2012 ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

Πρώτες μέρες του 2012, συνεπαρμένος κι εγώ από την ψευδαίσθηση ότι κάπου διακόπτεται το συνεχές του Χωροχρόνου, και πως όντως προβάλλει ένα «νέον Έτος», ίσως διαφορετικό από το περασμένο, άρα ελπιδοφόρο βελτίωσης και, ενδεχομένως, προορισμένο να αναπληρώσει όσες χαρές αποστέρησε το απελθόν, έρχομαι στο φιλόξενο Διαδίκτυο να μοιραστώ μερικές σκέψεις, γύρω από το προκλητικό θέμα « Η Επόμενη Μέρα» του .......
διαδικτυακού κύκλου της Protovuliadialogou, αρχίζοντας βέβαια με μιαν ευχή :- να είναι το 2012 Xρονιά Ανατροπών και περισσότερης Αξιοπρέπειας.
Αναζητώντας τα πεδία ρήξεων οφείλει κανείς να διερευνήσει δύο θεμελιώδη προαπαιτούμενα κάθε ανατρεπτικής πολιτικής πράξης, τον βαθμό κοινωνικής διαθεσιμότητας και την ετοιμότητα των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά ποιων πολιτικών δυνάμεων ; Και στις δυο ακτές του Ατλαντικού, οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις υφίστανται χάρη στη γενναιόδωρη στήριξη από τις εγχώριες «αντιπροσωπείες» της διεθνικής κερδοσκοπικής Ελίτ. Εξειδικεύοντας στην περίπτωση της Ελλάδας, όλη εκείνη η παρέλαση των μετριοτήτων, των αυτουργών της κατάντιας του μεταπολιτευτικού κομματικού κράτους, αρύεται την πολιτική της ύπαρξη και το θράσος να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην νέα μεταπολίτευση από τα ίδια επιχειρηματικά τρωκτικά. « Δεν έχουν οι πολιτικοί δικαίωμα να μετανιώσουν, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να αλλάξουν ;» διερωτώνται πολλοί από όσους διεκδικούν την ηγεσία της ελλαδικής επανεκκίνησης. Ασφαλώς και έχουν. Όμως για ποιο λόγο η Κοινωνία να προτιμήσει μετανοούντες συναυτουργούς της κατάρρευσης αντί κάποιων νέων, ικανών και αύθαρτων πολιτών ; Μήπως λόγω της διαχειριστικής εμπειρίας των πρώτων ; Ποιας εμπειρίας άραγε, εκείνης του εκτροχιασμού και της χρεοκοπίας ; Άρα

1. Πρώτο πεδίο ρήξης είναι νομίζω η αυτοδύναμη έκφραση των κοινωνικών κινημάτων, πέρα και πάνω από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και την επιρροή του Καρτέλ των «αντιπροσώπων». Και σε τούτες τις κοινωνικές πρωτοβουλίες είναι ευπρόσδεκτοι και οι εμπράκτως μετανοούντες πολιτικοί, υπό τον όρο της συστράτευσης άνευ ηγετικών βλέψεων. Είναι ασφαλώς ευπρόσδεκτοι όσοι ελάχιστοι συναποτελούν και περισώζουν νησίδες πολιτικού ήθους μέσα στα υφιστάμενα κομματικά φέουδα, όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν και να κρατηθούν όρθιοι μέσα στο inferno του πελατειακού-κομματικού κράτους και της συστημικής διαφθοράς. Σιγά σιγά τα κινήματα συσσωρεύουν πρωτοφανή δυναμική και εκπλήσσουν με την ευρηματικότητα και την επιμονή τους. Ποιος λ.χ. θα περίμενε από την i-generation τέτοιας κλίμακας δι-ευρωπαϊκή έκφραση αλληλεγγύης σαν αυτήν που εκδηλώνεται με το Κίνημα της Νάντης «Είμαι και εγώ Έλληνας», όταν εκατοντάδες ευρωπαίοι πολίτες καταθέτουν αιτήσεις ελληνικής υπηκοότητας στις κατά τόπους Πρεσβείες, ως ένδειξη συμπαράστασης στον Ελληνικό λαό και ως έμπρακτη καταγγελία της «δικτατορίας των αγορών»;
2. Δεύτερο πεδίο ρήξης. Αναπροσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής. Εδώ, οι ίδιες οι εξελίξεις επιβάλουν επιφυλακτικότητα απέναντι στους σύγχρονους οικονομολόγους. Ιδίως δε