Ἡ ἀπάντηση θεολόγου στὴν ἀνακοίνωση τῶν οἰκολόγων-πρασίνων

Θρησκευτικὴ ἀγωγὴ – νόμος καὶ οὐσία.
(Μὲ ἀφορμὴ ἄρθρο στὴν ἰστοσελίδα τῶν οἰκολόγων)

Καθόλου δὲν ξαφνιάστηκα διαβάζοντας τὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης μέσω τῆς ἐκπαίδευσης στὴν Ἑλλάδα παραβιάζει τὴν Εὐρωπαϊκὴ σύμβαση τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου». Περισσότερο ἀπὸ 30 χρόνια τώρα μαχόμενη ἐκπαιδευτικὸς θεολόγος ἔχω βιώσει, παρὰ τὶς ἀντίθετες ἀπόψεις τοῦ ἀρθρογράφου, ἕναν ἀνελέητο πόλεμο κατὰ τοῦ μαθήματος καὶ.....
τοῦ περιεχομένου του ἀπὸ διάφορες κατευθύνσεις. Τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι ὁ πόλεμος ἐκδηλώνεται συχνὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἐξουσίας τὰ ὁποία, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς τους ὀφείλουν, ὅπως ὑπαινίσσεται καὶ τὸ ἄρθρο, νὰ μᾶς προστατεύουν. Καί, ὅμως, ἄλλοτε, κάποιοι ὑψηλὰ ἱστάμενοι καιροφυλακτοῦν μήπως μὲ κάποιο νεῦμα μᾶς παραβιάσουμε τὴ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν μαθητῶν». Ἄλλοτε, κάποιοι συνηγορώντας ὑπὲρ τοῦ πολίτη (ποιοῦ πολίτη ἄραγε) πετοῦνε τὸ μάθημα στὸν κάδο τῶν προαιρετικῶν. Ἄλλοτε, κάποιοι σὲ δημοσιεύματα τοὺς ὀνειρεύονται ἐπιτέλους ἕνα μοντέρνο, καθὼς πρέπει, λαϊκὸ-ἄθεο κράτος, ποὺ ὄχι μόνο τὸ μάθημα θὰ ἐξοβελισθεῖ ἀπ’ τὰ σχολεῖα ἀλλὰ μέχρι καὶ ὁ σταυρὸς ἀπὸ τὸ στῆθος τῶν μαθητῶν.
Ἀλλά, ἂς πάρουμε τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἄρθρου μὲ τὴ σειρά.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς παραβίασης τῆς Εὐρωπαϊκῆς σύμβασης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δημιουργεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ κάνει τὸν συντάκτη τοῦ ἄρθρου νὰ ἀνησυχεῖ, θεωρῶ ὅτι ἔχει λυθεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Εὐρωπαϊκὴ ἕνωση. Στὶς 15-06-2010 τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀπεφάνθη, ἐξ αἰτίας τῆς προσφυγῆς δύο Πολωνῶν γιὰ τὴ μὴ διδασκαλία τῆς ἠθικῆς ὡς ἐναλλακτικοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ὅτι, τὸ Εὐρωπαϊκὸ δικαστήριο ἐπιβάλλει τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀντίστοιχο μὲ...

τὶς θρησκευτικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἀπαιτήσεις τῶν γονέων[1]. Ἐπιπροσθέτως, πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ «20-06-2007, ὑπόθεση Folgero κατὰ Νορβηγίας» δὲν ἐπιβάλλει τὴν μετατροπὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπὸ ὑποχρεωτικὸ σὲ προαιρετικό.
Τέλος, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων στὸ ἄρθρο 2 τοῦ πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου τῆς ὑπάρχει διάταξη ποὺ ὁρίζει ὅτι τὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη ὑποχρεοῦνται νὰ εἰσαγάγουν στὰ δημόσια σχολεῖα μάθημα θρησκευτικῶν ἀντίστοιχο μὲ τὶς θρησκευτικὲς ἢ φιλοσοφικὲς πεποιθήσεις τῶν πολιτῶν τῆς[2].
Τὸ μάθημα, τέλος, κατὰ τὴ Σύνταγμα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων «εἶναι ὑποχρεωτικὸ διὰ τὴν ἀνάπτυξιν εἰς ἐπαρκῆ βαθμόν, τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων συμφώνως πρὸς τὰς ἀρχὰς τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ δόγματος.»(ΣτῈ 3356/95)[3]

Καὶ μετὰ τὸ νομικὸ σκέλος ἂς ἔλθουμε στὸ θεολογικό.
Θὰ πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς τὸ λιγότερο ἀνιστόρητος γιὰ νὰ μὴν ἀποδέχεται ὅτι ὁ Ἑλληνοχριστιανισμὸς ἢ μᾶλλον ἡ Ἑλληνορθοδοξία ( γιὰ νὰ μὴν κάνουμε κακοὺς συνειρμοὺς μὲ τὸν πρῶτο ὄρο) ἀποτελεῖ τὴν ταυτότητα αὐτοῦ του ἔθνους. Θέλουν δὲ θέλουν