«Oι Γερμανοί στο τέλος πάντα χάνουν φίλε»….

«Oι Γερμανοί στο τέλος πάντα χάνουν φίλε» μου ‘λεγε με νόημα ο φίλος μου ο Παντελής τραβώντας γρήγορες ρουφηξιές απ’ το τσιγάρο του.
«Είναι ιστορικά εξακριβωμένο», υποστήριζε με πάθος πίνοντας μια γουλιά απ΄ τον καφέ του.
Τον κοίταζα εξεταστικά και γινόταν έξαλλος. Κουνούσε τα χέρια του έντονα και μετά από κάθε φράση έβηχε δυνατά λες και τα σωθικά του θα ξεκολλούσαν απ’ τις εκκρίσεις..

-«Ναι ρε φίλε αλλά όπως έλεγε και ο Λίνεκερ το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται μεταξύ δυο ομάδων που αριθμούν από 11 παίκτες η καθεμία και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί»,του απαντούσα με ύφος και στόμφο για να του τσακίσω τα νεύρα.
-«Δεν μας γ…μας και εσύ και ο Λίνεκερ ρε φίλε. Εδώ μιλάνε τα στοιχεία. Η ιστορία έγραψε…» μου έλεγε γνέφοντας στους απέναντι που έπιναν τον καφέ τους μην μπορώντας να καταλάβουν γιατί ο Παντελής ωρυόταν.

-«Ρε μάστορα πώς το εξηγείς αυτό;» τον ρώτησα, προσπαθώντας πρώτον να χαμηλώσω την ένταση και δεύτερον να τον ακούσω γιατί ενώ αμπελοφιλοσοφεί, όσον αφορά στη ζωή και τις γυναίκες, ιστορία και κατέχει και κριτική σκέψη διαθέτει. Απλώς είναι φωνακλάς μονομανής και εκνευριστικά ισχυρογνώμων.
-«Άκου και γράψε τι θα σου πω να τα λες και εσύ αν σε ρωτάνε…» μου είπε και ξαφνικά γαλήνεψε και ήπιε την τελευταία γουλιά απ ’τον νερωμένο καφέ του.....
-«Σαράγιεβο 1914. Ένας Σέρβος φοιτητής δολοφονεί τον διάδοχο του Αυστροουγγρικού θρόνου. Παγκόσμιος πόλεμος Α. Ποιός είναι πίσω από τους Αυστριακούς. Οι Γερμανοί με τον Βίσμαρκ. Ζωτικός χώρος σου λέει, δεν μπορεί οι Αγγλοσάξονες και οι Γάλλοι να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία με το έτσι θέλω, έφτιαξαν μεγάλη Ελλάδα, έκαναν κομμάτια τα Βαλκάνια και ελέγχουν το μεσογειακό εμπόριο κάτω απ’ τη μύτη μας. Χώρια που έχουν και ένα κάρο αποικίες και εμείς τα ψίχουλα. Με εννοείς; μου λέει και μου παίρνει και ένα τσιγάρο απ’ το πακέτο γιατί ως συνήθως δεν του έχει μείνει κανένα.
»Χάνουν τον πόλεμο τα Γερμανάκια, ένα –μηδέν οι γιακάδες απ’ την Εσπερία. Πάει η Αυστροουγγαρία να οι Σλοβενίες στον χάρτη, να οι Κροατίες, να οι Ουγγαρίες. Βάλε και τις πολεμικές αποζημιώσεις, άντε να σηκώσεις κεφάλι. Περνάνε τα χρόνια, φτώχεια καταραμένη οι Γερμανοί, οι Γάλλοι κολυμπάνε στη σαμπάνια και τα Αγγλάκια κάθε μέρα στις 5 το απόγευμα τσάι Κεϋλάνης που σημειωτέον είναι δική τους».
-«Να κεράσω ένα καφέ ρε Παντελή;» τον ρωτάω γιατί διαισθάνομαι ότι η ιστορία θα πάρει ώρα.
-«Άσε ρε με τους καφέδες και άκου να μαθαίνεις, τελειώνω εξάλλου. Πού μείναμε;» –«Στην Κεϋλάνη σ ’εκείνο το τσάι των Άγγλων» του απαντάω με έμφαση.
-«Ωραία λοιπόν άκου την συνέχεια.

Έρχεται μετά ο Χίτλερ, ζωτικός χώρος σου λέει κι αυτός, Άρια φυλή και τα συμπαρομαρτούντα, μασάνε οι Γερμανοί, δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς γιατί έπεφτε βούρδουλας, τα κάνουν τακίμι με τη Ρωσία του Πατερούλη- σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ- γιατί φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη, προσαρτά την Τσεχοσλοβακία, δεν κουνιέται κανένας, προσα