25η Μαρτίου 1821 (τότε!) Και τώρα;

Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μεθαύριο Παρασκευή 25η Μαρτίου 2011 οι απανταχού της γης Έλληνες, ΟΛΟΙ εμείς οι απλοί πολίτες θα αποτίσουμε τον πρέποντα φόρο τιμής στους αγωνιστές της ΕΘΝΙΚΗΣ Επανάστασης.
Όπως κάθε χρόνο γονείς και παιδιά θα κατακλύσουμε τους χώρους όπου θα γίνουν οι παρελάσεις…Βέβαια πέρυσι, όπως θυμόμαστε, για πρώτη φορά, η Κυβέρνηση του κ Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου είχε εξαιρέσει από τον εορτασμό τις απανταχού της γης Πρεσβείες και Προξενικές μας Αρχές και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ Βενιζέλος «απαγόρευσε»την...
παρέλαση στρατιωτικών οχημάτων!
Αναρωτιέμαι τι θα δούμε, ως «πρωτιά» στην χώρα της τρόικα φέτος;
Επιλέγω σήμερα να επισημάνω την ΑΝΔΡΕΙΑ, την ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, τον ΔΙΧΑΣΜΟ και την ΔΙΧΟΝΟΙΑ, τα 4 γνώριμα στο Έθνος των Ελλήνων χαρακτηριστικά πιστεύοντας ότι πρέπει να υπενθυμίσω στους φίλους και φίλες αναγνώστες του blog τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Επανάστασης του 1821….
Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: οι Έλληνες κάθε φορά που παραμερίσαμε τις εθνικές μας αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας!
Η έκφραση, όμως, «οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν...» ενώ δεν ειπώθηκε με στόχο τους Έλληνες έχει για εμάς ανεξίτηλα διαχρονικά νοήματα και σημασίες. Από το 1821 μέχρι και σήμερα κάθε φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να λησμονήσουμε τα διδάγματα της εθνικής μας ιστορίας δυστυχώς ξαναζήσαμε οδυνηρά τα αιώνια πάθη και μίση και τα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αίματος και αλληλοσπαραγμών.
Το σημείωσε με πικρό λυρισμό ο εθνικός μας ποιητής
«η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και σύ
Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά
Μην το πιάστε γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά...»

Ποιος άλλος λαός στον πλανήτη έχει να επιδείξει συμπυκνωμένη μέσα σε τόσο μικρά χρονικά περιθώρια τέτοιες εκφάνσεις ηρωισμού, ανδρείας και αυτοθυσίας όση οι Έλληνες με Αρκάδι, Κάσο, Ζάλογγο, Αραπίτσα, Χίο, Ψαρά και άλλα τόσα; Ποιό άλλο εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα είδε τους πρωταγωνιστές του να πέφτουν στα πεδία της μάχης μαζί με τους αφανείς αγωνιστές τους χωρίς να περιμένουν να «εισπράξουν» την επιβράβευση του αγώνα τους μετά τη δικαίωσή του και την επικράτηση της Επανάστασης;
Από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού φάνηκε ότι ο δρόμος για τη λευτεριά θα ήταν βαμμένος με αίμα, πόνο και δάκρυα. Από τη σφαγή του «Ιερού Λόχου» στη Μολδοβλαχία μέχρι την προδοσία του Υψηλάντη, από τη θυσία του Γεωργάκη Ολύμπιου στον πνιγμό του Καρπενησιώτη στον Προύθο, από τον ανασκολοπισμό του Θανάση Διάκου, στη σφαγή του επισκόπου Σάλωνων Ησαϊα! Στη Νάουσα ο Ζώτος βάζει μπουρλότο στο μπαρούτι και γίνεται κομμάτια, ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει στο κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, ο Παπαφλέσσας θανατώνεται στο Μανιάκι, ο