταγματολόγος, φαίνεται πως εξεμέτρησε το ζην. Το Πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο που φτιάχτηκε τη δεκαετία του ’80, κατόπιν παραγγελίας, από συνταγματολόγους της κοινοβουλευτικής σχολής σκέψης του κ. Χρυσόγονου χρειάζεται, πλέον, δραστικό ρετουσάρισμα για να μπορέσει να ξαναγίνει η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μας και πάλι ελκυστική στο εκλογικό σώμα. Εξ ου και τα συμβούλια κληρωτών πολιτών. Η έμμεση παραδοχή από τους θιασώτες του συγκεκριμένου μοντέλου πως η εγκληματική αφυδάτωση της δημοκρατικής αρχής από τη λογική των checks and balances, έτσι όπως αυτή αποτυπωνόταν στις διευρυμένες  προεδρικές εξουσίες, ευθύνεται σήμερα εν πολλοίς για την πολιτική ερήμωση που χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας μας. Και όμως. Η παραδοχή αυτή, αντί να αποτελέσει το εφαλτήριο συζήτησης για τη συνταγματική αναβάθμιση ενός αιρετού, πλέον, Προέδρου της Δημοκρατίας, γίνεται αφορμή για να εξαπολύσουν ορισμένοι μια ακόμα επίθεση γοητείας στις πλατείες και στους αγανακτισμέ