H Καλή Πτυχή Της Παγκοσμιοποίησης

Γράφει ο Γιώργος Φουντουκόγλου

Μέσα σ' αυτό το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, τα πάντα φαίνονται κακά, πονηρά και υποκινούμενα. Είναι όμως έτσι; Αναντίρρητα ο λαός καλά κάνει και αντιλαμβάνεται την παγκοσμιοποίηση ως εχθρική πολιτική που επιβουλεύεται την πατρίδα του και τα....
συμφέροντα του, ορθά σκέφτεται και ορθά κινείτε εναντίον της.

Όμως μέσα στην λάσπη κρύβονται τα διαμάντια, και ένα απ' αυτά που ανακαλύψαμε μέσα στις υποκινούμενες κακουργίες της παγκοσμιοποίησης, είναι και το εξής: οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, οι εξουσιαστές είναι που καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα τους. Και αυτό το μάθαμε τώρα, τον καιρό της παγκοσμιοποίησης. τον καιρό που ήρθε ξανά στο προσκήνιο η «πλατεία» αναρριχώμενη από τα αχανή και απρόσωπα στάδια, τα φοιτητικά κέντρα και τα διάφορα fun clubs της απόλυτης παρακμής.

Έτσι ξεπρόβαλλε η πλατεία, ως μικρή φλογίτσα που από πόθο βρυχάται απέναντι στην μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου που έχει για σημείο συνάντησης αχανή και γιγαντιαία κέντρα ψυχαγωγίας, πολιτισμικούς φράχτες δηλαδή, θύλακες που την ταΐζουν κονσερβοποιημένο γάλα, λεηλατώντας το πρόσωπο της κοινωνίας και σκοτώνοντας το παγκάκι της πλατείας και το πεζούλι της γειτονιάς.

Έτσι διαπιστώσαμε, ότι ο ισπανός που κατοικεί στην μεγαλούπολη της Μαδρίτης, έχει τα ίδια προβλήματα με τον Έλληνα, το ίδιο κι ο Γάλλος στο Παρίσι, το ίδιο κι ο Γερμανός στο Βερολίνο. Για την επιβίωση του μάχεται κι ο Γερμανός, όπως κι ο Έλληνας, για την επιβίωση του και τα δικαιώματα του, κι αν κάποτε οι παππούδες του πήραν τα όπλα και κινήθηκαν εναντίον των Ελλήνων, γνωρίζει πλέον την αδικία και το κακό που φέρνει ο πόλεμος, δεν θα πέσει ξανά στα γρανάζια της εξουσίας, γιατί πολύ απλά δεν έχει τίποτα να χωρίσει από τον Έλληνα.

Όσο κι αν θέλουν οι εξουσιαστές να καλλιεργήσουν το μίσος ανάμεσα στους λαούς, μέσα σ' αυτό το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπου ο κάτοικος του Παρισιού μπορεί σε δυο ώρες να βρίσκεται στην Ακρόπολη και να πίνει καφέ δίπλα στον Παρθενώνα ή ο κάτοικος της Βαρκελώνης να ερευνά στην Φρανκφούρτη για τον Πλάτωνα στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, μηδέν εις το πηλίκο.

Οι λαοί θα μείνουν ενωμένοι, θα ανταλλάζουν ευχές και μηνύματα, το έργο του ενός θα αποτελεί έμπνευση για τον άλλον κι ο κάθε πολιτισμός πάντα θα επηρεάζεται φιλικά από τρίτους, ζυμώνοντας τα πνεύματα ανάμεσα στο νέο και στο παλιό. Άρα, το πρώτο καλό της παγκοσμιοποίησης, είναι το εξής: ο εθνικισμός που καλλιεργείται στην Ευρώπη απ' τους εξουσιαστές, δεν πετυχαίνει τίποτα! Πνίγεται στην αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης για ένα καλύτερο πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Όσοι ονειρεύονται στην Ευρώπη να αναβιώσουν φαινόμενα βίαιου εθνικισμού, τα οποία τα καλλιεργούν υπογείως (ή και φανερά), είτε με την φαλκίδευση των δικαιωμάτων ενός λαού εις το όνομα του αντιρατσισμού και της «αγάπης» προς τους μετανάστες, είτε με τα σκάνδαλα και την απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστ