΄΄ Και όντως υπάρχουν φτωχοί λίγη αγάπη γι' αυτούς΄΄

Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου
Εφημέριου Ι. Ναού Προφήτου Ηλιού Τριπόλεως

Είναι παγκοίνως γνωστόν ότι ζούμε σε μια κοινωνία, που δυστυχώς διάφορα προβλήματα ταλανίζουν πολλούς συνανθρώπους μας. Το κυριώτερον από αυτά είναι η εξεύρεσις αυτού ακόμη και του επιουσίου.

΄΄Φτώχεια΄΄ : Μια λέξις που σε συγκινεί όταν την ακούς. Μια λέξις που μια ανατριχίλα διαπερνά το .......
σώμα σου. Ναι, υπάρχουν όντως φτωχοί.

Όταν πέσει το σκοτάδι, βλέπει κανείς και γίνεται αυτόπτυς μάρτυρας, να ξεπετάγονται σαν φοβισμένα ελάφια από τα χαμόσπιτα της γειτονιάς, και τα γιαπιά, δεκάδες συνάνθρωποί μας, που η πείνα τους έχει καταντήσει σκελετωμένους, να μοιάζουν με φαντάσματα μέσα στην παγωμένη νυχτιά. Και τρέχουν, τρέχουν στους κάδους των απορριμμάτων, τους αναποδογυρίζουν, και ψάχνουν για κανά ξεροκόμματο για την πείνα τους, και κανά πεταμένο ρούχο, για να ζεστάνουν το παγωμένο τους κορμί.

Βλέπει κανείς απλωμένα χεράκια μικρών παιδιών να εκλιπαρούν λέγοντας : « Πεινάω, ψωμί - γάλα». Πιο πέρα μια μάνα μετανάστρια με το μωρό στην αγκαλιά της, τυλιγμένο με ένα άπλυτο πανωφόρι, μέσα σε μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα, με τον υδράργυρο να δείχνει από - 2 έως - 4 βαθμούς Κελσίου να ζητά βοήθεια. Λίγα μέτρα μακρύτερα, σε ένα ξύλινο παγκάκι ένας παππούς σιγοτραγουδά τον πόνο του. Δίπλα του ο αγαπημένος του φίλος, ο σκύλος με τον οποίον μοιράζεται μια φέτα ψωμί που την έδωσε κάποιος περαστικός.

Στις στάσεις των λεωφορείων και των τραίνων, αρκετοί συνάνθρωποί μας, στρώνουν χαρτόκουτα σε κάποιο καροτσάκι που χρησιμοποιούν οι αχθοφόροι, για στρώμα και για σκέπασμα τους μια μισοσκισμένη κουβέρτα, ετοιμάζονται να περάσουν την κρύα νύχτα τους.

Δεν εξετάζω εάν αυτοί οι πονεμένοι συνάνθρωποί μας είναι γηγενείς, ξένοι ή πάροικοι. Είναι όλοι παιδιά ενός και μόνου αληθινού Θεού.

Δυστυχώς, παντού όπου ενδημεί η ΄΄ΦΤΩΧΕΙΑ΄΄, τα σκουπίδια της πόλης αποτελούν τον πακτωλό της επιβίωσης των πτωχών.

Ευτυχώς όμως στην υλιστικήν και διεφθαρμένην εποχήν που ζούμε, της εποχής των ποικιλώνυμων σκανδάλων, και της υπεροχής των δήθεν ισχυρών, υπάρχουν κάποιοι ΄΄πνευματικοί ασκητές΄΄, που μακριά από την τύρβη της ανθρώπινης κοινωνίας, κοπιάζουν μελετώντας το παρελθόν και το παρόν, της πληγωμένης πατρίδος μας, για να το προβάλουν ως έκφραση και συνισταμένη της εθνικής μας ζωής.

Ποτέ δεν πρέπει τα ως άνω περιστατικά να αφήσουν ανέγγιχτες ευαίσθητες ψυχές, αλλά να σκύψουν το κεφάλι, να φροντίσουν, και να ανταποκριθούν σ' αυτούς που με δάκρυα στα μάτια εκλιπαρούν με τις λέξεις ΄΄ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ΄΄.

Είναι επιτακτικό χρέος μας σαν Έλληνες με ευαισθησία, με αγάπη, με πόνο, με στήριξη στους εμπερίστατους συνανθρώπους μας, να μην προσπερνάμε τις τραγωδίες αυτές της καθημερινότητας, αλλά αντίθετα να τις χρησιμοποιούμε σαν βουκέντρα στις πλάτες των ισχυρών, μήπως ευαισθητοποιηθούν και αλλάξουν πορεία προς το ανθρώπινον.

Η εκκλησία της Ελλάδος και δη η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, μέ