Υπέρμετρος πανικός

Γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου

Τον Μάρτιο του 2012 ο Αντώνης Σαμαράς είχε ανακοινώσει μια λίστα προσωπικοτήτων, τις οποίες θα αξιοποιούσε είτε στο υπουργικό συμβούλιο είτε σε άλλες κυβερνητικές θέσεις. ‘Όχι. Ο Αιμίλιος Λιάτσος δεν ανήκε σε αυτές, κι όμως βουίζει ο κόσμος ότι θα την πάρει την θεσάρα του στην ΕΡΤ κάτω από το βλέμμα του Βούδα της ......
συγκυβέρνησης (λέγε με Φώτη και Βαγγέλη).

Ένας λόγος παραπάνω για να μην διακρίνουμε υπέρμετρο πανικό ή βιασύνη στην χθεσινή επιστολή, πού έστειλαν στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά 72 καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι, ζητώντας να παραμείνει στη θέση του ο Γιώργος Λούκος. Ο γνωστός μαέστρος και αναπληρωτής τομεάρχης Πολιτισμού της ΝΔ , ο οποίος σύμφωνα με έντονες φήμες ετοιμάζεται να τον αντικαταστήσει στο τιμόνι του Ελληνικού Φεστιβάλ, ήταν δυστυχώς στη λίστα των αξιοποιήσιμων του Σαμαρά. Κι αφού πριν λίγο καιρό έχασε την Λυρική Σκηνή από τον Μύρωνα Μιχαηλίδη, γιατί να μην του κάνουν δώρο το Ελληνικό Φεστιβάλ; Οι υποψίες μας εντείνονται από το γεγονός ότι τελείωσε και η θητεία του Λούκου. Ο δρόμος για κάποιους ανοίγει. Για όλους τους υπόλοιπους, καλλιτέχνες και κοινό, κλείνει. Σκοτεινιάζει.

Η τολμηρή ανανέωση του θεσμού, το εύρος των προτάσεών του και το κύρος του στο εξωτερικό, όλα αυτά προσφορά του έμπειρου και κοσμοπολίτη Λούκου, επί χρόνια διευθυντή του μπαλέτου της ‘Οπερας της Λιόν, θα κινδύνευε σοβαρά στην περίπτωση απομάκρυνσής του και επιλογής για την θέση του ενός προσώπου με πολύ λιγότερα προσόντα και πείρα –εκτός, βέβαια, από την κομματική νομιμότητα. Και απ’ ό,τι φαίνεται αυτή η τελευταία έχει για τον Σαμαρά βαρύνοντα λόγο.

Αντίθετα, ο ερημίτης της Ραφήνας, πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλή, ήταν εκείνος πού μάς εξέπληξε όλους πολύ ευχάριστα προσκαλώντας στην Ελλάδα τον αγνώστων πολιτικών απόψεων, αλλά επ' ουδενί δεξιό, πλουραλιστή και φιλελεύθερο Λούκο για να του αναθέσει εν λευκώ έναν παρακμασμένο, επαρχιώτικο θεσμό. Μπορεί και νάναι και η μοναδική υπηρεσία του στην χώρα.

Ο Λούκος, μαθημένος σε πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία στη Λιόν, πού είχε, μάλιστα, για χρόνια δήμαρχο τον Ρεϊμόν Μπαρ, πρωθυπουργό της δεξιάς, κατάφερε από το 2006, που υπέγραψε την πρώτη του διοργάνωση, όχι απλώς να φέρει στην Ελλάδα τα σπουδαιότερα ονόματα του θεάτρου, του χορού και της μουσικής με τα οποία είχε άνετες, προσωπικές σχέσεις. Απομάκρυνε με αποφασιστικότητα από τους διαδρόμους βουλευτές, υπουργούς, πολιτευτές, συντεχνίες, ατζέντηδες -κυρίως αυτούς με τα μεϊνστρίμ περιφερόμενα θεάματά τους. ‘Εκλεισε το τηλέφωνο σε όλον αυτόν τον εσμό των μετρίων, που θεωρούσαν Ηρώδειο και Επίδαυρο βιλαέτι τους.

Όσο, όμως, κέρδιζε καλλιτέχνες και το κοινό, όσο δημιουργούσε νέους χώρους και έκανε μεγάλες ξένες εφημερίδες να στέλνουν ανταποκριτές στην Αθήνα για παγκόσμιες πρεμιέρες και καλλιτέχνες σαν την Σιλβί Γκιλέμ, την Πίνα Μπάους, την Αριάν Μνουσκίν, τον Τόμας Οστερμάγερ, τον Κέβιν Σπέισι και την Φιόνα Σ